ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യസമരചരിത്രത്തിൽ പ്രശംസയും വിവാദങ്ങളും ഒരുപോലെ ഏറ്റുവാങ്ങിയ വ്യക്തിത്വമാണ് വിനായക് ദാമോദർ സവർക്കർ. അദ്ദേഹത്തെ അനുസ്മരിക്കുന്നവർ “വീർ” (ധീരൻ) സവർക്കർ എന്ന് ആദരവോടെ വിശേഷിപ്പിക്കുമ്പോൾ, വിമർശകർ അദ്ദേഹത്തെ ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാരിന് ദയാഹർജികൾ സമർപ്പിച്ച വിപ്ലവകാരി, ദ്വിരാഷ്ട്രവാദത്തിന് പിന്തുണ നൽകിയ രാഷ്ട്രീയ നേതാവ്, മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ വധത്തിൽ ആരോപണവിധേയൻ എന്നീ നിലകളിൽ വിലയിരുത്തുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതം, ചിന്തകൾ, രാഷ്ട്രീയ നിലപാടുകൾ എന്നിവ ഇന്ത്യൻ ചരിത്രത്തിലും പൊതുരംഗത്തും ഇന്നും സജീവമായ സംവാദങ്ങൾക്ക് വഴിയൊരുക്കുന്നുണ്ട്.
ബാല്യം – വിദ്യാഭ്യാസം
സവർക്കർ “ഫ്രീ ഇന്ത്യാ സൊസൈറ്റി” എന്ന സംഘടന രൂപീകരിച്ചു. ഇതിലൂടെ വിപ്ലവ ആശയങ്ങൾ പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് നേതൃത്വം നൽകുകയും ചെയ്തു. ഇന്ത്യയിൽ തന്റെ സഹോദരൻ ഗണേഷ് സവർക്കർ സ്ഥാപിച്ച “മിത്ര മേള” എന്ന രഹസ്യ സംഘടനയെ പിന്നീട് 1904-ൽ “അഭിനവ് ഭാരത് സൊസൈറ്റി” ആയി പുനഃസംഘടിപ്പിച്ചു. ഇത് സായുധ വിപ്ലവത്തിലൂടെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണം അവസാനിപ്പിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ പ്രവർത്തിച്ച ഒരു രഹസ്യ സംഘടനയായിരുന്നു.
1909-ൽ അദ്ദേഹം രചിച്ച “The Indian War of Independence of 1857” എന്ന പുസ്തകം ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ നിരോധിച്ചു. 1857-ലെ ശിപായി ലഹളയെ ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യത്തെ സ്വാതന്ത്ര്യസമരമായി വിശേഷിപ്പിച്ച ഈ പുസ്തകം, നിരോധിക്കപ്പെട്ടെങ്കിലും രഹസ്യമായി യൂറോപ്പിൽ അച്ചടിച്ച് ഇന്ത്യയിലേക്ക് കടത്തിക്കൊണ്ടുവരികയും വിപ്ലവകാരികൾക്കിടയിൽ വലിയ പ്രചോദനമാകുകയും ചെയ്തു.
1909-ൽ നാസിക് ജില്ലാ കളക്ടർ എ.എം.ടി. ജാക്സന്റെ കൊലപാതകവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് 1910-ൽ ലണ്ടനിൽ വെച്ച് സവർക്കർ അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടു. ഈ കൊലപാതകം ‘അഭിനവ് ഭാരത് സൊസൈറ്റി’യുമായി ബന്ധമുള്ളവരാണ് നടത്തിയത്. ഇന്ത്യയിലേക്ക് കപ്പലിൽ കൊണ്ടുവരുന്നതിനിടെ ഫ്രാൻസിലെ മാർസെയിൽ തുറമുഖത്ത് വെച്ച് കപ്പലിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ഫ്രഞ്ച് അധികൃതരുടെ സഹായത്തോടെ ബ്രിട്ടീഷുകാർ അദ്ദേഹത്തെ പിടികൂടി. ഈ സംഭവം അന്താരാഷ്ട്രതലത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുകയും ഫ്രാൻസിന്റെ പരമാധികാരത്തെ ലംഘിച്ചുകൊണ്ട് നടന്ന അറസ്റ്റാണോ എന്ന വിഷയത്തിൽ ഹേഗ് ഇന്റർനാഷണൽ കോടതിയിൽ കേസാവുകയും ചെയ്തു. എങ്കിലും ബ്രിട്ടീഷുകാർക്ക് അനുകൂലമായ നിലപാടായിരുന്നു കോടതി സ്വീകരിച്ചത്. തുടർന്ന്, സവർക്കർക്ക് രണ്ട് ജീവപര്യന്തം തടവ് (അമ്പത് വർഷം) വിധിക്കുകയും അന്തമാനിലെ കുപ്രസിദ്ധമായ സെല്ലുലാർ ജയിലിൽ (കാലാപാനി) വർഷങ്ങളോളം തടവിൽ കഴിയേണ്ടി വരികയും ചെയ്തു.
ജയിലിലെ ജീവിതവും ദയാഹർജികളും
ആൻഡമാൻ ജയിലിലെ ജീവിതം അദ്ദേഹത്തെ ശാരീരികമായും മാനസികമായും തളർത്തി. ‘എണ്ണ മില്ലിൽ‘ കഠിനാധ്വാനം ചെയ്യാനും ചകിരി ഉണ്ടാക്കാനും മറ്റും നിർബന്ധിതനാവുകയും, ഏകന്ത തടവറയിൽ കഴിയുകയും ചെയ്തു. ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ സവർക്കർ ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാരിന് പലവട്ടം ദയാഹർജികൾ സമർപ്പിച്ചു. രേഖകൾ പ്രകാരം, 1911, 1913, 1914, 1917, 1920 എന്നീ വർഷങ്ങളിലാണ് അദ്ദേഹം ദയാഹർജികൾ നൽകിയത്. ഈ അപേക്ഷകളിൽ, “മോചിപ്പിക്കുകയാണെങ്കിൽ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തോട് കൂറ് പുലർത്താമെന്നും രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ നിന്ന് വിട്ടുനിൽക്കാമെന്നും” അദ്ദേഹം ഉറപ്പ് നൽകിയിരുന്നു. ഇക്കാര്യം പിന്നീട് അക്ഷരം പ്രതി അദ്ദേഹം പരിപാലിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഈ ദയാഹർജികൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വിവാദങ്ങളിലൊന്നായി ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നു. വിമർശകർ ഇതിനെ സവർക്കറുടെ “കീഴടങ്ങലായി” വ്യാഖ്യാനിക്കുകയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ “വിപ്ലവകാരി” എന്ന പ്രതിച്ഛായക്ക് കോട്ടം വരുത്തുകയും ഭീരുവായി മാറ്റുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുയായികൾ ഇതിനെ “ജീവൻ രക്ഷിച്ച് ഭാവിയിൽ സ്വാതന്ത്ര്യ സമര പ്രവർത്തനങ്ങൾ മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാനുള്ള ഒരു ശ്രമമായും” ന്യായീകരിക്കുന്നു. 1921-ൽ അദ്ദേഹത്തെ രത്നഗിരി ജയിലിലേക്ക് മാറ്റുകയും 1924-ൽ അവിടെനിന്ന് മോചിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. രത്നഗിരിയിൽ വീട്ടുതടങ്കലിൽ കഴിയുമ്പോൾ രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ നിന്ന് വിട്ടുനിൽക്കണമെന്നും ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാരിന്റെ അനുമതിയില്ലാതെ രത്നഗിരി ജില്ല വിട്ടുപോകരുതെന്നും അദ്ദേഹത്തിന് വ്യവസ്ഥകളുണ്ടായിരുന്നു. 1937-ലാണ് അദ്ദേഹത്തിന് ഈ നിയന്ത്രണങ്ങളിൽ നിന്ന് പൂർണ്ണ സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിക്കുന്നത്.
രാഷ്ട്രീയ ജീവിതവും സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിലെ വിഘാതങ്ങളും
ജയിൽമോചിതനായ ശേഷം സവർക്കറുടെ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതം പ്രധാനമായും അഖില ഭാരതീയ ഹിന്ദു മഹാസഭയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതായിരുന്നു. 1937-ൽ അദ്ദേഹം ഹിന്ദു മഹാസഭയുടെ അധ്യക്ഷനായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. രാഷ്ട്രീയ മുന്നേറ്റങ്ങൾക്കായോ സ്വാന്തന്ത്ര്യസമരങ്ങളുമായോ അദ്ദേഹം ചേർന്നു നിന്നിരുന്നില്ല. ബ്രട്ടീഷുകാർക്ക് ദയാഹർജികൾ കൊടുക്കുമ്പോൾ പറഞ്ഞതുപ്രകാരം അനുസരണയുള്ള ആളായി തന്നെ അദ്ദേശം ശേഷജീവിതം തുടർന്നു.
ഹിന്ദുത്വ ആശയം: സവർക്കറുടെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട സംഭാവനകളിലൊന്ന് “ഹിന്ദുത്വം” എന്ന ആശയത്തിന് രാഷ്ട്രീയമായ ഒരു രൂപം നൽകിയതാണ്. 1923-ൽ രത്നഗിരി ജയിലിൽ കഴിയുമ്പോൾ അദ്ദേഹം രചിച്ച “Essentials of Hindutva” എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിലൂടെയാണ് ഈ ആശയം അവതരിപ്പിച്ചത്. ഇന്ത്യയെ ഹിന്ദുക്കളുടെ (ഹിന്ദുക്കൾ, ബുദ്ധമതക്കാർ, ജൈനർ, സിഖ് മതക്കാർ എന്നിവരടക്കം) രാഷ്ട്രമെന്ന നിലയിൽ വിഭാവനം ചെയ്യുകയും, ഇന്ത്യ ഒരു ഹിന്ദുരാഷ്ട്രമാകണം എന്ന് വാദിക്കുകയും ചെയ്തു. ഹിന്ദുത്വത്തെ ഒരു മതപരമായ ആശയമായിട്ടല്ല, മറിച്ച് സാംസ്കാരികവും ദേശീയവുമായ ഒരു സ്വത്വമായിട്ടാണ് അദ്ദേഹം അവതരിപ്പിച്ചത്. ജാതി വിവേചനത്തിനെതിരെയും അസ്പൃശ്യതാ നിർമ്മാർജ്ജനത്തിനായും സവർക്കർ നിലകൊണ്ടിരുന്നു.
ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യാ സമരം (1942) എതിർത്തത്: മഹാത്മാഗാന്ധിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ നടന്ന ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യാ സമരത്തെ ഹിന്ദു മഹാസഭയും സവർക്കറും എതിർത്തു. ഈ നിലപാട് ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിൽ ഒരു വലിയ വിഘാതമായി പലരും വിലയിരുത്തി. ബ്രിട്ടീഷുകാർ രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുമ്പോൾ അവരെ പിന്തുണച്ച് സൈനികമായി ശക്തിപ്പെടുകയും ആന്തരികമായി തങ്ങളുടെ താൽപ്പര്യങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് ഇന്ത്യക്ക് ഗുണകരമെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. “Stick to your posts” (നിങ്ങളുടെ സ്ഥാനങ്ങളിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കുക) എന്ന മുദ്രാവാക്യത്തോടെ, ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധ സമരങ്ങളിൽ പങ്കെടുക്കാതെ ജോലി തുടരാൻ അദ്ദേഹം അനുയായികളെ നിർദ്ദേശിച്ചു. കൂടാതെ, ഹിന്ദുക്കൾ ബ്രിട്ടീഷ് സൈന്യത്തിൽ ചേർന്ന് സൈനിക പരിശീലനം നേടാനും ആഹ്വാനം ചെയ്തു. ഇതിനെ “ഹിന്ദു militarisation” എന്ന് അദ്ദേഹം വിശേഷിപ്പിച്ചു. സ്വാതന്ത്ര്യസമരം അതിന്റെ പാരമ്യത്തിലെത്തി നിൽക്കുമ്പോൾ, മഹാത്മാഗാന്ധി ‘do or die‘ എന്ന മുദ്രാവാക്യവുമായി മുന്നോട്ട് വന്നപ്പോൾ, സവർക്കറുടെ ഈ നിലപാട് ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിന് തുല്യമാണെന്ന് വിമർശകർ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി.
ദ്വിരാഷ്ട്രവാദം: മുഹമ്മദാലി ജിന്ന മുസ്ലീങ്ങൾക്കായി ഒരു പ്രത്യേക രാജ്യം ആവശ്യപ്പെടുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ സവർക്കർ ദ്വിരാഷ്ട്രവാദം മുന്നോട്ട് വെച്ചിരുന്നു. 1937-ൽ അഹമ്മദാബാദിൽ നടന്ന ഹിന്ദു മഹാസഭയുടെ സമ്മേളനത്തിൽ അദ്ദേഹം “ഇന്ത്യയിൽ രണ്ട് രാഷ്ട്രങ്ങളുണ്ട്- ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലീങ്ങളും” എന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചു. പിന്നീട് 1943-ൽ അദ്ദേഹം ജിന്നയുടെ ദ്വിരാഷ്ട്രവാദത്തോട് തനിക്ക് വിയോജിപ്പില്ലെന്ന് പരസ്യമായി പ്രസ്താവിച്ചു. ഇത് ഇന്ത്യയുടെ ഐക്യത്തിനും മതേതര സ്വഭാവത്തിനും വിരുദ്ധമായ നിലപാടായി വിമർശിക്കപ്പെട്ടു. ഭാരതത്തിന്റെ അഖണ്ഡതയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതും മതപരമായ വിഭജനത്തിന് ആക്കം കൂട്ടുന്നതുമാണ് ഈ പ്രസ്താവനയെന്ന് പല ചരിത്രകാരന്മാരും വിമർശകരും അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു.
1948 ജനുവരി 30-ന് മഹാത്മാഗാന്ധി കൊല്ലപ്പെട്ടപ്പോൾ, കൊലപാതകം നടത്തിയ നാഥുറാം ഗോഡ്‌സെയും കൂട്ടരും ഹിന്ദു മഹാസഭാ വൃത്തങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവരാണെന്ന് തെളിഞ്ഞു. ഗാന്ധി വധത്തിന്റെ ഗൂഢാലോചനക്കേസിൽ സവർക്കറെ പ്രതിചേർത്തു. എന്നാൽ, കേസിൽ നേരിട്ടുള്ള തെളിവുകളോ മതിയായ സാക്ഷിമൊഴികളോ ഇല്ലാതിരുന്നതിനാൽ 1949 ഫെബ്രുവരി 10-ന് കോടതി അദ്ദേഹത്തെ കുറ്റവിമുക്തനാക്കി.
എന്നിരുന്നാലും, അദ്ദേഹത്തിനെതിരായ ആരോപണങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും കെട്ടടങ്ങിയില്ല.
കപൂർ കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ട് (1969): ഗാന്ധി വധത്തെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കാൻ രൂപീകരിച്ച ജസ്റ്റിസ് ജീവൻ ലാൽ കപൂർ കമ്മീഷൻ (1969) സമർപ്പിച്ച റിപ്പോർട്ടിൽ സവർക്കർക്ക് വധത്തിൽ പങ്കുണ്ടെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്ന ചില “സൂചനകൾ” ഉണ്ടായിരുന്നു. കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ടിൽ, ഗോഡ്‌സെയുടെ സഹപ്രവർത്തകനും കേസിലെ മാപ്പുസാക്ഷിയുമായ ദിഗംബർ ബാഡ്‌ഗേയുടെ മൊഴിക്ക് വലിയ പ്രാധാന്യം നൽകി. ഗാന്ധിജിയെ കൊല്ലുന്നതിന് ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ഗോഡ്‌സെയും നാരായൺ ആപ്‌തേയും സവർക്കറെ കണ്ടിരുന്നുവെന്ന് ബാഡ്‌ഗേ മൊഴി നൽകിയിരുന്നു. ഈ കൂടിക്കാഴ്ചയെക്കുറിച്ചും ഗൂഢാലോചനയെക്കുറിച്ചും ചില സൂചനകൾ ലഭിച്ചുവെന്ന് കമ്മീഷൻ കണ്ടെത്തി. കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ടിന്റെ ഒരു ഭാഗത്ത് ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “എല്ലാ വസ്തുതകളും കൂട്ടിച്ചേർത്ത് നോക്കുമ്പോൾ, ഗാന്ധി വധ ഗൂഢാലോചനയെക്കുറിച്ച് സവർക്കർക്ക് അറിവുണ്ടായിരുന്നു എന്ന നിഗമനത്തിൽ എത്താൻ കഴിയുന്ന ഒരേയൊരു നിഗമനം ബാഡ്‌ഗേയുടെ മൊഴിയാണ്.” എന്നിരുന്നാലും, നിയമപരമായി ഈ മൊഴിക്ക് മതിയായ പിന്തുണയില്ലാത്തതിനാൽ അദ്ദേഹത്തെ ശിക്ഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
വ്യക്തമായ തെളിവുകളുടെ അഭാവം: സവർക്കർക്ക് ഗാന്ധിവധത്തിൽ നേരിട്ട് പങ്കുണ്ടെന്ന് തെളിയിക്കാൻ ശക്തമായ സാഹചര്യത്തെളിവുകളോ മതിയായ മറ്റു തെളിവുകളോ ഹാജരാക്കാൻ പ്രോസിക്യൂഷന് കഴിഞ്ഞില്ല. എന്നിരുന്നാലും, ഈ ആരോപണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതത്തെയും പൊതുജനത്തോടുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രതിച്ഛായയെയും പിന്നീട് ഒരുപാട് കാലം വേട്ടയാടി.
സവർക്കറും ആർ.എസ്.എസും: ആശയപരമായ പ്രചോദനം
Group photo of accused of Mahatma Gandhi assassination. This was taken in the custody. Standing: Shankar Kistaiya, Gopal Godse, Madanlal Pahwa, Digambar Badge (Approver). Seated: Narayan Apte, Vinayak D. Savarkar, Nathuram Godse, Vishnu Karkare
രാഷ്ട്രീയ സ്വയംസേവക സംഘം (ആർ.എസ്.എസ്) രൂപീകൃതമായതിൽ വിനായക് ദാമോദർ സവർക്കറുടെ ചിന്തകൾക്ക്, പ്രത്യേകിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ‘ഹിന്ദുത്വ’ എന്ന ആശയത്തിന് നിർണായകമായ പങ്കുണ്ട്. ആർ.എസ്.എസിന്റെ സ്ഥാപകൻ ഡോ. കേശവ് ബലിറാം ഹെഡ്‌ഗേവാർ സവർക്കറുടെ എഴുത്തുകളിൽ നിന്ന് വലിയ പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആർ.എസ്.എസ് മേധാവി മോഹൻ ഭാഗവത് ഉൾപ്പെടെയുള്ളവർ സവർക്കറെ ഒരു ദേശീയ ഐക്കണായി ഉയർത്തിക്കാട്ടുകയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശയങ്ങൾ സംഘടനയ്ക്ക് വഴികാട്ടിയാണെന്ന് പറയുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.
ഹിന്ദുത്വയുടെ സ്വാധീനം: സവർക്കർ 1923-ൽ രചിച്ച “Essentials of Hindutva” എന്ന പുസ്തകമാണ് ആർ.എസ്.എസിന്റെ അടിസ്ഥാന പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന് അടിത്തറ പാകിയത്. ഈ പുസ്തകത്തിൽ, സവർക്കർ ഹിന്ദുക്കളെ ഒരു രാഷ്ട്രമായി നിർവചിക്കുകയും, ഇന്ത്യയെ ഒരു ഹിന്ദു രാഷ്ട്രമായി വിഭാവനം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. ആർ.എസ്.എസ് ഈ ആശയത്തെ പൂർണ്ണമായി ഉൾക്കൊള്ളുകയും, ഇന്ത്യയുടെ സാംസ്കാരിക സ്വത്വം ഹിന്ദുത്വത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമാണെന്ന് പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
പൊതുവായ പൈതൃകം: ഇന്ത്യയെ പിതൃഭൂമി (Fatherland), പുണ്യഭൂമി (Holy land) എന്നിവയായി കണക്കാക്കുന്നവരാണ് ഹിന്ദുക്കൾ എന്ന സവർക്കറുടെ ആശയം ആർ.എസ്.എസ് ഏറ്റെടുത്തു. ക്രിസ്ത്യാനികളെയും മുസ്ലീങ്ങളെയും സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവരുടെ പുണ്യസ്ഥലങ്ങൾ ഇന്ത്യക്ക് പുറത്തായതിനാൽ അവർക്ക് ഇന്ത്യയോട് പൂർണ്ണമായ കൂറ് ഉണ്ടാവില്ല എന്ന സവർക്കറുടെ വാദവും ആർ.എസ്.എസ് തങ്ങളുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തി.
ഹിന്ദു സംയോജനം: ജാതിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഭിന്നിച്ചുനിന്നിരുന്ന ഹിന്ദു സമൂഹത്തെ ഏകീകരിക്കാനുള്ള സവർക്കറുടെ ശ്രമങ്ങളും (ഉദാഹരണത്തിന്, ദളിതർക്കായി ക്ഷേത്രപ്രവേശനം ആവശ്യപ്പെട്ടത്) ആർ.എസ്.എസിന് പ്രചോദനമായി. ഹിന്ദു സമൂഹത്തെ ഒറ്റക്കെട്ടാക്കി ശക്തിപ്പെടുത്തുക എന്നതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെയും ആർ.എസ്.എസിന്റെയും ലക്ഷ്യം.
സൈനികവൽക്കരണം: ഹിന്ദുക്കളെ സൈനികമായി ശക്തിപ്പെടുത്തണമെന്ന സവർക്കറുടെ ആഹ്വാനം (ഹിന്ദു മിലിട്ടറൈസേഷൻ) ആർ.എസ്.എസിന്റെ ‘ശാഖാ’ പ്രവർത്തനങ്ങളിലും ശാരീരിക പരിശീലനങ്ങളിലും പ്രതിഫലിച്ചു. ശാരീരികവും മാനസികവുമായ അച്ചടക്കത്തിലൂടെ ഹിന്ദു യുവാക്കളെ ശക്തരാക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യം ആർ.എസ്.എസ് പിന്തുടരുന്നു.
എന്നിരുന്നാലും, സവർക്കറും ആർ.എസ്.എസും തമ്മിൽ ചില വ്യത്യാസങ്ങളുണ്ടായിരുന്നെന്നും ചൂണ്ടിക്കാണിക്കപ്പെടുന്നു. സവർക്കർ ഒരു നിരീശ്വരവാദിയുംയുക്തിവാദിയുമായിരുന്നപ്പോൾ, ആർ.എസ്.എസ് ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ ആചാരങ്ങൾക്കും വിശ്വാസങ്ങൾക്കും കൂടുതൽ ഊന്നൽ നൽകി. സവർക്കർ ഹിന്ദു മഹാസഭയിലൂടെ നേരിട്ടുള്ള രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടപ്പോൾ, ആർ.എസ്.എസ് ഒരു സാമൂഹിക-സാംസ്കാരിക സംഘടനയായിട്ടാണ് കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചത്. എങ്കിലും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഹിന്ദുത്വ ദേശീയവാദം ആർ.എസ്.എസിന്റെയും അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയ വിഭാഗമായ ബി.ജെ.പിയുടെയും പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ അടിത്തറയായി ഇന്നും തുടരുന്നു.
സാഹിത്യ സംഭാവനകൾ
സവർക്കർ ഒരു എഴുത്തുകാരനും കവിയും ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന സാഹിത്യ സംഭാവനകൾ ഇവയാണ്:
“The Indian War of Independence of 1857” (1909): 1857-ലെ പോരാട്ടത്തെ സ്വാതന്ത്ര്യസമരമായി അവതരിപ്പിച്ച ഈ പുസ്തകം നിരവധി വിപ്ലവകാരികൾക്ക് പ്രചോദനമായി.
“Essentials of Hindutva” (1923): ഹിന്ദുത്വ ആശയത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനപരമായ വിശദീകരണമുള്ള ഗ്രന്ഥം.
“ചിത്രഗുപ്ത” എന്ന തൂലികാനാമത്തിൽ അദ്ദേഹം തന്റെ ആത്മകഥ രചിച്ചു.
നിരവധി കവിതകളും രാഷ്ട്രീയ പ്രബന്ധങ്ങളും നാടകങ്ങളും അദ്ദേഹം എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
അവസാനകാലം
ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനഘട്ടത്തിൽ സവർക്കർ കടുത്ത ആരോഗ്യപ്രശ്നങ്ങളാൽ ബുദ്ധിമുട്ടി. രോഗങ്ങളിൽ നിന്ന് മോചനം നേടാനായില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ അദ്ദേഹം, 1966 ജനുവരി 23-ന് “ആത്മാർപ്പണ” (voluntary fast unto death) എന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ച് ആഹാരവും ഔഷധവും ഒഴിവാക്കി. 1966 ഫെബ്രുവരി 26-ന് മുംബൈയിൽ വെച്ച് അദ്ദേഹം അന്തരിച്ചു.
ഒരു വിലയിരുത്തൽ
വിനായക് ദാമോദർ സവർക്കറുടെ ജീവിതം ഇന്ത്യൻ ചരിത്രത്തിലെ ഒരു സങ്കീർണ്ണമായ അധ്യായമാണ്.
അനുകൂല വശങ്ങൾ:
ഇന്ത്യൻ വിപ്ലവപ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് ആദ്യകാലഘട്ടത്തിൽ പ്രചോദനവും സംഘടനാശക്തിയും നൽകി.
1857-ലെ സമരത്തെ “ആദ്യ സ്വാതന്ത്ര്യസമരം” എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ച അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകം നിരവധി വിപ്ലവകാരികൾക്ക് പ്രചോദനമായി.
“ഹിന്ദുത്വ” ആശയം പിന്നീട് ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ വലിയ ചർച്ചകൾക്ക് വഴിവെക്കുകയും വലതുപക്ഷ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ അടിത്തറയായി മാറുകയും ചെയ്തു.
ജാതി വിവേചനത്തിനെതിരെയും സാമൂഹിക പരിഷ്കരണങ്ങൾക്കായും അദ്ദേഹം വാദിച്ചു.
വിമർശനാത്മക വശങ്ങൾ:
ജയിലിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിക്കാനായി പലവട്ടം ബ്രിട്ടീഷുകാരോട് ദയാഹർജികൾ സമർപ്പിച്ചത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ “വിപ്ലവവീരൻ” എന്ന പ്രതിച്ഛായയെ ചോദ്യം ചെയ്തു.
1942-ലെ ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യാ സമരത്തിനെതിരെ നിന്നതും ബ്രിട്ടീഷ് സൈന്യത്തിൽ ചേരാൻ ആഹ്വാനം ചെയ്തതും ഇന്ത്യൻ സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിന്റെ പൊതുവായ ഗതിക്ക് വിരുദ്ധവും ബ്രിട്ടീഷ് അനുകൂലവുമാണെന്ന് വിമർശകർ വിലയിരുത്തി.
ദ്വിരാഷ്ട്രവാദത്തിന് പിന്തുണ നൽകിയത്, ഇന്ത്യയുടെ ഐക്യത്തിനും മതേതര നിലപാടുകൾക്കും വിരുദ്ധമായി വിലയിരുത്തപ്പെട്ടു. ഇത് ഇന്ത്യയുടെ വിഭജനത്തിന് ആക്കം കൂട്ടി എന്ന് വിമർശിക്കപ്പെടുന്നു.
ഗാന്ധിവധവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ആരോപണം, കുറ്റം തെളിയിക്കപ്പെട്ടില്ലെങ്കിൽ പോലും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതത്തെ എന്നും വിവാദങ്ങളിൽ മുങ്ങിക്കുളിപ്പിച്ചു. കപൂർ കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ടിലെ സൂചനകൾ ഈ നിഴൽ കൂടുതൽ ദീർഘിപ്പിച്ചു.
സമാപനം
വിനായക് ദാമോദർ സവർക്കർ ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തിലെ വിശാലവും വിരുദ്ധാഭാസപൂർണവുമായ വ്യക്തിത്വമാണ്. അദ്ദേഹത്തെ ധീരനായ വിപ്ലവകാരിയും ശക്തനായ രാഷ്ട്രീയ ചിന്തകനുമായി കാണുന്നവരുണ്ട്. അതേസമയം, ദയാഹർജികളും രാഷ്ട്രീയപരമായ നിലപാടുകളും ഗാന്ധിവധത്തിലെ ആരോപണങ്ങളും അദ്ദേഹത്തെ വിമർശകരുടെ മുന്നിൽ ഒരു വിവാദപുരുഷനായും നിലനിർത്തുന്നു. ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യസമരചരിത്രം പഠിക്കുമ്പോൾ, സവർക്കറെ ഒഴിവാക്കാനാവില്ല – എന്നാൽ, അദ്ദേഹത്തെ എങ്ങനെ വിലയിരുത്തുന്നു എന്നത് ഒരുപക്ഷേ ഇന്നും പ്രധാന ചോദ്യം തനെയാണ്..
ഭൂപടങ്ങളിൽ രേഖപ്പെടുത്താത്ത, തിരമാലകളെ തലയിണയാക്കി, കടലിന്റെ നീലിമയെ പുതച്ചുറങ്ങുന്ന ഒരു ജനതയുണ്ട്. ഇന്തോനേഷ്യ, ഫിലിപ്പീൻസ്, മലേഷ്യ എന്നീ രാജ്യങ്ങളുടെ സമുദ്രാതിർത്തികളിൽ പരന്നുകിടക്കുന്ന കോറൽ ട്രയാംഗിൾ (Coral Triangle) എന്നറിയപ്പെടുന്ന പവിഴപ്പുറ്റുകളുടെ പറുദീസയിൽ ജീവിക്കുന്ന ബജാവു ജനത. മനുഷ്യ പരിണാമത്തിന്റെ ജീവിക്കുന്ന ഇതിഹാസം തന്നെയാണി കടലിന്റെ മക്കൾ!. ലോകം അവരെ ‘കടൽ ജിപ്സികൾ‘ (Sea Gypsies) എന്ന് വിളിക്കുന്നു, കാരണം കരയുമായി അവർക്ക് സ്ഥിരമായ ബന്ധങ്ങളില്ല. അവരുടെ വീട്, കളിസ്ഥലം, ആരാധനാലയം, അന്നദാതാവ് എല്ലാം കടലാണ്. ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളായി കടലിനെ മാത്രം ആശ്രയിച്ച് ജീവിക്കുന്ന ഈ സമൂഹം, മനുഷ്യൻ തന്റെ പരിസ്ഥിതിയുമായി എങ്ങനെ ഇഴുകിച്ചേർന്ന് പരിണമിക്കുന്നു എന്നതിന്റെ ഏറ്റവും ഉജ്ജ്വലമായ ജീവിക്കുന്ന ഉദാഹരണമാണ്. വെറും അതിജീവനത്തിനപ്പുറം, കടൽ അവരുടെ ശരീരത്തെയും ജീനുകളെയും എങ്ങനെ മാറ്റിമറിച്ചു എന്നതിന്റെ അവിശ്വസനീയമായ കഥയാണ് ബജാവു ജനതയുടേത്.
ബജാവു ജനതയുടെ സവിശേഷമായ ജീവിതരീതി, അവരെ ലോകശ്രദ്ധയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്ന അസാധാരണമായ ശാരീരിക കഴിവുകൾ, ഈ കഴിവുകൾക്ക് പിന്നിലെ ശാസ്ത്രീയവും ജനിതകപരവുമായ രഹസ്യങ്ങൾ, ഡാർവിന്റെ പരിണാമ സിദ്ധാന്തത്തിന് അവർ എങ്ങനെ ജീവിക്കുന്ന തെളിവായി മാറുന്നു, അവർ നേരിടുന്ന ആധുനിക വെല്ലുവിളികൾ എന്നിവയെല്ലാം നമുക്ക് വിശദമായി പരിശോധിക്കാം.
തിരമാലകൾക്ക് മുകളിലെ ജീവിതം: ആരാണ് ബജാവു?
ബജാവു ജനത ഒരു ഏകീകൃത സമൂഹമല്ല, മറിച്ച് തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ സമുദ്രങ്ങളിൽ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന നിരവധി ഉപവിഭാഗങ്ങൾ ചേർന്നതാണ്. പരമ്പരാഗതമായി അവർ നാടോടികളാണ്. ‘ലെപ-ലെപ‘ (Lepa-Lepa) എന്നറിയപ്പെടുന്ന, കൈകൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച നീളൻ ബോട്ടുകളിലാണ് അവരുടെ ജീവിതം. ഈ ബോട്ടുകൾ കേവലം സഞ്ചാര മാർഗ്ഗം മാത്രമല്ല, അവരുടെ വീട് കൂടിയാണ്. ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യുന്നതും, ഉറങ്ങുന്നതും, കുട്ടികളെ വളർത്തുന്നതും, കുടുംബമായി ജീവിക്കുന്നതുമെല്ലാം ഈ ചലിക്കുന്ന വീടുകളിലാണ്. കടലിനോട് ചേർന്നുള്ള തീരങ്ങളിൽ, തൂണുകൾക്ക് മുകളിൽ കെട്ടിയുയർത്തിയ ചെറിയ കുടിലുകളും (Stilt Houses) ഇവരുടെ വാസസ്ഥലങ്ങളാണ്.
ജീവിതരീതിയും ഉപജീവനവും:
ബജാവു ജനതയുടെ ജീവിതം പൂർണ്ണമായും കടലിനെ ആശ്രയിച്ചാണ്. മത്സ്യബന്ധനമാണ് പ്രധാന ഉപജീവനമാർഗ്ഗം. എന്നാൽ ആധുനിക മത്സ്യത്തൊഴിലാളികളെപ്പോലെ വലിയ ബോട്ടുകളോ വലകളോ അവർ ഉപയോഗിക്കുന്നില്ല. പരമ്പരാഗത രീതികളാണ് അവർ ഇന്നും പിന്തുടരുന്നത്. കൈകൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച മരക്കണ്ണടകളും (wooden goggles), ഒരു ചാട്ടുളിയും (spear) മാത്രമാണ് അവരുടെ ആയുധം. ആഴക്കടലിലേക്ക് ഊളിയിട്ട്, മണിക്കൂറുകളോളം പവിഴപ്പുറ്റുകൾക്കിടയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച് അവർ മീനുകളെ പിടിക്കുന്നു. മത്സ്യം കൂടാതെ, കടൽ വെള്ളരി (Sea Cucumber – ശാസ്ത്രനാമം - stichopus chloronotus. ഫൈലം – Echinodermata ക്ലാസ്- Holothuroidea), മുത്തുകൾ, മറ്റ് കക്കകളും പായലുകളും ശേഖരിച്ച് അടുത്തുള്ള കരയിലെ മാർക്കറ്റുകളിൽ വിറ്റാണ് അവർ നിത്യവൃത്തിക്കുള്ള പണം കണ്ടെത്തുന്നത്.
അവരുടെ ഭക്ഷണക്രമവും കടലുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. കപ്പക്കിഴങ്ങ് (Cassava) പോലുള്ള ചില കരവിഭവങ്ങൾ ഒഴിച്ചുനിർത്തിയാൽ, അവരുടെ പ്രധാന ആഹാരം കടലിൽ നിന്ന് ലഭിക്കുന്ന മത്സ്യങ്ങളും മറ്റു വിഭവങ്ങളുമാണ്. കടൽ അവരുടെ അടുക്കളയും കലവറയുമാണ്.
സാംസ്കാരിക തനിമ:
കരയിലെ രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ അതിരുകൾക്കോ നിയമങ്ങൾക്കോ വലിയ വിലകൽപ്പിക്കാത്ത ഒരു സമൂഹമാണ് ബജാവു. അവർക്ക് പൗരത്വമോ ഔദ്യോഗിക തിരിച്ചറിയൽ രേഖകളോ പലപ്പോഴും ഉണ്ടാവാറില്ല. ഇത് കാരണം, വിദ്യാഭ്യാസം, ആരോഗ്യ സംരക്ഷണം തുടങ്ങിയ അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങൾ അവർക്ക് അന്യമാണ്. കടലിനോട് ആഴത്തിൽ ബന്ധപ്പെട്ട ആചാരങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും അവർക്കുണ്ട്. കടൽദേവതകളെയും ആത്മാക്കളെയും ആരാധിക്കുന്ന, പ്രകൃതിയോട് ഇഴുകിച്ചേർന്ന ഒരു ആനിമിസ്റ്റ് (Animist) സംസ്കാരമാണ് അവരുടേത്. കടലിനെ അവർ ഒരു ജീവനുള്ള ശക്തിയായി കാണുന്നു; അത് നൽകുകയും എടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന, ബഹുമാനത്തോടെ സമീപിക്കേണ്ട ഒന്നാണ്.
മനുഷ്യശരീരത്തിന്റെ അത്ഭുതങ്ങൾ: ബജാവു ജനതയുടെ അമാനുഷിക കഴിവുകൾ
ബജാവു ജനതയെ ശാസ്ത്രലോകത്തിന് പ്രിയപ്പെട്ടവരാക്കിയത് അവരുടെ അവിശ്വസനീയമായ ശാരീരിക കഴിവുകളാണ്. കരയിൽ ജീവിക്കുന്ന സാധാരണ മനുഷ്യർക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലും കഴിയാത്ത രീതിയിൽ അവരുടെ ശരീരം ജലത്തിനടിയിലെ ജീവിതവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
1. ശ്വാസം പിടിക്കാനുള്ള അസാമാന്യ ശേഷി (Extraordinary Breath-Holding Capacity):
ബജാവു ജനതയുടെ ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയമായ കഴിവ് വെള്ളത്തിനടിയിൽ ദീർഘനേരം ശ്വാസം പിടിച്ചുനിൽക്കാനുള്ള അവരുടെ ശേഷിയാണ്. ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യന് ഒന്നോ രണ്ടോ മിനിറ്റ് ശ്വാസം പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ കഴിയുമ്പോഴേക്കും ശ്വാസംമുട്ടൽ അനുഭവപ്പെടും. എന്നാൽ ബജാവു മുങ്ങൽ വിദഗ്ദ്ധർക്ക് യാതൊരുവിധ ആധുനിക ഉപകരണങ്ങളുടെയും സഹായമില്ലാതെ 200 അടി (ഏകദേശം 60 മീറ്റർ) വരെ ആഴത്തിലേക്ക് ഊളിയിടാനും, 13 മിനിറ്റിലധികം സമയം വരെ വെള്ളത്തിനടിയിൽ തുടരാനും കഴിയുമെന്ന് റിപ്പോർട്ടുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അവർ തങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ 60 ശതമാനത്തിലധികം സമയം വെള്ളത്തിനടിയിലാണ് ചിലവഴിക്കുന്നതെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇത് വെറുമൊരു പരിശീലനം കൊണ്ട് മാത്രം നേടാവുന്ന ഒന്നല്ലെന്ന് ശാസ്ത്രജ്ഞർ വളരെക്കാലമായി സംശയിച്ചിരുന്നു.
2. മെച്ചപ്പെട്ട വെള്ളത്തിനടിയിലെ കാഴ്ച (Superior Underwater Vision):
കടലിനടിയിലെ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിലും വ്യക്തതയോടെ കാണാനുള്ള കഴിവ് ബജാവു ജനതയ്ക്കുണ്ട്. സാധാരണ മനുഷ്യർ വെള്ളത്തിൽ കണ്ണുതുറന്നാൽ കാഴ്ച മങ്ങുന്നത് സ്വാഭാവികമാണ്. എന്നാൽ ബജാവു കുട്ടികളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് വെള്ളത്തിനടിയിൽ അസാധാരണമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ സാധിക്കുമെന്ന് സ്വീഡിഷ് ഗവേഷകയായ അന്ന ഗിസ്ലെൻ (Anna Gislen) നടത്തിയ പഠനങ്ങൾ തെളിയിച്ചു. കരയിലെ കുട്ടികളുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ, ബജാവു കുട്ടികൾക്ക് വെള്ളത്തിനടിയിൽ ഇരട്ടി വ്യക്തതയോടെ കാണാൻ സാധിക്കുന്നു. അവരുടെ കണ്ണിലെ കൃഷ്ണമണി (pupil) കൂടുതൽ ചുരുങ്ങുകയും, ലെൻസിന്റെ ആകൃതിക്ക് മാറ്റം വരുത്താൻ സാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ടാണ് ഇത് സാധ്യമാകുന്നത്. ഇത് കാഴ്ചയെ വെള്ളത്തിനടിയിൽ ഫോക്കസ് ചെയ്യാൻ സഹായിക്കുന്നു. ഈ കഴിവ് ഡോൾഫിനുകളിലുംനീർനായകളിലും കാണുന്നതിന് സമാനമായ ഒരു അനുകൂലനമാണ്.
ഈ കഴിവുകൾ കേവലം ആകസ്മികമല്ല, മറിച്ച് ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളായി കടലിൽ ജീവിച്ചതിന്റെ ഫലമായി പ്രകൃതിനിർദ്ധാരണം വഴി അവരുടെ ശരീരത്തിൽ രൂപപ്പെട്ട സവിശേഷമായ ജനിതക മാറ്റങ്ങളുടെ ഫലമാണ്.
ശാസ്ത്രീയ വിശദീകരണം: ജനിതക രഹസ്യങ്ങൾ ചുരുളഴിയുമ്പോൾ
ബജാവു ജനതയുടെ അസാധാരണ കഴിവുകൾക്ക് പിന്നിലെ രഹസ്യം കണ്ടെത്താൻ നിരവധി ശാസ്ത്രജ്ഞർ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിൽ ഏറ്റവും നിർണ്ണായകമായ പഠനം നടത്തിയത് കോപ്പൻഹേഗൻ സർവകലാശാലയിലെ ജനിതക ശാസ്ത്രജ്ഞയായ ഡോ. മെലിസ ഇലാർഡോ (Dr. Melissa Ilardo) യും സംഘവുമാണ്. 2018-ൽ ‘സെൽ‘ (Cell) എന്ന പ്രശസ്തമായ ശാസ്ത്ര ജേണലിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച അവരുടെ പഠനം, ബജാവു ജനതയുടെ ജനിതക രഹസ്യങ്ങളിലേക്ക് വെളിച്ചം വീശി.
1. ശരീരത്തിലെ ‘സ്കൂബ ടാങ്ക്’: വലുപ്പം കൂടിയ പ്ലീഹ (Spleen)
ഡോ. ഇലാർഡോയുടെ പഠനത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കണ്ടെത്തൽ ബജാവു ജനതയുടെ പ്ലീഹയുടെ (Spleen) വലുപ്പത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു. കരയിൽ ജീവിക്കുന്ന അയൽക്കാരായ സലുവാൻ (Saluan) ജനതയുമായി താരതമ്യം ചെയ്തപ്പോൾ, ബജാവു ജനതയുടെ പ്ലീഹയ്ക്ക് ശരാശരി 50% വരെ വലുപ്പം കൂടുതലാണെന്ന് അൾട്രാസൗണ്ട് സ്കാനുകളിലൂടെ അവർ കണ്ടെത്തി.
പ്ലീഹയുടെ പങ്ക് എന്താണ്?
പ്ലീഹ നമ്മുടെ ശരീരത്തിലെ ഒരു പ്രധാന അവയവമാണ്. പ്രതിരോധ സംവിധാനത്തിന്റെ ഭാഗമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നതോടൊപ്പം, ഓക്സിജൻ വഹിക്കുന്ന ചുവന്ന രക്താണുക്കളുടെ ഒരു സംഭരണശാല (reservoir) കൂടിയാണിത്. നമ്മൾ വെള്ളത്തിനടിയിൽ പോകുമ്പോഴോ അല്ലെങ്കിൽ ശ്വാസം പിടിക്കുമ്പോഴോ ശരീരം ഒരു അടിയന്തരാവസ്ഥ തിരിച്ചറിയുന്നു. ഈ സമയത്ത്, കടൽ സസ്തനികളായ സീലുകളിലും തിമിംഗലങ്ങളിലുമെന്ന പോലെ, മനുഷ്യരിലും പ്ലീഹ ചുരുങ്ങുകയും, അത് സംഭരിച്ചുവെച്ച ഓക്സിജൻ നിറഞ്ഞ ചുവന്ന രക്താണുക്കളെ രക്തത്തിലേക്ക് പമ്പ് ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത് രക്തത്തിലെ ഓക്സിജന്റെ അളവ് താൽക്കാലികമായി വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും, കൂടുതൽ നേരം ശ്വാസം പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ സഹായിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ബജാവു ജനതയുടെ വലിയ പ്ലീഹ, ഒരു വലിയ സ്കൂബ ടാങ്ക് പോലെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. സാധാരണ മനുഷ്യരെക്കാൾ കൂടുതൽ ഓക്സിജൻ സംഭരിക്കാനും ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ ഉപയോഗിക്കാനും ഇത് അവരെ സഹായിക്കുന്നു. ഈ വലുപ്പക്കൂടുതൽ കേവലം പരിശീലനം കൊണ്ട് ഉണ്ടാകുന്നതല്ല, മറിച്ച് ജനിതകപരമായി കൈമാറിവന്ന ഒരു സവിശേഷതയാണെന്നും പഠനം തെളിയിച്ചു.
2. ഡൈവ് റിഫ്ലെക്സ് (Dive Reflex):
എല്ലാ സസ്തനികളിലും കാണപ്പെടുന്ന ഒരു സ്വാഭാവിക പ്രതികരണമാണ് ‘ഡൈവ് റിഫ്ലെക്സ്‘. മുഖത്ത് തണുത്ത വെള്ളം തട്ടുമ്പോൾ ശരീരം സ്വയമേവ ചില മാറ്റങ്ങൾക്ക് വിധേയമാകും. ബജാവു ജനതയിൽ ഈ റിഫ്ലെക്സ് അങ്ങേയറ്റം കാര്യക്ഷമമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു. ഇതിന് പ്രധാനമായും മൂന്ന് ഘടകങ്ങളുണ്ട്:
ബ്രാഡികാർഡിയ (Bradycardia): ഹൃദയമിടിപ്പ് ഗണ്യമായി കുറയുന്നു. ഇത് ഓക്സിജൻ ഉപഭോഗം കുറയ്ക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു.
പെരിഫറൽ വാസോകൺസ്ട്രിക്ഷൻ (Peripheral Vasoconstriction): കൈകാലുകളിലേക്കും മറ്റ് അപ്രധാന അവയവങ്ങളിലേക്കുമുള്ള രക്തക്കുഴലുകൾ ചുരുങ്ങുന്നു. ഇത് ഓക്സിജൻ നിറഞ്ഞ രക്തം ഹൃദയം, തലച്ചോറ് തുടങ്ങിയ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട അവയവങ്ങളിലേക്ക് മാത്രം കേന്ദ്രീകരിക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു.
സ്പ്ലെനിക് കോൺട്രാക്ഷൻ (Splenic Contraction): മുകളിൽ വിശദീകരിച്ചതുപോലെ, പ്ലീഹ ചുരുങ്ങി കൂടുതൽ ഓക്സിജൻ രക്തത്തിലേക്ക് വിടുന്നു.
ബജാവു ജനതയിൽ ഈ മൂന്ന് പ്രക്രിയകളും വളരെ ശക്തമായി നടക്കുന്നത്, വെള്ളത്തിനടിയിൽ ഓക്സിജൻ ഏറ്റവും കാര്യക്ഷമമായി ഉപയോഗിക്കാൻ അവരെ പര്യാപ്തരാക്കുന്നു.
3. ജനിതകപരമായ തെളിവുകൾ:
ഡോ. ഇലാർഡോയും സംഘവും ബജാവു ജനതയുടെ ഡി.എൻ.എ പരിശോധിക്കുകയും, അവരുടെ സവിശേഷമായ ജീവിതശൈലിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില ജീനുകളിൽ വ്യതിയാനങ്ങൾ കണ്ടെത്തുകയും ചെയ്തു.
PDE10A ജീൻ: ഈ ജീൻ പ്ലീഹയുടെ വലുപ്പവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ബജാവു ജനതയിൽ ഈ ജീനിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക വകഭേദം കാണപ്പെട്ടു, ഇത് തൈറോയ്ഡ് ഹോർമോണുകളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നതിലൂടെ പ്ലീഹയുടെ വലുപ്പം വർദ്ധിപ്പിക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു. ഇതാണ് അവരുടെ ‘ജനിതക സ്കൂബ ടാങ്കിന്’ കാരണം.
BDKRB2 ജീൻ: ഈ ജീൻ രക്തക്കുഴലുകൾ ചുരുങ്ങുന്നതുമായി (peripheral vasoconstriction) ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ബജാവു ജനതയിൽ കാണപ്പെടുന്ന ഈ ജീനിന്റെ വകഭേദം, വെള്ളത്തിനടിയിൽ പോകുമ്പോൾ രക്തം കാര്യക്ഷമമായി പ്രധാന അവയവങ്ങളിലേക്ക് തിരിച്ചുവിടാൻ സഹായിക്കുന്നു.
FAM178B ജീൻ: വെള്ളത്തിനടിയിൽ ശ്വാസം പിടിക്കുമ്പോൾ രക്തത്തിൽ കാർബൺ ഡൈ ഓക്സൈഡിന്റെ അളവ് കൂടുകയും രക്തം കൂടുതൽ അസിഡിക് ആകുകയും ചെയ്യും. ഈ ജീൻ രക്തത്തിലെ pH നില നിയന്ത്രിക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു, അതുവഴി കാർബൺ ഡൈ ഓക്സൈഡിന്റെ ഉയർന്ന അളവിനെ പ്രതിരോധിക്കാൻ ശരീരത്തെ സഹായിക്കുന്നു.
ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ ബജാവു ജനതയുടെ കഴിവുകൾ വെറും പരിശീലനത്തിന്റെ ഫലമല്ല, മറിച്ച് ആയിരക്കണക്കിന് വർഷത്തെ പരിണാമ പ്രക്രിയയുടെ ഫലമായി അവരുടെ ജീനുകളിൽ ആലേഖനം ചെയ്യപ്പെട്ട അനുകൂലനങ്ങളാണെന്ന് സംശയലേശമന്യേ തെളിയിക്കുന്നു.
പ്രകൃതി നിർദ്ധാരണം പ്രവർത്തനത്തിൽ: ഡാർവിന്റെ സിദ്ധാന്തത്തിന് ഒരു ജീവിക്കുന്ന പാഠപുസ്തകം
ചാൾസ് ഡാർവിൻ മുന്നോട്ടുവെച്ച പ്രകൃതി നിർദ്ധാരണത്തിലൂടെയുള്ള പരിണാമ സിദ്ധാന്തത്തിന് ഇത്രയും വ്യക്തവും ശക്തവുമായ ഒരു ഉദാഹരണം മനുഷ്യ സമൂഹത്തിൽ കണ്ടെത്തുക പ്രയാസമാണ്. ഒരു ജീവിവർഗ്ഗം അതിന്റെ പരിസ്ഥിതിയുടെ സമ്മർദ്ദങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് എങ്ങനെ തലമുറകളിലൂടെ മാറുന്നു എന്ന് ബജാവു ജനതയുടെ കഥ നമുക്ക് ലളിതമായി വിശദീകരിച്ചു തരുന്നു.
പ്രകൃതി നിർദ്ധാരണത്തിന്റെ ഘട്ടങ്ങൾ ബജാവു ജനതയിൽ:
പരിസ്ഥിതിപരമായ സമ്മർദ്ദം (Environmental Pressure): ബജാവു ജനതയുടെ അതിജീവനം പൂർണ്ണമായും കടലിനെ ആശ്രയിച്ചായിരുന്നു. കൂടുതൽ ഭക്ഷണം കണ്ടെത്താൻ, അവർക്ക് കൂടുതൽ ആഴത്തിൽ മുങ്ങേണ്ടി വന്നു, കൂടുതൽ നേരം വെള്ളത്തിനടിയിൽ കഴിയേണ്ടി വന്നു. ആഴത്തിൽ കൂടുതൽ നേരം ചെലവഴിക്കാൻ കഴിയുന്നവർക്ക് കൂടുതൽ മത്സ്യങ്ങളെയും മുത്തുകളെയും ലഭിച്ചു. ഇത് അവരുടെയും കുടുംബത്തിന്റെയും അതിജീവനത്തിന് അത്യന്താപേക്ഷിതമായിരുന്നു.
സ്വാഭാവിക വ്യതിയാനങ്ങൾ (Natural Variation): ഏത് ജനസമൂഹത്തിലെയും പോലെ, പുരാതന ബജാവു സമൂഹത്തിലും ശാരീരിക സവിശേഷതകളിൽ സ്വാഭാവികമായ വ്യത്യാസങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ചിലർക്ക് ജന്മനാ അല്പം വലിയ പ്ലീഹ ഉണ്ടായിരിക്കാം, ചിലരുടെ ഡൈവ് റിഫ്ലെക്സ് കൂടുതൽ കാര്യക്ഷമമായിരിക്കാം, ചിലർക്ക് വെള്ളത്തിനടിയിൽ കാഴ്ച കൂടുതൽ മെച്ചപ്പെട്ടതായിരിക്കാം.
അതിജീവനവും പ്രത്യുത്പാദനവും (Survival and Reproduction): ഇവിടെയാണ് പ്രകൃതി നിർദ്ധാരണം പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. വലിയ പ്ലീഹയും മികച്ച ഡൈവ് റിഫ്ലെക്സും ഉണ്ടായിരുന്ന വ്യക്തികൾക്ക് കൂടുതൽ ഭക്ഷണം കണ്ടെത്താൻ സാധിച്ചു. ഇത് അവരെ ആരോഗ്യവാന്മാരാക്കുകയും, രോഗങ്ങളെയും പട്ടിണിയെയും അതിജീവിക്കാൻ സഹായിക്കുകയും ചെയ്തു. ആരോഗ്യവാന്മാരായതുകൊണ്ട് തന്നെ, അവർക്ക് കൂടുതൽ കാലം ജീവിക്കാനും കൂടുതൽ സന്താനങ്ങളെ ഉത്പാദിപ്പിക്കാനും സാധിച്ചു. അവരുടെ ഈ ‘അനുകൂലമായ’ ജനിതക സവിശേഷതകൾ അടുത്ത തലമുറയിലേക്ക് കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ടു.
ജനിതകപരമായ മാറ്റം തലമുറകളിലൂടെ (Inheritance and Adaptation): ഈ പ്രക്രിയ നൂറുകണക്കിന്, ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങൾ ആവർത്തിച്ചപ്പോൾ, വലിയ പ്ലീഹയ്ക്കും മികച്ച ഡൈവ് റിഫ്ലെക്സിനും കാരണമാകുന്ന ജീനുകൾ (PDE10A പോലുള്ളവ) ബജാവു ജനസംഖ്യയിൽ കൂടുതൽ സാധാരണമായി. താരതമ്യേന ചെറിയ പ്ലീഹയുള്ളവരും കാര്യക്ഷമത കുറഞ്ഞ ഡൈവ് റിഫ്ലെക്സ് ഉള്ളവരും അതിജീവന മത്സരത്തിൽ പിന്നോട്ടുപോവുകയും അവരുടെ ജീനുകൾ തലമുറകളിലൂടെ കുറഞ്ഞുവരികയും ചെയ്തു. കാലക്രമേണ, ഈ സവിശേഷതകൾ ബജാവു ജനതയുടെ ഒരു പൊതുവായ ജനിതക അടയാളമായി മാറി.
ഇപ്രകാരം, ബജാവു ജനതയുടെ ശരീരം അവരുടെ സവിശേഷമായ ജീവിതരീതിക്ക് അനുയോജ്യമായ രീതിയിൽ പരിണമിച്ചു. ഇത് ഡാർവിന്റെ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ ഒരു പാഠപുസ്തക ഉദാഹരണമാണ്: പരിസ്ഥിതി തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന, ഏറ്റവും അനുയോജ്യമായ സവിശേഷതകളുള്ളവർ അതിജീവിക്കുകയും അവരുടെ ഗുണങ്ങൾ അടുത്ത തലമുറയിലേക്ക് കൈമാറുകയും ചെയ്യുന്നു.
ആധുനികതയുടെ തിരമാലകൾ: പാരമ്പര്യവും വെല്ലുവിളികളും
പരിണാമത്തിന്റെ ഈ അത്ഭുത പ്രതീകമായ ബജാവു ജനത ഇന്ന് നിരവധി വെല്ലുവിളികൾ നേരിടുന്നുണ്ട്. ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളായി അവർ കാത്തുസൂക്ഷിച്ച ജീവിതരീതിയും അവരുടെ ആവാസവ്യവസ്ഥയായ കടലും ഇന്ന് ഭീഷണിയിലാണ്.
പാരിസ്ഥിതിക നാശം: ആഗോളതാപനം മൂലം സമുദ്രത്തിലെ താപനില വർധിക്കുന്നത് പവിഴപ്പുറ്റുകളുടെ നാശത്തിന് (Coral Bleaching) കാരണമാകുന്നു. പവിഴപ്പുറ്റുകൾ മത്സ്യങ്ങളുടെയും മറ്റ് കടൽ ജീവികളുടെയും ആവാസകേന്ദ്രമാണ്. പുറ്റുകൾ നശിക്കുന്നത് ബജാവു ജനതയുടെ ഭക്ഷ്യസ്രോതസ്സിനെയും ഉപജീവനത്തെയും നേരിട്ട് ബാധിക്കുന്നു. വ്യാവസായിക മത്സ്യബന്ധനം അവരുടെ പരമ്പരാഗത മത്സ്യബന്ധന മേഖലകളെ ശോഷിപ്പിക്കുന്നു. പ്ലാസ്റ്റിക് അടക്കമുള്ള കടലിലെ മാലിന്യങ്ങളും വലിയ ഭീഷണിയാണ്.
സർക്കാരുകളുടെ സമ്മർദ്ദം: ബജാവു ജനത ജീവിക്കുന്ന രാജ്യങ്ങളിലെ സർക്കാരുകൾ അവരെ കരയിലേക്ക് മാറ്റിപ്പാർപ്പിക്കാനും ആധുനിക ജീവിതരീതികളുമായി പൊരുത്തപ്പെടുത്താനും ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. പൗരത്വമില്ലാത്തതിനാൽ ഇവർക്ക് ഭൂമിയിൽ അവകാശങ്ങളോ, വിദ്യാഭ്യാസത്തിനോ ആരോഗ്യരക്ഷയ്ക്കോ ഉള്ള സൗകര്യങ്ങളോ ലഭിക്കുന്നില്ല. ഇത് അവരെ പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട ഒരു സമൂഹമാക്കി മാറ്റുന്നു.
പാരമ്പര്യത്തിന്റെ നഷ്ടം: പുതിയ തലമുറയിലെ ബജാവു ചെറുപ്പക്കാർ കരയിലെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ആകർഷിക്കപ്പെടുന്നു. പരമ്പരാഗതമായ അറിവുകളും കഴിവുകളും അവർക്ക് നഷ്ടപ്പെടുന്നു. കടലിൽ ഊളിയിടാനുള്ള കഴിവ്, പരമ്പരാഗത ബോട്ട് നിർമ്മാണം, കടലിനെക്കുറിച്ചുള്ള ആഴത്തിലുള്ള അറിവ് എന്നിവയെല്ലാം വരും തലമുറകളിൽ അപ്രത്യക്ഷമായേക്കാം എന്ന ആശങ്ക നിലനിൽക്കുന്നു.
അവരുടെ അതിജീവനത്തിന് കാരണമായ അതേ ജനിതക സവിശേഷതകൾ ഇപ്പോൾ ഒരുപക്ഷേ അപ്രസക്തമായേക്കാം. കടലിൽ മത്സ്യം കുറയുമ്പോൾ, വലിയ പ്ലീഹയോ മികച്ച ഡൈവ് റിഫ്ലെക്സോ അവർക്ക് പ്രയോജനപ്പെട്ടേക്കില്ല. ആധുനിക ലോകത്തിന്റെ സമ്മർദ്ദങ്ങൾ ഒരു പുതിയ തരം ‘പ്രകൃതി നിർദ്ധാരണത്തിന്’ വഴിവെച്ചേക്കാം, അതിൽ പരമ്പരാഗത കഴിവുകളേക്കാൾ ആധുനിക വിദ്യാഭ്യാസവും കരയിലെ ജീവിതവുമായി പൊരുത്തപ്പെടാനുള്ള കഴിവുമാകും അതിജീവനത്തിന് സഹായകമാകുക.
കടലിന്റെ ആത്മാവും മനുഷ്യന്റെ ഭാവിയും
ബജാവു ജനത കേവലം ഒരു കൗതുകമോ ‘കടൽ ജിപ്സികൾ‘ എന്ന ഓമനപ്പേരിൽ ഒതുങ്ങുന്ന ഒരു സമൂഹമോ അല്ല. അവർ മനുഷ്യന്റെ അനുകൂലന ശേഷിയുടെയും അതിജീവനത്തിനായുള്ള പോരാട്ടത്തിന്റെയും ജീവിക്കുന്ന പ്രതീകമാണ്. നമ്മുടെ ശരീരം പരിസ്ഥിതിയുമായി എത്രത്തോളം ആഴത്തിൽ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നും, സാഹചര്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് മാറാൻ മനുഷ്യ ജീനോമിന് എത്രമാത്രം കഴിവുണ്ടെന്നും അവർ നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.
അവരുടെ കഥ പരിണാമത്തിന്റെ മാത്രം കഥയല്ല, മറിച്ച് പ്രകൃതിയും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള അഭേദ്യമായ ബന്ധത്തിന്റെ കഥ കൂടിയാണ്. പ്രകൃതിയെ ആശ്രയിച്ചും ബഹുമാനിച്ചും ജീവിച്ചാൽ, പ്രകൃതി മനുഷ്യന് അതിജീവിക്കാനുള്ള വഴികൾ നൽകുമെന്നതിന്റെ തെളിവാണ് ബജാവു. എന്നാൽ ആ പ്രകൃതിയെ നശിപ്പിക്കുമ്പോൾ, നമ്മൾ ഇല്ലാതാക്കുന്നത് ബജാവു ജനതയുടെ ജീവിതം മാത്രമല്ല, മനുഷ്യവംശത്തിന്റെ ജൈവികവും സാംസ്കാരികവുമായ വൈവിധ്യത്തിന്റെ അമൂല്യമായ ഒരേട് കൂടിയാണ്.
ബജാവു ജനതയുടെ ഭാവിയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുമ്പോൾ, നാം നമ്മോടുതന്നെ ചോദിക്കേണ്ട ചില ചോദ്യങ്ങളുണ്ട്. പുരോഗതിയുടെ പേരിൽ ഇത്തരം അതുല്യമായ സംസ്കാരങ്ങളെ നാം ഇല്ലാതാക്കണോ? അതോ, അവരുടെ പാരമ്പര്യത്തെയും അറിവുകളെയും ബഹുമാനിച്ച്, അവർക്ക് സ്വന്തം വഴി തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള അവസരം നൽകണോ? കടലിന്റെ മക്കളുടെ ഈ ജീവിക്കുന്ന ഇതിഹാസം, മനുഷ്യരാശിയുടെ ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു താക്കീത് കൂടിയാണ്; പ്രകൃതിയുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധം പുനർനിർവചിച്ചില്ലെങ്കിൽ, നമുക്കും നഷ്ടപ്പെടുന്നത് അതിജീവനത്തിനുള്ള നമ്മുടെ കഴിവുകൾ തന്നെയായിരിക്കും.
ദ്രാവിഡ ഭാഷാ കുടുംബത്തിലെ ഏറ്റവും പുരാതനമായ ഭാഷകളിലൊന്നായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ഒരു ഭാഷയാണ് തുളു. പ്രധാനമായും കർണാടക, കേരള സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ തീരപ്രദേശങ്ങളിൽ സംസാരിക്കുന്ന ഈ ഭാഷയ്ക്ക് തനതായ ലിപിയും സമ്പന്നമായ വാമൊഴി സാഹിത്യ പാരമ്പര്യവുമുണ്ട്. കാലക്രമേണ എഴുത്തുഭാഷ എന്ന നിലയിലുള്ള അതിൻ്റെ പ്രാധാന്യം കുറഞ്ഞുവെങ്കിലും, ഭാഷയെയും ലിപിയെയും പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ഇന്ന് സജീവമായി നടക്കുന്നുണ്ട്.
ഭാഷാ പണ്ഡിതന്മാരുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ, പ്രോട്ടോ-ദ്രാവിഡൻ ഭാഷയിൽ നിന്ന് ഏകദേശം 2,500 വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് സ്വതന്ത്രമായി വേർപിരിഞ്ഞ ഒരു ഭാഷയാണ് തുളു. തമിഴ്, കന്നഡ തുടങ്ങിയ ഭാഷകൾ രൂപപ്പെടുന്നതിനും മുൻപ് തുളു ഒരു പ്രത്യേക ശാഖയായി മാറിയിരുന്നു എന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ഇത് തുളുവിനെ ദ്രാവിഡ ഭാഷകളിലെ ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള ഒന്നാക്കി മാറ്റുന്നു. തുളു ഒരു മൂല ദ്രാവിഡ ഭാഷയായതിനാൽ, അതിനു മുൻപ് ഈ പ്രദേശത്ത് സംസാരിച്ചിരുന്ന ഭാഷ പ്രോട്ടോ-ദ്രാവിഡൻ (മൂല-ദ്രാവിഡ ഭാഷ) ആയിരുന്നു എന്ന് അനുമാനിക്കാം. പ്രോട്ടോ-ദ്രാവിഡനിൽ നിന്നാണ് ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ എല്ലാ പ്രധാന ഭാഷകളും രൂപപ്പെട്ടത്.
ചരിത്രപരമായ തെളിവുകൾ (ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്)
തുളു ഭാഷയുടെ പഴക്കം തെളിയിക്കുന്ന നിരവധി ചരിത്രപരമായ രേഖകളുണ്ട്. തുളു ഭാഷയെയും സംസ്കാരത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള രേഖാമൂലമുള്ള തെളിവ് ലഭിക്കുന്നത് സംഘകാല സാഹിത്യത്തിൽ നിന്നാണ്.
സംഘകാല കൃതികൾ: തുളു ഭാഷയെയും സംസ്കാരത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള രേഖാമൂലമുള്ള തെളിവ് ലഭിക്കുന്നത് സംഘകാല സാഹിത്യത്തിൽ നിന്നാണ്. ബി.സി. 200-ൽ ജീവിച്ചിരുന്ന തമിഴ് കവിയായ മാമൂലനാർ തൻ്റെ കവിതകളിൽ “തുളുനാടിനെയും” അവിടുത്തെ നൃത്തരൂപങ്ങളെയും കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്. ഇത് 2,300 വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറമുള്ള തുളുവിൻ്റെ ചരിത്രത്തിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു.
ഗ്രീക്ക് രേഖകൾ: രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഗ്രീക്ക് രേഖകളിൽ ഈ പ്രദേശത്തെ “തൊലോകോയ്ര” (Tolokoyra) എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.
ശിലാലിഖിതങ്ങൾ: കർണാടകയിലെ ഉഡുപ്പിക്ക് സമീപമുള്ള പെലത്തൂരിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ എ.ഡി. ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ശിലാലിഖിതമാണ് ഇതുവരെ കണ്ടെത്തിയതിൽ വെച്ച് ഏറ്റവും പഴയത്. കർണാടകയിലെ കുലശേഖരയിലുള്ള വീരനാരായണ ക്ഷേത്രത്തിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ 1159 എ.ഡി. യിലേതെന്ന് കരുതുന്ന ലിഖിതം പൂർണ്ണമായും തുളു ലിപിയിലും ഭാഷയിലുമാണ് എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. പാലത്തൂരു, അനന്തപുര, വിട്ള, ധർമ്മസ്ഥല തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്നും തുളു ലിഖിതങ്ങൾ കണ്ടെടുത്തിട്ടുണ്ട്. തുളു ഒരു എഴുത്തുഭാഷയായി ഉപയോഗിക്കാൻ തുടങ്ങിയതിന്റെ ആദ്യ യാഥാർത്ഥ്യ കാലഘട്ടമായി എ.ഡി. 7 – 8 നൂറ്റാണ്ടുകളെ കണക്കാക്കാം.
കൈയെഴുത്തുപ്രതികൾ: തുളുവിലുള്ള ഏറ്റവും പഴയ ഗ്രന്ഥം 15-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ എഴുതപ്പെട്ട തുളു “മഹാഭാരതം” ആണ്. 17-ാം നൂറ്റാണ്ടിലെ “ശ്രീ ഭാഗവതം“, “കാവേരി” എന്നിവയാണ് തുളു ലിപിയിൽ എഴുതപ്പെട്ട മറ്റ് പ്രധാന കൃതികൾ.
സാഹിത്യ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ ലഭ്യമായ കാലഘട്ടം (എ.ഡി. 14-15 നൂറ്റാണ്ടുകൾ)
തുളു ഭാഷയിൽ എഴുതപ്പെട്ട സമ്പൂർണ്ണ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ ലഭ്യമായത് പിൽക്കാലത്താണ്.
ആദ്യ ഗ്രന്ഥം: തുളുവിലെ ആദ്യത്തെ ഇതിഹാസകാവ്യമായി കണക്കാക്കുന്നത് 14-15 നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ എഴുതപ്പെട്ട “തുളു മഹാഭാരതം”, “ദേവീമാഹാത്മ്യം” എന്നിവയാണ്.
തെളിവ്: ഇത് സമ്പന്നമായ ഒരു സാഹിത്യ പാരമ്പര്യം ആരംഭിച്ച കാലഘട്ടത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
ഒരു സംസ്കാരമെന്ന നിലയിൽ തുളുവിനെക്കുറിച്ച് ചരിത്രത്തിൽ ആദ്യമായി രേഖപ്പെടുത്തിയത് ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ്.
എന്നാൽ, തുളു ഒരു എഴുത്തുഭാഷയായി ഉപയോഗിച്ചതിന് ആദ്യത്തെ ഭൗതിക തെളിവുകൾ ലഭിക്കുന്നത് എ.ഡി. ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ്.
ചുരുക്കത്തിൽ, തുളു ഭാഷയുടെ ആദ്യ കാലഘട്ടത്തെ ഇങ്ങനെ സംഗ്രഹിക്കാം:
ഒരു സംസ്കാരമെന്ന നിലയിൽ ചരിത്രത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയത്: ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട് (സംഘകാലം).
എഴുത്തുഭാഷയായി തെളിവുകൾ ലഭിച്ചത്: എ.ഡി. ഏഴാം നൂറ്റാണ്ട്.
സാഹിത്യ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ ലഭ്യമായത്: എ.ഡി. പതിനാലാം നൂറ്റാണ്ട്.
ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ വിതരണം
തുളു ഭാഷ സംസാരിക്കുന്ന പ്രദേശം പൊതുവെ തുളുനാട് എന്നറിയപ്പെടുന്നു. ചരിത്രപരമായി, കേരളത്തിലെ ചന്ദ്രഗിരിപ്പുഴ മുതൽ കർണാടകയിലെ ഗോകർണ്ണം വരെ വ്യാപിച്ചുകിടന്ന പ്രദേശമായിരുന്നു ഇത്. എന്നാൽ ഇന്ന് പ്രധാനമായും താഴെ പറയുന്ന പ്രദേശങ്ങളിലാണ് തുളു ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നത്:
കർണാടക: ദക്ഷിണ കന്നഡ, ഉഡുപ്പി ജില്ലകൾ.
കേരളം: കാസർഗോഡ് ജില്ലയുടെ വടക്കൻ ഭാഗങ്ങൾ, അതായത് ചന്ദ്രഗിരിപ്പുഴയുടെ വടക്കുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ.
മംഗലാപുരം, ഉഡുപ്പി, കാസർഗോഡ് എന്നിവയാണ് തുളു സംസ്കാരത്തിന്റെ പ്രധാന കേന്ദ്രങ്ങൾ.
തുളു ലിപി (Tulu Script) ഉത്ഭവവും വികാസവും
തുളു ഭാഷയ്ക്ക് അതിൻ്റേതായ തനത് ലിപിയുണ്ട്. തിഗലാരി ലിപി എന്നും ഇത് അറിയപ്പെടുന്നു. തുളു ലിപിയുടെ വേരുകൾ പുരാതനമായ ഗ്രന്ഥ ലിപിയിൽ നിന്നാണ്. ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ പല ലിപികളുടെയും മാതൃസ്ഥാനത്തുള്ള ബ്രാഹ്മി ലിപിയിൽ നിന്നാണ് ഗ്രന്ഥ ലിപി രൂപപ്പെട്ടത്. ശ്രദ്ധേയമായ കാര്യം, മലയാള ലിപിയും ഇതേ ഗ്രന്ഥ ലിപിയിൽ നിന്നുതന്നെയാണ് വികസിച്ചത്. ഇക്കാരണത്താൽ തുളു ലിപിയും മലയാള ലിപിയും തമ്മിൽ കാഴ്ചയിൽ വളരെയധികം സാമ്യമുണ്ട്. ചില പണ്ഡിതന്മാരുടെ അഭിപ്രായത്തിൽ, തുളു ലിപി മലയാള ലിപിയേക്കാൾ പഴക്കമുള്ളതും മലയാള ലിപിയുടെ വികാസത്തിൽ നിർണായക സ്വാധീനം ചെലുത്തിയതുമാണ്.
ഉത്ഭവം: ഈ ലിപി ഉത്ഭവിച്ചത് പുരാതനമായ ഗ്രന്ഥ ലിപിയിൽ നിന്നാണ്. മലയാള ലിപിയും ഇതേ ഗ്രന്ഥ ലിപിയിൽ നിന്നാണ് രൂപപ്പെട്ടത്. ഇത് ഈ രണ്ട് ലിപികളും തമ്മിലുള്ള സാമ്യത്തിന് കാരണമായി.
കേരളവുമായുള്ള ബന്ധം: നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുൻപ്, തുളു ബ്രാഹ്മണർ കേരളത്തിലെ ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ പൂജകൾക്കും മറ്റുമായി പോയിരുന്നു. അവർ തങ്ങളുടെ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ എഴുതാൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന തുളു ലിപി കേരളത്തിൽ പ്രചരിപ്പിച്ചു. അക്കാലത്ത് മലയാളത്തിന് തനതായ ഒരു ലിപി പൂർണ്ണമായി വികസിച്ചിരുന്നില്ല. അങ്ങനെ തുളു ലിപിയിൽ നിന്ന് സ്വാധീനം ഉൾക്കൊണ്ടാണ് ഇന്നത്തെ മലയാള ലിപി രൂപപ്പെട്ടതെന്ന് പല പണ്ഡിതന്മാരും വാദിക്കുന്നു.
ലിപിയുടെ ഇന്നത്തെ ഉപയോഗം
19-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ അച്ചടി വന്നപ്പോൾ, ക്രിസ്ത്യൻ മിഷണറിമാർ തുളു പുസ്തകങ്ങൾ അച്ചടിക്കാൻ എളുപ്പത്തിൽ ലഭ്യമായിരുന്ന കന്നഡ ലിപി ഉപയോഗിച്ചു. ഇത് തുളു ലിപിയുടെ ഉപയോഗം കുറയുന്നതിന് കാരണമായി. എങ്കിലും, ഈ ലിപി പൂർണ്ണമായി അപ്രത്യക്ഷമായിട്ടില്ല.
ഉഡുപ്പിയിലെ അഷ്ടമഠങ്ങൾ പോലുള്ള പാരമ്പര്യ കേന്ദ്രങ്ങളിൽ ഇന്നും ഈ ലിപി ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്.
കർണാടക തുളു സാഹിത്യ അക്കാദമിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ലിപി പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാനും സ്കൂളുകളിൽ പഠിപ്പിക്കാനും ശ്രമങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ട്.
നിരവധി പുരാതന കൈയെഴുത്തു പ്രതികൾ ഈ ലിപിയിൽ സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്.
തുളു സാഹിത്യവും ഗ്രന്ഥങ്ങളും
ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള തുളു ഗ്രന്ഥം 15-ാം നൂറ്റാണ്ടിലെ തുളു മഹാഭാരതമാണ്. 17-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ എഴുതിയ ശ്രീ ഭാഗവതം, കാവേരി എന്നിവയും തുളു ലിപിയിൽ കണ്ടെത്തിയ പ്രധാന ഇതിഹാസ കാവ്യങ്ങളാണ്. ഈ കൈയെഴുത്തുപ്രതികൾ പ്രധാനമായും ധർമ്മസ്ഥല പോലുള്ള പുരാതന കേന്ദ്രങ്ങളിൽ നിന്നാണ് ലഭിച്ചിട്ടുള്ളത്.
കാസർഗോഡ് ജില്ല തുളുനാടിന്റെ ഭാഗമാണെങ്കിലും, ഇവിടെ നിന്ന് പ്രത്യേകമായി ഏതെങ്കിലും പുരാതന ഗ്രന്ഥങ്ങൾ കണ്ടെടുത്തതായി വ്യക്തമായ രേഖകൾ ലഭ്യമല്ല. എങ്കിലും, ഈ പ്രദേശത്ത് തുളു ഭാഷയും സംസ്കാരവും ശക്തമായി നിലനിന്നതുകൊണ്ട് വാമൊഴി സാഹിത്യവും മറ്റ് എഴുത്തുകളും ഇവിടെയും പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ഉറപ്പാണ്.
തുളു ഭാഷയുടെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥ
തുളു ഒരു മൃതഭാഷയല്ല. ലോകമെമ്പാടും ഏകദേശം 20 ലക്ഷത്തിലധികം ആളുകൾ ഈ ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. ഇത് ഒരു സജീവ ഭാഷയാണ്. എന്നാൽ, ഔദ്യോഗിക പദവി ഇല്ലാത്തതും വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്ത് ഉപയോഗിക്കാത്തതും ഭാഷയുടെ വളർച്ചയ്ക്ക് വെല്ലുവിളിയാണ്. തുളുവിനെ ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയുടെ എട്ടാം ഷെഡ്യൂളിൽ ഉൾപ്പെടുത്തി ഔദ്യോഗിക ഭാഷാ പദവി നൽകണമെന്ന ആവശ്യം ശക്തമാണ്. ഭാഷയെയും ലിപിയെയും സംരക്ഷിക്കാനും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാനും നിരവധി സംഘടനകളും വ്യക്തികളും പ്രവർത്തിച്ചുവരുന്നു.
18-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ അച്ചടിയുടെ വരവോടെയാണ് തുളു ലിപിയുടെ പ്രചാരം കുറയാൻ തുടങ്ങിയത്. ക്രിസ്ത്യൻ മിഷണറിമാർ തുളു ഭാഷയിൽ പുസ്തകങ്ങൾ അച്ചടിക്കാൻ എളുപ്പത്തിൽ ലഭ്യമായിരുന്ന കന്നഡ ലിപി ഉപയോഗിച്ചു. കാലക്രമേണ, വിദ്യാഭ്യാസം, ഭരണം, സാഹിത്യം എന്നീ രംഗങ്ങളിലെല്ലാം കന്നഡ ലിപി വ്യാപകമായി ഉപയോഗിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇത് തനത് തുളു ലിപിയുടെ പ്രാധാന്യം കുറയ്ക്കുകയും അതിനെ ഒരു ഗ്രന്ഥപ്പുരകളിലും മതപാഠശാലകളിലും ഒതുക്കുകയും ചെയ്തു.
ഇന്ന് തുളു ലിപിക്ക് പഴയ പ്രചാരമില്ലെങ്കിലും, ഭാഷാസ്നേഹികളുടെയും കർണാടക തുളു സാഹിത്യ അക്കാദമി പോലുള്ള സംഘടനകളുടെയും ശ്രമഫലമായി ഈ ലിപിയെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ സജീവമായി നടക്കുന്നുണ്ട്
ദക്ഷിണേന്ത്യൻ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും ശക്തവും ദീർഘകാലം നിലനിന്നതുമായ സാമ്രാജ്യങ്ങളിലൊന്നാണ് ചോളന്മാരുടേത്. ആദ്യകാല ചോളന്മാർ സംഘകാലഘട്ടം മുതൽ (ഏകദേശം ബി.സി. 300) ഭരിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും, ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ടോടെയാണ് ഇവർ ഒരു പ്രബല ശക്തിയായി ഉയർന്നുവന്നത്. കാവേരി നദിയുടെ ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ തീരങ്ങളിൽ നിന്നാണ് ഈ സാമ്രാജ്യം വളർന്നത്. വിജയലായ ചോളൻ സ്ഥാപിച്ച ഈ സാമ്രാജ്യം, പിന്നീട് രാജരാജ ചോളൻ ഒന്നാമൻ്റെയുംരാജേന്ദ്ര ചോളൻ ഒന്നാമൻ്റെയും കാലഘട്ടത്തിൽ അതിൻ്റെ പ്രൗഢിയുടെ പാരമ്യത്തിലെത്തി. കല, വാസ്തുവിദ്യ, സാഹിത്യം, സമുദ്ര വ്യാപാരം, ശക്തമായ നാവികസേന എന്നിവയിലെല്ലാം ചോളന്മാർ തങ്ങളുടെ മുദ്ര പതിപ്പിച്ചു.
സംഘകാല കൃതികളിൽ നിരവധി ചോള രാജാക്കന്മാരെക്കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, അവരുടെ ഭരണകാലത്തെക്കുറിച്ച് കൃത്യമായ ഒരു കാലഗണന ലഭ്യമല്ല. എങ്കിലും, അക്കാലത്തെ ഏറ്റവും പ്രമുഖരായ രാജാക്കന്മാർ ഇവരായിരുന്നു:
സംഘകാലത്തെ പ്രധാന ചോള രാജാക്കന്മാർ
ഇളഞ്ചേട്ചെന്നി: ആദ്യകാല ചോളന്മാരിലെ ശക്തനായ ഒരു ഭരണാധികാരിയായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. മികച്ച ഒരു പോരാളിയായി സംഘകാല സാഹിത്യം ഇദ്ദേഹത്തെ വാഴ്ത്തുന്നു.
കരികാല ചോളൻ: സംഘകാല ചോളന്മാരിൽ ഏറ്റവും പ്രശസ്തനും ശക്തനുമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത് കരികാലനാണ്. “കരിഞ്ഞ കാലുള്ളവൻ” എന്നാണ് ഈ പേരിന് അർത്ഥം. ചെറുപ്പത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായ ഒരഗ്നിബാധയെയാണ് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
സൈനിക വിജയങ്ങൾ: ചേര, പാണ്ഡ്യ രാജാക്കന്മാരും പതിനൊന്ന് മറ്റ് ചെറിയ ദേശങ്ങളിലെ രാജാക്കന്മാരും ചേർന്ന സഖ്യത്തെ വെണ്ണി എന്ന സ്ഥലത്തുവെച്ച് നടന്ന യുദ്ധത്തിൽ പരാജയപ്പെടുത്തിയത് ഇദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഏറ്റവും വലിയ സൈനിക നേട്ടമായി കണക്കാക്കുന്നു.
ഭരണപരമായ സംഭാവനകൾ: കാർഷിക അഭിവൃദ്ധിക്കായി കാവേരി നദിക്ക് കുറുകെ കല്ലണ കെട്ടിയത് കരികാലനാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. കൂടാതെ, പൂഹാർ (കാവേരിപൂമ്പട്ടണം) എന്ന തുറമുഖ നഗരം സ്ഥാപിച്ചതും ഇദ്ദേഹമാണ്.
നെടുങ്കിള്ളി: ഉറൈയൂർ തലസ്ഥാനമാക്കി ഭരിച്ചിരുന്ന ഒരു ചോള രാജാവായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. ഇദ്ദേഹവും മറ്റൊരു ചോള രാജാവായിരുന്ന നളങ്കിള്ളിയും തമ്മിൽ അധികാരത്തിനുവേണ്ടി നിരന്തരം യുദ്ധം ചെയ്തിരുന്നു.
നളങ്കിള്ളി: കാവേരിപൂമ്പട്ടണം തലസ്ഥാനമാക്കി ഭരിച്ചിരുന്ന ഒരു പ്രമുഖ ചോള രാജാവായിരുന്നു നളങ്കിള്ളി. ജനക്ഷേമ തൽപരനും മികച്ച ഭരണാധികാരിയുമായി സംഘ സാഹിത്യ കൃതിയായ പുറനാനൂറ് ഇദ്ദേഹത്തെ വാഴ്ത്തുന്നു.
കിള്ളി വളവൻ: ഇദ്ദേഹം ഒരു മികച്ച പോരാളിയായിരുന്നു. പാണ്ഡ്യന്മാരുമായി യുദ്ധം ചെയ്ത് മധുര പിടിച്ചടക്കിയതായി പറയപ്പെടുന്നു.
കോച്ചെങ്കണ്ണാൻ: സംഘകാലത്തെ മറ്റൊരു പ്രധാന ചോള രാജാവാണ് കോച്ചെങ്കണ്ണാൻ. ഇദ്ദേഹം ചേര രാജാവായിരുന്ന കൂടക്കോ ഇളഞ്ചേരൽ ഇരുംപൊറൈ ചേരരാജാവിനെ പരാജയപ്പെടുത്തി തടവിലാക്കിയതായി സംഘകൃതികൾ പറയുന്നു. ഇദ്ദേഹം ശിവഭക്തനായിരുന്നുവെന്നും നിരവധി ശിവക്ഷേത്രങ്ങൾ നിർമ്മിച്ചതായും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
പെരുനർകിള്ളി: രാജസൂയ യാഗം നടത്തിയ ഒരേയൊരു സംഘകാല ചോള രാജാവായിരുന്നതുകൊണ്ട് ഇദ്ദേഹം “രാജസൂയം വേട്ട പെരുനർകിള്ളി” എന്നറിയപ്പെട്ടു. ഇത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശക്തിയും അധികാരവും വ്യക്തമാക്കുന്നു.
സാമ്രാജ്യ സ്ഥാപകൻ
പിൽക്കാല ചോളസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്ഥാപകൻ വിജയാലയ ചോളൻ (ക്രി.വ. 848–871) ആണ്. പല്ലവരുടെ സാമന്തനായിരുന്ന അദ്ദേഹം, ക്രി.വ. 850-ൽ പാണ്ഡ്യരും പല്ലവരും തമ്മിലുള്ള യുദ്ധം മുതലെടുത്ത് തഞ്ചാവൂർ പിടിച്ചെടുക്കുകയും അവിടെ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്തു. തഞ്ചാവൂരിൽ അദ്ദേഹം ദുർഗ്ഗാദേവിക്ക് ഒരു ക്ഷേത്രം നിർമ്മിച്ചു. അതുകൊണ്ട്, ചോളസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ആരംഭം സാധാരണയായി ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തിലായാണ് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത്.
സംഘകാല ചോളന്മാരും പിൽക്കാല ചോളന്മാരും ഒരേ വംശത്തിൽപ്പെട്ടവരാണ്. അതായത്, പിൽക്കാല ചോളന്മാർ സംഘകാലത്ത് ഭരിച്ചിരുന്ന ചോളന്മാരുടെ നേരിട്ടുള്ള പിൻഗാമികളാണെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ, ഈ രണ്ട് കാലഘട്ടങ്ങൾക്കുമിടയിൽ ഏകദേശം 600 വർഷത്തെ (എ.ഡി. 3-ാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ 9-ാം നൂറ്റാണ്ട് വരെ) ഒരു വലിയ ഇടവേളയുണ്ട്.
ഈ ബന്ധം കൂടുതൽ വ്യക്തമാക്കുന്ന ചില പ്രധാന കാര്യങ്ങൾ ഇതാ:
വംശപരമ്പരയുടെ തുടർച്ച: പിൽക്കാല ചോളസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്ഥാപകനായ വിജയലായ ചോളനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിൻഗാമികളും, കരികാലനെപ്പോലുള്ള പ്രശസ്തരായ സംഘകാല ചോള രാജാക്കന്മാരുടെ വംശപരമ്പരയിലാണ് തങ്ങൾ വരുന്നതെന്ന് അഭിമാനത്തോടെ പ്രഖ്യാപിച്ചു. തങ്ങളുടെ പൂർവ്വികരുടെ നഷ്ടപ്പെട്ട പ്രതാപം വീണ്ടെടുക്കുന്നവരായാണ് അവർ സ്വയം അവതരിപ്പിച്ചത്. ഈ വംശീയ അവകാശവാദം അവരുടെ ഭരണം നിയമവിധേയമാക്കുന്നതിൽ ഒരു പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ചു.
കളഭ്രരുടെ മുന്നേറ്റം (ഇടവേളയുടെ കാരണം): എ.ഡി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടോടെ കളഭ്രർ എന്നൊരു വിഭാഗം ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ ആധിപത്യം സ്ഥാപിച്ചു. ഇത് സംഘകാലത്തെ ചേര, ചോള, പാണ്ഡ്യ രാജവംശങ്ങളുടെ അധികാരത്തിന് താൽക്കാലികമായി അന്ത്യം കുറിച്ചു. ഈ കാലഘട്ടത്തെ തമിഴ് ചരിത്രത്തിലെ “ഇരുണ്ട കാലഘട്ടം” എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാറുണ്ട്. ഈ സമയത്ത്, പ്രബലരായിരുന്ന ചോളന്മാർ നാടുവാഴികളോ മറ്റ് വലിയ സാമ്രാജ്യങ്ങൾക്ക് (പല്ലവർ, പാണ്ഡ്യർ) കീഴിലുള്ള ചെറിയ ഭരണാധികാരികളോ ആയി ഒതുങ്ങി.
വിജയാലയ ചോളന്റെ ഉദയം: ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തിൽ, പല്ലവരുടെ സാമന്തനായിരുന്ന വിജയലായ ചോളൻ, പല്ലവരും പാണ്ഡ്യരും തമ്മിലുള്ള യുദ്ധം മുതലെടുത്ത് തഞ്ചാവൂർ പിടിച്ചടക്കി. ഇതോടെ, നൂറ്റാണ്ടുകളായി തകർന്നുകിടന്ന ചോള ശക്തിയെ അദ്ദേഹം പുനഃസ്ഥാപിച്ചു. ഇത് പിൽക്കാല ചോള സാമ്രാജ്യത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ചു.
ചുരുക്കത്തിൽ, സംഘകാല ചോളന്മാരും പിൽക്കാല ചോളന്മാരും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ഒരു വംശത്തിന്റെ തുടർച്ചയാണ്. കളഭ്രരുടെ മുന്നേറ്റം കാരണം ഏകദേശം ആറ് നൂറ്റാണ്ടോളം അധികാരത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തായെങ്കിലും, അതേ വംശത്തിൽപ്പെട്ട വിജയലായ ചോളൻ ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഭരണം തിരിച്ചുപിടിച്ച് സാമ്രാജ്യം പുനഃസ്ഥാപിക്കുകയായിരുന്നു.
സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ വികാസം
വിജയാലയ ചോളൻ സ്ഥാപിച്ച സാമ്രാജ്യം അദ്ദേഹത്തിന്റെ പിൻഗാമികളിലൂടെ അതിവിശാലമായി വളർന്നു.
ആദിത്യ ചോളൻ ഒന്നാമൻ: പല്ലവരെ പൂർണ്ണമായി പരാജയപ്പെടുത്തി തൊണ്ടൈമണ്ഡലം (ഇന്നത്തെ വടക്കൻ തമിഴ്നാട്) ചോളസാമ്രാജ്യത്തോട് കൂട്ടിച്ചേർത്തു.
പരാന്തക ചോളൻ ഒന്നാമൻ: പാണ്ഡ്യരെയും ശ്രീലങ്കൻ സൈന്യത്തെയും പരാജയപ്പെടുത്തി.
രാജരാജ ചോളൻ ഒന്നാമൻ (ക്രി.വ. 985–1014): ചോളസാമ്രാജ്യത്തെ ഒരു വൻശക്തിയാക്കി മാറ്റിയത് രാജരാജനായിരുന്നു. കരയിലും കടലിലും ഒരുപോലെ ശക്തമായ സൈന്യത്തെ രൂപീകരിച്ചു. തെക്ക് മാലിദ്വീപ് മുതൽ വടക്ക് തുംഗഭദ്ര നദി വരെയും, ലക്ഷദ്വീപും ശ്രീലങ്കയുടെ വടക്കൻ ഭാഗവും അദ്ദേഹം കീഴടക്കി.
രാജേന്ദ്ര ചോളൻ ഒന്നാമൻ (ക്രി.വ. 1014–1044): പിതാവിനെപ്പോലെ ശക്തനായ രാജേന്ദ്ര ചോളൻ, ചോളന്മാരുടെ അധികാരം ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡം കടന്നും വ്യാപിപ്പിച്ചു. ഗംഗാ നദി വരെ സൈന്യത്തെ നയിക്കുകയും “ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളൻ” (ഗംഗ ജയിച്ച ചോളൻ) എന്ന ബിരുദം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ നേട്ടം തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലെ ശ്രീവിജയ സാമ്രാജ്യത്തിനെതിരായ വിജയകരമായ നാവിക മുന്നേറ്റമായിരുന്നു. ഇത് ബംഗാൾ ഉൾക്കടലിനെ “ചോളന്മാരുടെ തടാകം” ആക്കി മാറ്റി.
ചോളസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പ്രത്യേകതകൾ
ഭരണസംവിധാനം: കേന്ദ്രീകൃത രാജഭരണവും പ്രാദേശിക സ്വയംഭരണവും ചേർന്നതായിരുന്നു ചോളന്മാരുടെ ഭരണരീതി. സാമ്രാജ്യത്തെ മണ്ഡലങ്ങൾ (പ്രവിശ്യകൾ), വളനാടുകൾ (ജില്ലകൾ), നാടുകൾ എന്നിങ്ങനെ വിഭജിച്ചിരുന്നു. ഗ്രാമങ്ങളിലെ “ഊർ”, “സഭ” തുടങ്ങിയ പ്രാദേശിക സമിതികൾക്ക് വലിയ അധികാരങ്ങൾ നൽകി. ഉത്തരാമേരൂർ ലിഖിതങ്ങളിൽ ഈ ഗ്രാമസഭകളിലേക്കുള്ള തിരഞ്ഞെടുപ്പ് രീതികളെക്കുറിച്ച് വിശദമായി പറയുന്നുണ്ട്.
വാസ്തുവിദ്യ: ദ്രാവിഡ ശൈലിയിലുള്ള ക്ഷേത്ര നിർമ്മാണത്തിൽ ചോളന്മാർ വലിയ സംഭാവനകൾ നൽകി. രാജരാജ ചോളൻ നിർമ്മിച്ച തഞ്ചാവൂരിലെ ബൃഹദീശ്വര ക്ഷേത്രം, രാജേന്ദ്ര ചോളൻ നിർമ്മിച്ച ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളപുരം ക്ഷേത്രം എന്നിവ യുനെസ്കോയുടെ ലോക പൈതൃക പട്ടികയിൽ ഇടംപിടിച്ചവയാണ്.
കല: ചോള കാലഘട്ടത്തിലെ ഓടിൽ തീർത്ത ശില്പങ്ങൾ ലോകപ്രശസ്തമാണ്. നടരാജ വിഗ്രഹം ഇതിന് ഏറ്റവും മികച്ച ഉദാഹരണമാണ്.
നാവിക ശക്തി: ഇന്ത്യൻ മഹാസമുദ്രത്തിലെ വ്യാപാരം നിയന്ത്രിച്ചിരുന്ന ശക്തമായ ഒരു നാവികസേന ചോളന്മാർക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഇത് അവരുടെ സാമ്പത്തിക വളർച്ചയുടെയും സൈനിക മുന്നേറ്റങ്ങളുടെയും പ്രധാന ഘടകമായിരുന്നു.
കേരളവുമായുള്ള ബന്ധം
ചോളന്മാർക്ക് കേരളത്തിലെ ചേര രാജാക്കന്മാരുമായി സങ്കീർണ്ണമായ ബന്ധമാണുണ്ടായിരുന്നത്. ചില സമയങ്ങളിൽ അവർ സഖ്യകക്ഷികളായിരുന്നുവെങ്കിലും പലപ്പോഴും യുദ്ധത്തിലായിരുന്നു.
സൗഹൃദബന്ധം: ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ചോളരാജാവായ ആദിത്യ ചോളൻ ഒന്നാമനും ചേരരാജാവായ സ്ഥാണു രവി വർമ്മനും അടുത്ത മിത്രങ്ങളായിരുന്നു എന്ന് തില്ലൈസ്ഥാനം ലിഖിതം വ്യക്തമാക്കുന്നു.
സംഘർഷങ്ങൾ: രാജരാജ ചോളന്റെ കാലം മുതൽ ചോളന്മാർ കേരളം ആക്രമിക്കാൻ തുടങ്ങി. നൂറ്റാണ്ടുകളോളം നീണ്ടുനിന്ന യുദ്ധങ്ങൾ ചേരസാമ്രാജ്യത്തെ ദുർബലപ്പെടുത്തുന്നതിൽ നിർണായക പങ്ക് വഹിച്ചു.
ദൈവവിശ്വാസവും സാമൂഹിക ഘടനയും
ദൈവവിശ്വാസം: ചോളരാജാക്കന്മാർ പ്രധാനമായും ശൈവമത വിശ്വാസികളായിരുന്നു. ശിവനായിരുന്നു അവരുടെ പ്രധാന ദൈവം. എങ്കിലും, അവർ മറ്റ് മതങ്ങളോട് സഹിഷ്ണുത പുലർത്തിയിരുന്നു. ശൈവമതത്തിനൊപ്പം വൈഷ്ണവമതവും സമൂഹത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്നു. കുലോത്തുംഗ ചോളൻ രണ്ടാമനെപ്പോലുള്ള ചില രാജാക്കന്മാർ വൈഷ്ണവർക്കെതിരെ പീഡനങ്ങൾ നടത്തിയതായും ചരിത്രരേഖകളുണ്ട്.
ജാതി വ്യവസ്ഥ: ചോളസമൂഹത്തിൽ ജാതി വ്യവസ്ഥ ശക്തമായിരുന്നു. സമൂഹം വർണ്ണാശ്രമ ധർമ്മത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ബ്രാഹ്മണർ, ക്ഷത്രിയർ, വൈശ്യർ, ശൂദ്രർ എന്നിങ്ങനെ തരംതിരിച്ചിരുന്നു. ബ്രാഹ്മണർക്ക് സമൂഹത്തിൽ ഉയർന്ന സ്ഥാനം നൽകിയിരുന്നു. കൂടാതെ, “ഇടങ്കൈ” (ഇടതു കൈ വിഭാഗം), “വലങ്കൈ” (വലതു കൈ വിഭാഗം) എന്നിങ്ങനെ തൊഴിലിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള സാമൂഹിക വിഭജനങ്ങളും നിലനിന്നിരുന്നു.
ആര്യവംശജരുമായുള്ള ബന്ധവും ബ്രാഹ്മണ സ്വാധീനവും
ആര്യൻ സംസ്കാരത്തിന്റെ സ്വാധീനം ചോള ഭരണത്തിൽ വ്യക്തമായി കാണാം. ഇത് ഒരു സാംസ്കാരിക സംയോജന പ്രക്രിയയായിരുന്നു.
ബ്രാഹ്മണരുടെ വരവ്: ഒരു പ്രത്യേക രാജാവിന്റെ കാലത്തല്ല, മറിച്ച് പല നൂറ്റാണ്ടുകളിലൂടെയാണ് ബ്രാഹ്മണർ ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ സ്വാധീനം ഉറപ്പിച്ചത്. എങ്കിലും, സാമ്രാജ്യ ചോളന്മാരുടെ കാലഘട്ടത്തിൽ (ഒൻപതാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ) ഇത് കൂടുതൽ ശക്തമായി.
ബ്രാഹ്മണർ പ്രീതി നേടിയ വഴികൾ:
രാജപദവിക്ക് നിയമസാധുത: രാജാവിന്റെ അധികാരത്തിന് ദൈവികമായ പരിവേഷം നൽകുന്നതിൽ ബ്രാഹ്മണർ പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ചു. യാഗങ്ങളും മറ്റ് വൈദിക ചടങ്ങുകളും നടത്തിക്കൊണ്ട് അവർ രാജാവിനെ ധർമ്മത്തിന്റെ സംരക്ഷകനായി ചിത്രീകരിച്ചു.
ഉപദേശകരും പുരോഹിതരും: ചോള രാജാക്കന്മാർ ബ്രാഹ്മണരെ തങ്ങളുടെ ആത്മീയ ഗുരുക്കന്മാരായും (രാജഗുരു) ഉപദേശകരായും നിയമിച്ചു.
ഭൂമിദാനം: ബ്രാഹ്മണർക്ക് വൻതോതിൽ ഭൂമി ദാനമായി നൽകി (ബ്രഹ്മദേയം). ഇത് അവരെ സാമ്പത്തികമായും സാമൂഹികമായും ശക്തരാക്കി.
ബ്രാഹ്മണ സ്വാധീനത്തിന് മുൻപുള്ള വിശ്വാസം: ആദ്യകാല ചോളന്മാർ ദ്രാവിഡ പാരമ്പര്യങ്ങളും പ്രാദേശിക ദൈവങ്ങളെയും ആരാധിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ പിൽക്കാല ചോളന്മാർ വൈദിക പാരമ്പര്യങ്ങളെയും ശൈവമതത്തെയും തങ്ങളുടെ ഭരണത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കി മാറ്റി. ഇത് പൂർണ്ണമായ ഒരു മാറ്റമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ദ്രാവിഡ, ആര്യൻ സംസ്കാരങ്ങളുടെ ഒരു സങ്കലനമായിരുന്നു.
ചോളരാജാക്കന്മാരും കാലഘട്ടവും
ചോളസാമ്രാജ്യത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഭരണാധികാരികൾ താഴെ പറയുന്നവരാണ്:
വിജയാലയ ചോളൻ (ക്രി.വ. 848–871): സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്ഥാപകൻ.
ആദിത്യ ചോളൻ I (ക്രി.വ. 871–907): പല്ലവരെ പരാജയപ്പെടുത്തി.
പരാന്തക ചോളൻ I (ക്രി.വ. 907–955): പാണ്ഡ്യരെയും ശ്രീലങ്കയെയും പരാജയപ്പെടുത്തി.
പരാന്തക ചോളൻ II (സുന്ദര ചോളൻ) (ക്രി.വ. 957–970): ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലശേഷം പുത്രനായ ആദിത്യ കാരികാലൻ വധിക്കപ്പെട്ടു.
ഉത്തമ ചോളൻ (ക്രി.വ. 970–985): രാജരാജ ചോളന്റെ മുൻഗാമി.
രാജരാജ ചോളൻ I (ക്രി.വ. 985–1014): ചോളന്മാരിലെ ഏറ്റവും പ്രശസ്തനായ ഭരണാധികാരി.
രാജേന്ദ്ര ചോളൻ I (ക്രി.വ. 1014–1044): ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളൻ എന്നറിയപ്പെട്ടു, ശ്രീവിജയ സാമ്രാജ്യം കീഴടക്കി.
രാജാധിരാജ ചോളൻ I (ക്രി.വ. 1044–1052): യുദ്ധക്കളത്തിൽ വെച്ച് മരണപ്പെട്ടു.
കുലോത്തുംഗ ചോളൻ I (ക്രി.വ. 1070–1122): ചാലൂക്യ-ചോള വംശത്തിന് തുടക്കമിട്ടു.
കുലോത്തുംഗ ചോളൻ III (ക്രി.വ. 1178–1218): അവസാനത്തെ ശക്തനായ ചോള രാജാവ്.
രാജേന്ദ്ര ചോളൻ III (ക്രി.വ. 1246–1279): അവസാനത്തെ ചോള ഭരണാധികാരി. ഇദ്ദേഹത്തെ പാണ്ഡ്യന്മാർ പരാജയപ്പെടുത്തിയതോടെ ചോളസാമ്രാജ്യം അവസാനിച്ചു. 13-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആരംഭത്തിൽ, പാണ്ഡ്യരുടെ ഉദയത്തോടെ ചോളരുടെ ശക്തി ക്ഷയിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്നു. പാണ്ഡ്യരാണു ചോളസാമ്രാജ്യത്തിന് അന്ത്യം കുറിച്ചത്.
ചോളസാമ്രാജ്യം വ്യാപിച്ചിരുന്ന ഇന്നത്തെ സംസ്ഥാനങ്ങൾ
ചോളസാമ്രാജ്യം അതിന്റെ പ്രതാപകാലത്ത് ഇന്നത്തെ ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ പല സംസ്ഥാനങ്ങളിലും വ്യാപിച്ചിരുന്നു. പ്രധാനമായും താഴെ പറയുന്ന പ്രദേശങ്ങൾ അവരുടെ ഭരണത്തിൻ കീഴിലായിരുന്നു:
തമിഴ്നാട്: ചോളന്മാരുടെ ഭരണത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദു ഇന്നത്തെ തമിഴ്നാടായിരുന്നു. കാവേരി നദിയുടെ തീരത്താണ് അവരുടെ സാമ്രാജ്യം ഉദയം ചെയ്തത്. തിരുച്ചിറപ്പള്ളി, തഞ്ചാവൂർ, തിരുവാരൂർ, നാഗപട്ടണം, പുതുക്കോട്ടൈ, പെരമ്പല്ലൂർ, അരിയല്ലൂർ തുടങ്ങിയ തമിഴ്നാട്ടിലെ ജില്ലകൾ ഉൾപ്പെടുന്നതായിരുന്നു പ്രധാന ചോളദേശം.
ആന്ധ്രാപ്രദേശ്: തെക്കൻ ആന്ധ്രാപ്രദേശിന്റെ ഭാഗങ്ങൾ ചോളന്മാരുടെ നിയന്ത്രണത്തിലായിരുന്നു.
കർണാടക: തെക്കൻ കർണാടകയിലെ ചില പ്രദേശങ്ങളും ചോളസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു.
കേരളം: കേരളത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും ചോളന്മാർക്ക് സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്നു.
ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന് പുറമെ, ശ്രീലങ്ക, മാലിദ്വീപ്, ലക്ഷദ്വീപ് തുടങ്ങിയ ദ്വീപുകളും ചോളന്മാർ കീഴടക്കിയിരുന്നു. രാജേന്ദ്ര ചോളന്റെ കാലത്ത് മലായ് ഉപദ്വീപ് വരെ അവരുടെ അധികാരം വ്യാപിച്ചു.
തലസ്ഥാന നഗരികൾ
ചോളസാമ്രാജ്യത്തിന് കാലാകാലങ്ങളിൽ പല തലസ്ഥാനങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഉറൈയൂർ (Uraiyur): പുരാതന ചോളന്മാരുടെ ആദ്യത്തെ തലസ്ഥാനം ഉറൈയൂർ (ഇന്നത്തെ തിരുച്ചിറപ്പള്ളി – Trichy) ആയിരുന്നു. ചോളന്മാരുടെ ആദ്യകാല തലസ്ഥാനം: സംഘകാലഘട്ടത്തിൽ (ബി.സി. 3-ആം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ എ.ഡി. 3-ആം നൂറ്റാണ്ട് വരെ) ചോളന്മാരുടെ പ്രധാന തലസ്ഥാനങ്ങളിൽ ഒന്നായി ഉറൈയൂർ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. കാവേരി നദിയുടെ തീരത്തുള്ള തന്ത്രപ്രധാനമായ സ്ഥാനം കാരണം ഉറൈയൂർ ഒരു പ്രധാന വ്യാപാര കേന്ദ്രമായിരുന്നു. ഗ്രീക്കുകാരും റോമാക്കാരും ഉൾപ്പെടെയുള്ള വിദേശികളുമായി ഉറൈയൂരിന് വ്യാപാര ബന്ധങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ഉറൈയൂരിലെ മസ്ലിൻ തുണിത്തരങ്ങൾ ലോകത്ത് ഏറ്റവും മികച്ചതായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. മുത്തുകൾക്കും ഈ പ്രദേശം പ്രസിദ്ധമായിരുന്നു. ഉറൈയൂർ തമിഴ് സാഹിത്യത്തിന്റെയും പഠനത്തിന്റെയും ഒരു പ്രധാന കേന്ദ്രം കൂടിയായിരുന്നു. പിന്നീട്, വിജയലായ ചോളൻ തഞ്ചാവൂർ പിടിച്ചടക്കുകയും അതിനെ ചോളസാമ്രാജ്യത്തിൻ്റെ തലസ്ഥാനമാക്കുകയും ചെയ്തു.
തഞ്ചാവൂർ (Tanjore): പിൽക്കാല ചോളസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായ തലസ്ഥാനം ഇതായിരുന്നു. വിജയലായ ചോളൻ തഞ്ചാവൂർ പിടിച്ചടക്കി അതിനെ തലസ്ഥാനമാക്കിയതോടെയാണ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ വളർച്ച ആരംഭിക്കുന്നത്. രാജരാജ ചോളൻ ഒന്നാമന്റെ കാലത്ത് തഞ്ചാവൂർ പ്രൗഢിയുടെ പാരമ്യത്തിലെത്തി. ചോള വാസ്തുവിദ്യയുടെ മകുടോദാഹരണമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന ബൃഹദീശ്വര ക്ഷേത്രമാണ്. എ.ഡി. 1010-ൽ രാജരാജ ചോളൻ ഒന്നാമനാണ് ഈ ക്ഷേത്രം നിർമ്മിച്ചത്. ആയിരത്തിലധികം വർഷം പഴക്കമുള്ള ഈ ക്ഷേത്രം പെരിയ കോവിൽ (വലിയ ക്ഷേത്രം) എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. ‘മഹത്തായ ജീവിക്കുന്ന ചോള ക്ഷേത്രങ്ങൾ’ എന്ന വിഭാഗത്തിൽ ഗംഗൈകൊണ്ടചോളീശ്വര ക്ഷേത്രം, ഐരാവതീശ്വര ക്ഷേത്രം എന്നിവയോടൊപ്പം ബൃഹദീശ്വര ക്ഷേത്രവും യുനെസ്കോയുടെ ലോക പൈതൃക പട്ടികയിൽ ഇടം നേടിയിട്ടുണ്ട്. ഏകദേശം 66 മീറ്ററോളം (216 അടി) ഉയരമുള്ള ഗോപുരത്തിന് മുകളിൽ 80 ടണ്ണോളം ഭാരമുള്ള ഒറ്റക്കല്ലിൽ തീർത്ത കലശം സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നത് ഒരു വലിയ വാസ്തുവിദ്യാ വിസ്മയമാണ്. ക്ഷേത്രഗോപുരത്തിന്റെ നിഴൽ ഉച്ചസമയത്ത് നിലത്ത് പതിക്കില്ല എന്നത് ബൃഹദീശ്വര ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേകതയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ രൂപകൽപ്പനയിലെ സൂക്ഷ്മതയാണ് ഇതിന് കാരണമെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.
ക്ഷേത്രത്തിനുള്ളിലെ 16 അടി നീളവും 13 അടി ഉയരവുമുള്ള ഒറ്റക്കല്ലിൽ തീർത്ത ഭീമാകാരമായ നന്ദിയുടെ പ്രതിമ മറ്റൊരു പ്രധാന ആകർഷണമാണ്. ഇത് ഇന്ത്യയിലെ രണ്ടാമത്തെ വലിയ നന്ദി ശില്പമാണ്. ക്ഷേത്രത്തിലെ പ്രധാന പ്രതിഷ്ഠയായ ശിവലിംഗത്തിന് ഏകദേശം 13 അടി ഉയരമുണ്ട്. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ മുഴുവൻ നിർമ്മാണവും ഗ്രാനൈറ്റ് കല്ലുകൾ ഉപയോഗിച്ചാണ് നടത്തിയിരിക്കുന്നത്. ഈ ഗ്രാനൈറ്റ് കല്ലുകൾ ക്ഷേത്രത്തിന് ഏകദേശം 60 കിലോമീറ്റർ അകലെ നിന്നാണ് കൊണ്ടുവന്നത്.
തഞ്ചാവൂർ ചിത്രങ്ങളും (Thanjavur Paintings) തഞ്ചാവൂർ വീണയും തവിലും പോലുള്ള സംഗീതോപകരണങ്ങളും തഞ്ചാവൂരിന്റെ കലാപരമായ സംഭാവനകളാണ്. ഇന്നും ലോകമെമ്പാടും ഈ കലാസൃഷ്ടികൾക്ക് വലിയ പ്രാധാന്യമുണ്ട്. ചോള സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ശക്തിയും കലയോടുള്ള അഭിനിവേശവും വിളിച്ചോതുന്ന ഒരു മഹത്തായ നഗരമാണ് തഞ്ചാവൂർ.
ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളപുരം: രാജേന്ദ്ര ചോളൻ ഒന്നാമൻ ഗംഗാ നദീതടം വരെ വിജയിച്ചതിന്റെ സ്മാരകമായി ഈ പുതിയ തലസ്ഥാനം നിർമ്മിച്ചു. അതിനുശേഷം സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ആസ്ഥാനം ഇവിടേക്ക് മാറ്റി. താഴെ വിശദമായി ചേർത്റ്റിട്ടുണ്ട്.
പൂമ്പുഹാർ (Poompuhar): തഞ്ചാവൂരിന് മുൻപ് കുറച്ചുകാലം പൂമ്പുഹാർ ചോളന്മാരുടെ തലസ്ഥാനമായി വർത്തിച്ചിരുന്നു. കാവേരിപ്പൂമ്പട്ടിണം എന്നും പുഹാർ എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന, തമിഴ്നാട്ടിലെ നാഗപട്ടണം ജില്ലയിൽ കാവേരി നദി ബംഗാൾ ഉൾക്കടലിലേക്ക് ചേരുന്നിടത്ത് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രാചീന തുറമുഖ നഗരമാണ്. സംഘകാലഘട്ടത്തിലെ ആദ്യകാല ചോള രാജാക്കന്മാരുടെ പ്രധാന തുറമുഖ നഗരവും താൽക്കാലിക തലസ്ഥാനവും കൂടിയായിരുന്നു പൂമ്പുഹാർ.
പുരാതന കാലത്ത് ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു വ്യാപാര കേന്ദ്രമായിരുന്നു ഇത്. റോം, ഗ്രീസ്, ചൈന, തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങൾ എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വ്യാപാരികൾ ഇവിടെയെത്തി വ്യാപാരം നടത്തിയിരുന്നു. ഈ നഗരം പുരാതന സമുദ്രപാതയായ “സമുദ്ര സിൽക്ക് റോഡിന്റെ” ഒരു പ്രധാന ഭാഗമായിരുന്നു. തമിഴ് സാഹിത്യത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട രണ്ട് മഹാകാവ്യങ്ങളായ ‘ചിലപ്പതികാര’ത്തിലും ‘മണിമേഖല’യിലും പൂമ്പുഹാറിനെക്കുറിച്ച് വിശദമായി പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്. നഗരത്തിന്റെ വാണിജ്യപരമായ പ്രാധാന്യം, സാംസ്കാരിക ജീവിതം, ഉത്സവങ്ങൾ എന്നിവയെല്ലാം ഈ കാവ്യങ്ങളിൽ വർണ്ണിക്കപ്പെടുന്നു. ചിലപ്പതികാരത്തിലെ പ്രധാന സംഭവങ്ങൾക്ക് വേദിയാകുന്നത് പൂമ്പുഹാറാണ്.
പ്രകൃതിദുരന്തങ്ങളായ സുനാമിയോ കടൽനിരപ്പിലുണ്ടായ വർദ്ധനവോ കാരണം ഈ നഗരത്തിന്റെ വലിയൊരു ഭാഗം കടലിനടിയിലായെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. പുരാവസ്തു ഗവേഷണങ്ങൾ, പ്രത്യേകിച്ച് മറൈൻ ആർക്കിയോളജി പഠനങ്ങൾ, കടലിനടിയിൽ നിന്ന് തുറമുഖ കെട്ടിടങ്ങളുടെയും മറ്റ് നിർമ്മിതികളുടെയും അവശിഷ്ടങ്ങൾ കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഏകദേശം 15,000 വർഷം പഴക്കമുള്ള നഗരമാണിതെന്ന് ചില പഠനങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഇത് സംബന്ധിച്ച് കൂടുതൽ ഗവേഷണങ്ങൾ നടന്നുവരുന്നു.പൂമ്പുഹാർ, തമിഴ്നാടിന്റെ സമ്പന്നമായ ചരിത്രത്തിലേക്കും സമുദ്രവ്യാപാര ബന്ധങ്ങളിലേക്കും വെളിച്ചം വീശുന്ന ഒരു പ്രധാന കേന്ദ്രമാണ്.
ഗഗൈകൊണ്ട ചോളപുരം
അന്നത്തെ സാഹിത്യകൃതികൾ മാത്രമല്ല, പുരാവസ്തു ഗവേഷണങ്ങളും ചരിത്രപരമായ രേഖകളും ലിഖിതങ്ങളുമെല്ലാം ഈ വിവരങ്ങൾക്ക് ആധാരമാണ്. ചോള രാജാക്കന്മാർ ക്ഷേത്രങ്ങളിലും സ്മാരകങ്ങളിലും രേഖപ്പെടുത്തിയ ലിഖിതങ്ങൾ അവരുടെ ഭരണത്തെയും വിജയങ്ങളെയും കുറിച്ച് കൃത്യമായ വിവരങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ട്. തമിഴ്നാട്ടിലെ അരിയല്ലൂർ ജില്ലയിലാണ് ഗംഗൈകൊണ്ടചോളീശ്വര ക്ഷേത്രം സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. പതിനൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ചോള രാജവംശത്തിന്റെ തലസ്ഥാനമായിരുന്ന ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളപുരം എന്ന പുരാതന നഗരത്തിലെ പ്രധാന ക്ഷേത്രമാണിത്. നഗരത്തിന്റെ പേരിൽ നിന്നാണ് ക്ഷേത്രത്തിന് ഈ പേര് ലഭിച്ചത്.
യുനെസ്കോയുടെ ലോക പൈതൃക പട്ടികയിൽ ഉൾപ്പെട്ട ‘മഹത്തായ ജീവിക്കുന്ന ചോള ക്ഷേത്രങ്ങൾ’ എന്ന വിഭാഗത്തിൽ ഐരാവതീശ്വര ക്ഷേത്രവും തഞ്ചാവൂരിലെ ബൃഹദീശ്വര ക്ഷേത്രവും കൂടാതെ ഗംഗൈകൊണ്ടചോളീശ്വര ക്ഷേത്രവും ഉൾപ്പെടുന്നു. ശൈവ ആചാരപ്രകാരമുള്ള ഈ ക്ഷേത്രങ്ങൾ ചോളന്മാരുടെ കലാസാംസ്കാരിക മികവിന്റെ പ്രധാന തെളിവുകളാണ്.
ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളപുരം ക്ഷേത്രത്തിലെ പ്രധാന പ്രതിഷ്ഠ ശിവനാണ്. ഏകദേശം 55 മീറ്റർ ഉയരമുള്ള ക്ഷേത്രഗോപുരം ശില്പഭംഗികൊണ്ടും ഭിത്തിചിത്രങ്ങൾകൊണ്ടും ശ്രദ്ധേയമാണ്. ചുറ്റുമുള്ള ഭൂപ്രകൃതിയെക്കാൾ ഉയരത്തിലാണ് ക്ഷേത്രം നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഏകദേശം 170 മീറ്റർ നീളവും 98 മീറ്റർ വീതിയുമുള്ള വിശാലമായ മുറ്റം ക്ഷേത്ര സമുച്ചയത്തിലുണ്ട്. പ്രധാന ശിവലിംഗത്തിന് 13 അടി ഉയരമുണ്ട്. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പ്രധാന കെട്ടിടത്തിന് ഏകദേശം 341 അടി നീളവും 100 അടി വീതിയുമുണ്ട്.
ഈ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ചരിത്രപരമായ പ്രാധാന്യം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നത് രാജേന്ദ്ര ചോളന്റെ വീരഗാഥയാണ്. അദ്ദേഹം തന്റെ സൈന്യത്തെ ഇന്ത്യയുടെ വടക്കൻ പ്രദേശങ്ങളിലേക്ക് അയച്ച് ഗംഗാ നദിയിൽ നിന്ന് വെള്ളം കൊണ്ടുവരാൻ നിർദ്ദേശിച്ചു. ഈ വിജയത്തെ തുടർന്ന് രാജേന്ദ്ര ചോളനെ “ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളൻ” (ഗംഗയെ കീഴടക്കിയ ചോളൻ) എന്ന് വിളിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഈ വിജയത്തിന്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി സ്ഥാപിച്ച പുതിയ തലസ്ഥാനത്തിന് ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളപുരം എന്നും പിന്നീട് നിർമ്മിച്ച മഹാക്ഷേത്രത്തിന് അതേ പേരും ലഭിച്ചു.
പുരാതന ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ മൂന്ന് പ്രധാന രാജവംശങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു ചേരന്മാർ. ചോളന്മാരുംപാണ്ഡ്യരുമായിരുന്നു മറ്റു രണ്ടുപേർ. ഇന്നത്തെ കേരള സംസ്ഥാനത്തിന്റെയും തമിഴ്നാടിന്റെ ചില ഭാഗങ്ങളുടെയും ഭരണം ചേരന്മാരുടെ കീഴിലായിരുന്നു. കേരളപുത്രന്മാർ എന്നും ഇവർ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു.ബി.സി മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടുമുതൽ എ.ഡി പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടുവരെ ഇവരുടെ സാമ്രാജ്യം നിലനിന്നിരുന്നു. ഇന്ത്യൻ മഹാസമുദ്രത്തിലെ സുഗന്ധവ്യഞ്ജന വ്യാപാരത്തിൽ ഇവർക്ക് വലിയ സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്നു.
ഉത്ഭവവും പശ്ചാത്തലവും
ദ്രാവിഡ വംശജരായ ചേരന്മാർ സംഘകാലഘട്ടത്തിലാണ് ഉയർന്നുവന്നത്. മലബാർ തീരത്തെ തന്ത്രപ്രധാനമായ സ്ഥാനം ഇവർക്ക് വലിയ രീതിയിൽ സഹായകമായി. ഇത് റോമാസാമ്രാജ്യം, മധ്യേഷ്യ, തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യ എന്നിവയുമായി സമുദ്രവ്യാപാരം നടത്തുന്നതിന് വഴിയൊരുക്കി. കിഴക്കൻ തമിഴ്നാടിനെയും മലബാർ തീരത്തെയും ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന പ്രധാന വ്യാപാരപാതകളായ പാലക്കാട് ചുരവും നോയൽ നദീതടവും ഇവരുടെ നിയന്ത്രണത്തിലായിരുന്നു.
സ്ഥാപകരും പ്രധാന ഭരണാധികാരികളും
ചേരസാമ്രാജ്യത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഭരണാധികാരികൾ താഴെ പറയുന്നവരാണ്. ചേരരാജാക്കന്മാരെക്കുറിച്ചുള്ള വിശദമായ വിവരങ്ങൾ അവരുടെ കാലഘട്ടം സഹിതം താഴെ നൽകുന്നു. ചേരന്മാരുടെ ഭരണകാലത്തെ പൊതുവെ രണ്ട് ഘട്ടങ്ങളായി തിരിക്കാം: ആദ്യകാല ചേരന്മാർ (സംഘകാലം), പிൻകാല ചേരന്മാർ (കുലശേഖരന്മാർ). സംഘകാലത്തെ ഏറ്റവും പ്രമുഖരായ രാജാക്കന്മാരെക്കുറിച്ചുള്ള വിശദമായ വിവരങ്ങൾ താഴെ നൽകുന്നു. ഇതിൽ ആദ്യകാല രാജാക്കന്മാരെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവുകളുടെ പ്രധാന ഉറവിടം സംഘകാല സാഹിത്യ കൃതികളായ പതിറ്റുപത്ത്, പുറനാനൂറ്, അകനാനൂറ് എന്നിവയാണ്.
ആദ്യകാല ചേരന്മാർ (സംഘകാലഘട്ടം)
ബി.സി. നാലാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ എ.ഡി. അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ട് വരെയായിരുന്നു ഇവരുടെ ഭരണകാലം.
ഉതിയൻ ചേരലാതൻ (Uthiyan Cheralathan – ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്): സംഘകാലത്തിലെ ആദ്യത്തെ ചേരരാജാവായി ഉതിയൻ ചേരലാതനെയാണ് കണക്കാക്കുന്നത്. ആദ്യത്തെ ചേരരാജാവായി സംഘസാഹിത്യ കൃതികളിൽ ഇദ്ദേഹത്തെ പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്. തന്റെ സൈനികർക്കും പ്രജകൾക്കും ഭക്ഷണം നൽകുന്നതിൽ ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നതുകൊണ്ട് ഇദ്ദേഹത്തിന് “പെരുംചോറ്റുതിയൻ” എന്ന പേരുണ്ടായിരുന്നു. ചേരവംശ സ്ഥാപകനായി അറിയപ്പെടുന്നത് ഇദ്ദേഹമാണ്. ഇദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ച് ‘പതിറ്റുപത്തി’ലെ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ ഒന്നാം പത്തിൽ പ്രതിപാദിച്ചിരുന്നു എന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. എങ്കിലും, പുറനാനൂറ്, അകനാനൂറ് തുടങ്ങിയ കൃതികളിൽ ഇദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ സൂചനകളുണ്ട്.
പെരും ചോറ്റു തിയൻ എന്നത് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായ വിശേഷണമാണിത്. “വലിയ സദ്യ നൽകിയ ഉതിയൻ” എന്നാണ് ഇതിനർത്ഥം. മഹാഭാരത യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടുത്ത പാണ്ഡവരുടെയും കൗരവരുടെയും സൈന്യങ്ങൾക്ക് ഒരുപോലെ ഭക്ഷണം നൽകി സൽക്കരിച്ചതുകൊണ്ടാണ് ഈ പേര് ലഭിച്ചത് എന്ന് സംഘകാല കവികൾ പുകഴ്ത്തിപ്പാടുന്നു. എന്നാൽ, ഇത് രാജാവിന്റെ പ്രതാപത്തെയും ഉദാരതയെയും വർണ്ണിക്കാനുള്ള ഒരു കാവ്യാത്മകമായ അതിശയോക്തിയാണെന്നും, അദ്ദേഹത്തെ പുരാണങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിച്ച് മഹത്വം നൽകാനുള്ള ശ്രമമാണെന്നും ചരിത്രകാരന്മാർ വിലയിരുത്തുന്നു.
കുട്ടനാട്ടിലെ കുഴുമൂർ (ഇന്നത്തെ കുട്ടനാടിന്റെ ഭാഗം) ആയിരുന്നു ഉതിയൻ ചേരലാതന്റെ തലസ്ഥാനം എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. “ആകാശം അതിരായുള്ളവൻ” എന്ന് അർത്ഥം വരുന്ന ‘വാനവരമ്പൻ‘ എന്ന വിശേഷണവും ഇദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നു. ഇത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അധികാരത്തിന്റെ വ്യാപ്തിയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. പ്രശസ്തനായ ചോളരാജാവ്, കരികാല ചോളനുമായി നടന്ന വെണ്ണിപ്പറന്തലൈ എന്ന യുദ്ധത്തിൽ ഉതിയൻ ചേരലാതന് പുറത്ത് മുറിവേറ്റു. പുറത്ത് മുറിവേൽക്കുന്നത് ഒരു യോദ്ധാവിന് വലിയ അപമാനമായി കണക്കാക്കിയിരുന്നതിനാൽ, അദ്ദേഹം ലജ്ജ സഹിക്കാനാവാതെ ‘വടക്കിരുന്ന്‘ (മരണം വരെ ഉപവാസമനുഷ്ഠിക്കുക) ആത്മഹത്യ ചെയ്തു എന്നാണ് പുറനാനൂറ് പറയുന്നത്.
ഇമയവരമ്പൻ നെടുഞ്ചേരലാതൻ (Imayavaramban Nedunchezhiyan – എ.ഡി. ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ട്): ഉതിയൻ ചേരലാതന്റെ മകനായ ഇദ്ദേഹം ചേരസാമ്രാജ്യം വികസിപ്പിക്കുന്നതിൽ പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ചു. സാമ്രാജ്യം വികസിപ്പിക്കുന്നതിൽ പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ച ഭരണാധികാരിയായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം.ഹിമാലയം വരെ പടയോട്ടം നടത്തി എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നതുകൊണ്ടാണ് ഇദ്ദേഹത്തിന് “ഇമയവരമ്പൻ” (ഹിമാലയം അതിർത്തിയാക്കിയവൻ) എന്ന പേര് ലഭിച്ചത്. ഏഴ് കിരീടധാരികളായ രാജാക്കന്മാരെ പരാജയപ്പെടുത്തി “അധിരാജ” എന്ന പദവി നേടി. ഇദ്ദേഹം 58 വർഷം ഭരിച്ചതായി പറയപ്പെടുന്നു. പതിറ്റുപത്തിലെ രണ്ടാം പത്ത് പൂർണ്ണമായും ഇദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ചാണ്. കുമട്ടൂർ കണ്ണനാർ എന്ന കവിയാണ് ഈ പത്ത് കവിതകൾ രചിച്ചത്. നിരവധി ശത്രുക്കളെ അദ്ദേഹം പരാജയപ്പെടുത്തി. കടൽക്കൊള്ളക്കാരായിരുന്ന കടമ്പന്മാരെ അമർച്ച ചെയ്തത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന നേട്ടങ്ങളിലൊന്നാണ്.
പടിഞ്ഞാറൻ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള വ്യാപാരികളായ ‘യവനരെ‘ (ഗ്രീക്കുകാർ/റോമാക്കാർ) അദ്ദേഹം യുദ്ധത്തിൽ തടവുകാരായി പിടിക്കുകയും, അവരെക്കൊണ്ട് രാജ്യത്ത് ജോലികൾ ചെയ്യിക്കുകയും ചെയ്തതായി സംഘകാല കൃതികളിൽ പരാമർശമുണ്ട്. ഇത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ സൈനിക ശക്തിയെ കാണിക്കുന്നു. തന്നെക്കുറിച്ച് പാടിയ കുമട്ടൂർ കണ്ണനാർക്ക് ഉമ്പർക്കാട് എന്ന പ്രദേശം ദാനമായി നൽകുകയും, അദ്ദേഹത്തെ തന്റെ സദസ്സിലെ പ്രധാന അംഗമാക്കുകയും ചെയ്തു. ഉതിയൻ ചേരലാതനും വേളിയൻ വെൺമാൾ നല്ലിനിയുമായിരുന്നു മാതാപിതാക്കൾ. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹോദരനാണ് മറ്റൊരു പ്രശസ്ത ചേരരാജാവായ ചേരൻ ചെങ്കുട്ടുവൻ.
ചേരൻ ചെങ്കുട്ടുവൻ (എ.ഡി. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ട്): ചേരരാജാക്കന്മാരിൽ ഏറ്റവും പ്രമുഖനായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത് ചെങ്കുട്ടുവനാണ്. “നല്ല ചേരൻ” അല്ലെങ്കിൽ “ചുവന്ന ചേരൻ” എന്നും ഇദ്ദേഹം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. കണ്ണകിയെ ആരാധിക്കുന്ന ‘പത്തിനി‘ ആരാധനാരീതി തമിഴ്നാട്ടിൽ ആരംഭിച്ചത് ഇദ്ദേഹമാണ്. ഇതിനായി ഹിമാലയത്തിൽ നിന്ന് കല്ല് കൊണ്ടുവന്നു എന്നും പറയപ്പെടുന്നു. വടക്കേ ഇന്ത്യയിലെ പല രാജാക്കന്മാരെയും പരാജയപ്പെടുത്തിയതായി സംഘകാല കൃതികൾ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു. വടക്കേ ഇന്ത്യയിലെ പല രാജാക്കന്മാരെയും പരാജയപ്പെടുത്തി ഹിമാലയം വരെ പടനയിച്ചതായി പറയപ്പെടുന്നു. ചേരൻ ചെങ്കുട്ടുവന്റെ (Cheran Chenguttuvan) മറ്റൊരു പേരാണ് കടൽ പിറകോട്ടിയ വേൽ കെഴുകുട്ടുവൻ (Kadal Pirakottiya Vel Kezhu Kuttuvan): “വേൽ എറിഞ്ഞ് കടലിനെ പിന്നോട്ട് പായിച്ചവൻ” എന്നാണ് ഈ പേരിനർത്ഥം. പ്രശസ്തമായ മുസിരിസ് തുറമുഖ നഗരം നിർമ്മിച്ചത് ഇദ്ദേഹമാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. പതിറ്റുപത്തിലെ അഞ്ചാം പത്ത്. ഇത് പാടിയത് പ്രശസ്ത കവിയായ കാപ്പിയനാർ ആണ്. ഇതുകൂടാതെ, ഇളങ്കോവടികളുടെ ചിലപ്പതികാരം എന്ന ഇതിഹാസത്തിലെ നായകനും ചെങ്കുട്ടുവനാണ്.
കടലിനെ ജയിച്ചവൻ: അദ്ദേഹത്തിന് ശക്തമായ ഒരു നാവികസേനയുണ്ടായിരുന്നു. കടൽക്കൊള്ളക്കാരെ അമർച്ച ചെയ്ത് പടിഞ്ഞാറൻ തീരത്ത് ആധിപത്യം സ്ഥാപിച്ചതിനാലാവാം ഈ പേര് ലഭിച്ചത് എന്ന് ചരിത്രകാരന്മാർ കരുതുന്നു. കടൽക്ഷോഭത്തിൽ നിന്ന് തീരത്തെ രക്ഷിക്കാൻ അദ്ദേഹം തന്റെ വേൽ കടലിലേക്ക് എറിഞ്ഞ് കടലിനെ ശാന്തമാക്കി എന്നൊരു ഐതിഹ്യവുമുണ്ട്. ഹിമാലയൻ യാത്ര: കണ്ണകിയുടെ (ചിലപ്പതികാരത്തിലെ നായിക) പ്രതിഷ്ഠയ്ക്കായി വിഗ്രഹം നിർമ്മിക്കാൻ, ഹിമാലയത്തിൽ നിന്ന് കല്ല് കൊണ്ടുവരാനായി അദ്ദേഹം ഒരു പടയോട്ടം നടത്തി. ഈ യാത്രയിൽ അദ്ദേഹം നിരവധി ഉത്തരേന്ത്യൻ രാജാക്കന്മാരെ പരാജയപ്പെടുത്തി എന്ന് ചിലപ്പതികാരത്തിൽ വർണ്ണിക്കുന്നു. പത്തിനി ദൈവം: കണ്ണകിയെ ഒരു ദേവതയായി ആരാധിക്കുന്ന ‘പത്തിനി’ ആരാധനാരീതി തമിഴകത്ത് ആരംഭിച്ചത് ചെങ്കുട്ടുവനാണ്. മുസിരിസ് (മുചിരി): കൊടുങ്ങല്ലൂരിന് സമീപമുള്ള ലോകപ്രശസ്തമായ മുസിരിസ് തുറമുഖം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണകാലത്ത് ഏറ്റവും പ്രതാപത്തിൽ എത്തിയിരുന്നു. സംഘകാലത്തെ ഏറ്റവും ശക്തനും പ്രഗത്ഭനുമായ ചേരരാജാവായി ചെങ്കുട്ടുവൻ കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.
നാർമുടി ചേരൽ – Narmudi Cheral (എ.ഡി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്): സംഘകാലഘട്ടത്തിലെ മറ്റൊരു പ്രമുഖനായ ചേരരാജാവായിരുന്നു നാർമുടി ചേരൽ. തന്റെ സൈനിക വിജയങ്ങളുടെ പേരിൽ പ്രശംസിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. ഇദ്ദേഹം 25 വർഷം നാടു ഭരിച്ചിരുന്നു. ശത്രുവിനോട് തോറ്റ തന്റെ കിരീടം വീണ്ടെടുക്കും വരെ, നാരു കൊണ്ടുള്ള കിരീടം (നാർമുടി) ധരിച്ച് ഭരണം നടത്തിയവൻ എന്ന പേരിൽ ഇദ്ദേഹം അറിയപ്പെട്ടു. പതിറ്റുപത്തിലെ നാലാം പത്ത് ഇതേക്കുറിച്ചു പറയുന്നു. ഇത് പാടിയത് കാപ്പിയനാർ എന്ന കവിയാണ്.
ഏഴിമല ഭരിച്ചിരുന്ന നന്നൻ എന്ന ശക്തനായ ഒരു നാടുവാഴിയായിരുന്നു നാർമുടി ചേരലിന്റെ പ്രധാന ശത്രു. നന്നനുമായുള്ള യുദ്ധത്തിൽ ചേരലിന്റെ കിരീടം നഷ്ടമായി. നന്നനെ പരാജയപ്പെടുത്തി തന്റെ യഥാർത്ഥ കിരീടം തിരിച്ചുപിടിക്കും വരെ താൻ സ്വർണ്ണക്കിരീടം ധരിക്കില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം ശപഥം ചെയ്തു. അതിനു പകരമായി പനനാര് കൊണ്ട് ഒരു കിരീടം ഉണ്ടാക്കി ധരിച്ചു. അതിനാലാണ് അദ്ദേഹത്തിന് “നാർമുടി ചേരൽ” എന്ന പേര് വന്നത്. പിന്നീട് നടന്ന യുദ്ധത്തിൽ അദ്ദേഹം നന്നനെ പരാജയപ്പെടുത്തുകയും ‘വാകൈ’ എന്ന പ്രസിദ്ധമായ തുറമുഖം പിടിച്ചെടുക്കുകയും ചെയ്തു. കവികളെയും കലാകാരന്മാരെയും ഉദാരമായി പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചിരുന്ന ഒരു ഭരണാധികാരിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. തന്നെക്കുറിച്ച് പാടിയ കാപ്പിയനാർക്ക് നാൽപ്പതിനായിരം സ്വർണ്ണനാണയങ്ങളും രാജ്യത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗവും ദാനം നൽകി എന്ന് പതിറ്റുപത്തിൽ പറയുന്നു.
കൂടക്കോ ഇളഞ്ചേരൽ ഇരുംപൊറൈ (Kudakko Ilanjeral Irumporai): ആദ്യകാല ചേരന്മാരിലെ അവസാനത്തെ പ്രമുഖ രാജാക്കന്മാരിൽ ഒരാളായി ഇദ്ദേഹം കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ചേരന്മാരുടെ ഒരു പ്രധാന ശാഖയായ ‘ഇരുംപൊറൈ’ വംശത്തിലെ ശക്തനായ രാജാവ് ഇദ്ദേഹമായിരുന്നു. ചോള-പാണ്ഡ്യ സഖ്യത്തെ ഒറ്റയ്ക്ക് പരാജയപ്പെടുത്തിയവൻ എന്നറിയപ്പെടുന്നു. പതിറ്റുപത്തിലെ ഒമ്പതാം പത്തിൽ കിഴാർ എന്ന കവിയാണ് ഇദ്ദേഹത്തെ കുറിച്ചു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. കൂടക്കോ, “പടിഞ്ഞാറൻ നാടിന്റെ (കുടനാട്) രാജാവ്” എന്നാണ് ഈ വാക്കിനർത്ഥം. അന്നത്തെ മറ്റ് രണ്ട് മഹാശക്തികളായ ചോളന്മാരെയും പാണ്ഡ്യന്മാരെയും അവരുടെ സഖ്യകക്ഷികളെയും ഒരുമിച്ച് ഒരു യുദ്ധത്തിൽ പരാജയപ്പെടുത്തി എന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ സൈനിക നേട്ടമാണ്. നിരവധി കോട്ടകൾ പിടിച്ചെടുക്കുകയും, ‘ഒരി’ എന്ന നാടുവാഴിയെ തോൽപ്പിച്ച് കൊല്ലിമല പോലുള്ള തന്ത്രപ്രധാനമായ പ്രദേശങ്ങൾ ചേര സാമ്രാജ്യത്തോട് കൂട്ടിച്ചേർക്കുകയും ചെയ്തു. ജനക്ഷേമത്തിൽ അതീവ ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നു. പാവപ്പെട്ടവരെ സഹായിക്കുകയും കവികളെയും മറ്റും ഉദാരമായി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ബ്രാഹ്മണർക്ക് ഭൂമി ദാനം ചെയ്തതായും വേദപരമായ യാഗങ്ങൾ നടത്തിയതായും പതിറ്റുപത്തിൽ പറയുന്നുണ്ട്.
ഉതിയൻ ചേരലാതൻ വംശത്തിന് അടിത്തറയിട്ടപ്പോൾ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനായ ഇമയവരമ്പൻ നെടുഞ്ചേരലാതൻ സൈനിക വിജയങ്ങളിലൂടെ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പ്രശസ്തി ഹിമാലയം വരെ എത്തിച്ചു എന്ന് സംഘകാല കവികൾ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു. തങ്ങളുടെ സൈനിക ശക്തികൊണ്ടും, ഉദാരതകൊണ്ടും, മികച്ച ഭരണതന്ത്രം കൊണ്ടും സംഘകാല കേരളത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ തങ്ങളുടേതായ വ്യക്തിമുദ്ര പതിപ്പിച്ചവരാണ് ഈ രാജാക്കന്മാർ.
പിൻകാല ചേരന്മാർ (കുലശേഖരന്മാർ – എ.ഡി. 8 മുതൽ 12 വരെ നൂറ്റാണ്ട്)
കളഭ്രരുടെ മുന്നേറ്റത്തെ തുടർന്ന് തകർന്ന ചേരസാമ്രാജ്യം വീണ്ടും ശക്തിപ്രാപിച്ചത് കുലശേഖരന്മാരുടെ കാലത്താണ്. മഹോദയപുരം (ഇന്നത്തെ കൊടുങ്ങല്ലൂർ) ആയിരുന്നു ഇവരുടെ തലസ്ഥാനം. മധ്യകാല കേരളം ഭരിച്ച മഹോദയപുരത്തെ (ഇന്നത്തെ കൊടുങ്ങല്ലൂർ) കുലശേഖര രാജവംശത്തിലെ പ്രധാന ഭരണാധികാരികളെക്കുറിച്ചുള്ള വിശദമായ വിവരണവും അവരുടെ പ്രധാന നേട്ടങ്ങളും താഴെ നൽകുന്നു. സംഘകാല ചേരന്മാരിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഈ കാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ നമുക്ക് പ്രധാനമായും ലഭിക്കുന്നത് ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ ശിലാശാസനങ്ങളിൽ നിന്നും ചെപ്പേടുകളിൽ (Copper Plates) നിന്നുമാണ്.
കുലശേഖര ആഴ്‌വാർ (Kulasekhara Alvar, എ.ഡി. 800–820): കുലശേഖര സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്ഥാപകനാണ് ഇദ്ദേഹം. ഭക്തിപ്രസ്ഥാനത്തിലെ പ്രമുഖനായ ഒരു ആഴ്‌വാർ കൂടിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. മഹോദയപുരത്തെ കുലശേഖര രാജവംശത്തിന്റെ സ്ഥാപകൻ. ഭക്തിപ്രസ്ഥാനത്തിലെ പ്രമുഖനായ വൈഷ്ണവ വിശുദ്ധൻ ആയരുന്നു ഇദ്ദേഹം. ചേരരാജ്യം ഒന്നിപ്പിച്ച് മഹോദയപുരം ആസ്ഥാനമാക്കി ഭരണം ആരംഭിച്ചത് ഇദ്ദേഹമാണ്. ഒരു രാജാവ് എന്നതിലുപരി, അദ്ദേഹം ഒരു വലിയ ഭക്തകവിയായിരുന്നു. 12 വൈഷ്ണവ ആഴ്‌വാർമാരിൽ ഒരാളായി അദ്ദേഹം കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. തമിഴിൽ ‘പെരുമാൾ തിരുമൊഴി‘ എന്ന പ്രസിദ്ധമായ ഭക്തികാവ്യവും, സംസ്കൃതത്തിൽ ‘മുകുന്ദമാല‘ എന്ന സ്തോത്രവും രചിച്ചത് കുലശേഖര ആഴ്‌വാർ ആണ്. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണം കേരളത്തിൽ വൈഷ്ണവ ഭക്തിപ്രസ്ഥാനത്തിന് വലിയ പ്രചാരം നൽകി. ഒരു ‘വിശുദ്ധ-രാജാവ്‘ (Saint-King) ആയിട്ടാണ് ഇദ്ദേഹം ചരിത്രത്തിൽ അറിയപ്പെടുന്നത്.
രാജശേഖര വർമ്മൻ (Rajasekhara Varman, എ.ഡി. 820–844):ചേരമാൻ പെരുമാൾനായനാർ എന്ന പേരിലും ഇദ്ദേഹം അറിയപ്പെടുന്നു. അദ്വൈത ദർശനത്തിന്റെ ആചാര്യനായിരുന്ന ആദിശങ്കരൻ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ സമകാലികനായിരുന്നു. കേരളത്തിന്റെ തനത് കാലഗണനാ സംവത്സരമായ കൊല്ലവർഷം (Kollam Era) എ.ഡി. 825-ൽ ആരംഭിച്ചത് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണകാലത്താണ് എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ശക്തനായ ഒരു ശൈവഭക്തനായിരുന്നു രാജശേഖര വർമ്മൻ. 63 ശൈവനായനാർമാരിൽ ഒരാളായ ചേരമാൻ പെരുമാൾ നായനാർ ഇദ്ദേഹമാണെന്ന് ചരിത്രകാരന്മാർ പറയുന്നു. പ്രശസ്ത ശൈവ കവിയായ സുന്ദരമൂർത്തി നായനാരുടെ അടുത്ത സുഹൃത്തായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലത്തെ വാഴപ്പള്ളി ശാസനം മലയാള ലിപിയുടെ ആദിമരൂപത്തിലുള്ള ഏറ്റവും പഴയ രേഖകളിലൊന്നായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇത് ക്ഷേത്രത്തിലെ നിവേദ്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു തീരുമാനത്തെക്കുറിച്ചാണ്.
സ്ഥാണു രവി വർമ്മൻ (Sthanu Ravi Varman, എ.ഡി. 844–885): ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണകാലം ശാസ്ത്രീയ പുരോഗതിക്കും സാമ്പത്തിക അഭിവൃദ്ധിക്കും പേരുകേട്ടതായിരുന്നു. പ്രശസ്ത ജ്യോതിശാസ്ത്രജ്ഞനായ ശങ്കരനാരായണൻ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ രാജസദസ്സിലെ അംഗമായിരുന്നു. ചോളന്മാരുമായി സമാധാനപരമായ ബന്ധം നിലനിർത്തിയിരുന്നു. അന്താരാഷ്ട്ര വ്യാപാര ബന്ധങ്ങൾക്കും മതസഹിഷ്ണുതയ്ക്കും നൽകിയ പ്രോത്സാഹനം ഏറെ പ്രസിദ്ധമാണ്. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണകാലത്തെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ചരിത്രരേഖയാണ് എ.ഡി. 849-ലെ തരിസാപ്പള്ളി ചെപ്പേടുകൾ (Tarisappalli Copper Plates). ഈ ചെപ്പേടുകൾ വഴി, കൊല്ലം നഗരത്തിൽ ഒരു പള്ളി പണിയാനും കച്ചവടം നടത്താനും സിറിയൻ ക്രിസ്ത്യൻ വ്യാപാരിയായ മാർ സാപിർ ഈശോയ്ക്ക് വിപുലമായ അവകാശങ്ങളും അധികാരങ്ങളും അദ്ദേഹം നൽകി. ഇത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മതപരമായ സഹിഷ്ണുതയുടെയും കച്ചവടത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന നയത്തിന്റെയും ഉത്തമ ഉദാഹരണമാണ്. ചോളരാജാവായ ആദിത്യ ചോളൻ ഒന്നാമനുമായി നല്ല ബന്ധം പുലർത്തിയിരുന്നു.
രാമവർമ്മ കുലശേഖരൻ (Rama Varma Kulasekhara, എ.ഡി. 885–917): സ്ഥാണു രവി വർമ്മന് ശേഷം ഇദ്ദേഹം ഭരണം ഏറ്റെടുത്തു. സ്ഥാണു രവിയുടെ കാലത്തെ സ്ഥിരതയും നയതന്ത്ര ബന്ധങ്ങളും ഇദ്ദേഹം നിലനിർത്തിപ്പോന്നു. സ്ഥാണു രവി വർമ്മന്റെ മരുമകനായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. ‘ഗോദവർമ്മ‘ എന്ന പേരിലും ഇദ്ദേഹം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണകാലം പൊതുവെ സമാധാനപരമായിരുന്നു. ചോള സാമ്രാജ്യം ശക്തി പ്രാപിച്ചുവരുന്ന കാലമായിരുന്നെങ്കിലും, ചേരരാജ്യത്തിന്റെ അതിർത്തികൾ സുരക്ഷിതമായി നിലനിർത്താൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു.
ഗോദ രവി വർമ്മൻ (Goda Ravi Varman, എ.ഡി. 917–944): കുലശേഖര പരമ്പരയിലെ മറ്റൊരു പ്രധാന ഭരണാധികാരിയായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലത്തുള്ള നിരവധി ശിലാശാസനങ്ങൾ അന്നത്തെ ഭരണരീതിയെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ ചിത്രം നൽകുന്നു. തൃപ്രങ്ങോട്ട്, അവിട്ടത്തൂർ, നെടുമ്പുറം തളി എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്ന് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ശാസനങ്ങൾ കണ്ടെടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ ചോളന്മാരുടെയും രാഷ്ട്രകൂടന്മാരുടെയും ആക്രമണ ഭീഷണി വർധിച്ചു. എങ്കിലും, അദ്ദേഹം ചേരരാജ്യത്തെ വിജയകരമായി പ്രതിരോധിച്ചു. ക്ഷേത്ര ഭരണസമിതികളായ ‘ഊരാളർ‘, പ്രാദേശിക സഭകളായ ‘നാട്ടാർ‘ എന്നിവർക്ക് ഭരണത്തിൽ കാര്യമായ പങ്കുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ശാസനങ്ങൾ തെളിയിക്കുന്നു.
ഇന്ദു കോത വർമ്മൻ (Indu Kotha Varman, എ.ഡി. 944–962): ഇദ്ദേഹം ഗോദ രവി വർമ്മന്റെ പിൻഗാമിയായി ഭരിച്ചിരുന്നു. വർധിച്ചുവരുന്ന ചോള ഭീഷണിക്ക് നടുവിലും രാജ്യത്തിന്റെ സുസ്ഥിരത നിലനിർത്തി. സുന്ദര ചോളന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ചോളന്മാർ കൂടുതൽ ശക്തരായ കാലഘട്ടമായിരുന്നു ഇത്. ഇദ്ദേഹം തൃക്കൊടിത്താനം, തിരുനെല്ലി തുടങ്ങിയ ക്ഷേത്രങ്ങൾക്ക് ദാനങ്ങൾ നൽകിയതായി രേഖകളുണ്ട്. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണം, പിന്നീട് വരാനിരിക്കുന്ന വലിയ ചേര-ചോള യുദ്ധങ്ങൾക്ക് മുൻപുള്ള ഒരു സമാധാനപരമായ കാലഘട്ടമായിരുന്നു.
ഭാസ്കര രവി വർമ്മൻ I (Bhaskara Ravi Varman I, എ.ഡി. 962–1019): കുലശേഖരന്മാരിലെ ശക്തനായ ഒരു രാജാവായിരുന്നു ഇദ്ദേഹം. എ.ഡി. 1000-ൽ ജൂത വ്യാപാരികൾക്ക് നൽകിയ ജൂത ചെപ്പേടുകൾ (Jewish Copper Plates). ചോളന്മാരുമായുള്ള “നൂറ്റാണ്ട് യുദ്ധ“ത്തിന്റെ തുടക്കം. മഹോദയപുരത്തെ ജൂത പ്രമാണിയായ ജോസഫ് റബ്ബാന് 72 പദവികളും വ്യാപാര അവകാശങ്ങളും നൽകിക്കൊണ്ടുള്ളതാണ് ജൂത ചെപ്പേടുകൾ. മതസഹിഷ്ണുതയുടെ മറ്റൊരു വലിയ ഉദാഹരണമാണിത്. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണത്തിന്റെ അവസാന കാലത്താണ് പ്രശസ്ത ചോളചക്രവർത്തിയായ രാജരാജ ചോളൻ ഒന്നാമൻ ചേരരാജ്യം ആക്രമിച്ചത്.
തെക്കൻ കേരളത്തിലെ കാന്തളൂർ ശാല എന്ന സൈനിക-വിദ്യാഭ്യാസ കേന്ദ്രം ചോളന്മാർ ആക്രമിച്ച് നശിപ്പിച്ചു. ഇത് ചേര-ചോള യുദ്ധങ്ങളുടെ തുടക്കമായിരുന്നു. ഭാസ്കര രവിവർമ്മൻ ഒന്നാമൻ സ്ഥാപിച്ച ശാസനമാണ് കാസർഗോഡ് ജില്ലയിൽ കാഞ്ഞങ്ങാടിനടുത്തായി കൊടവലം വാമനക്ഷേത്രത്തിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന കൊടവലം ശാസനം. ബ്രഹ്മി ലിപിയിലുള്ള വട്ടെഴുത്തിലാണ് ഇവിടെ കല്പന എഴുതി വെച്ചിരിക്കുന്നത്. 1969-ൽ ചരിത്രകാരൻ ഡോ. എം. ജി. എസ്. നാരായണൻ കൊടവലം ക്ഷേത്രത്തിലെത്തുകയും ഈ ശിലാശാസനം വായിച്ചെടുക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ക്രിസ്തുവർഷം 962-ൽ സ്ഥാനാരോഹണം ചെയ്ത ഭാസ്കര രവിവർമൻ ഒന്നാമന്റെത് തന്നെയാണ് ഈ കൽപനയെന്ന് വ്യക്തമായതായും എം. ജി. എസ്. നാരായണൻ വ്യക്തമാക്കിയിരുന്നു.
ശാസനം അർത്ഥമാക്കുന്നത്:സ്വസ്തി ശ്രീ ഭാസ്കര രവിവർമനായ മനുകുലാദിത്യദേവൻ ഭരിക്കുന്ന അമ്പത്തെട്ടാം വർഷത്തിൽ വ്യാഴം കർക്കിടകരാശിയിൽ നിൽക്കെ വാർഷിക നികുതിയിനത്തിൽ നിന്ന് മൂന്ന് കഴഞ്ച് പൊന്ന് കൊടുക്കാൻ ഏർപ്പാട് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.കല്പനയനുസരിച്ച് കൊടവലത്ത് ഊരാളർ ഇതു കല്ലിൽ എഴുതി നാട്ടിയിരിക്കുന്നു.
രാമവർമ്മ കുലശേഖരൻ (Rama Varma Kulasekhara, എ.ഡി. 1090–1102): അവസാനത്തെ ചേരരാജാവായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു, കുലശേഖര വംശത്തിലെ അവസാനത്തെ ശക്തനായ ഭരണാധികാരി എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. ചോളന്മാർക്കെതിരെ വീരോചിതമായിത്തന്നെ ചെറുത്തുനിൽപ്പ് നടത്തിയിരുന്നു. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണകാലം ആഭ്യന്തര കലഹങ്ങളും രാഷ്ട്രീയ പ്രതിസന്ധികളും നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. ചോളന്മാരുമായുള്ള നിരന്തര യുദ്ധങ്ങൾ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ തകർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായി.ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണത്തോടെ ചേരസാമ്രാജ്യം ശിഥിലമാവുകയും നാട്ടുരാജ്യങ്ങൾ ഉയർന്നുവരുകയും ചെയ്തു. ഇദ്ദേഹം ഭരിക്കുന്ന കാലമായപ്പോഴേക്കും, നിരന്തരമായ ചോള ആക്രമണങ്ങൾ കാരണം മഹോദയപുരത്തിന്റെ പ്രതാപം നശിച്ചിരുന്നു. തലസ്ഥാനം തെക്ക് കൊല്ലത്തേക്ക് മാറ്റിയാണ് അദ്ദേഹം ഭരണം നടത്തിയത്. ചോള സൈന്യത്തെ നേരിടാൻ സ്വന്തം ജീവൻ ബലിയർപ്പിക്കാൻ തയ്യാറായ ചാവേർ പടയെ (Suicide Squads) ആദ്യമായി ഉപയോഗിച്ചത് ഇദ്ദേഹമാണ്.അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീരോചിതമായ പ്രതിരോധം കാരണം ചോളന്മാർക്ക് കേരളം പൂർണ്ണമായി കീഴടക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണത്തോടെ, മഹോദയപുരത്തെ ഏകീകൃത കുലശേഖര സാമ്രാജ്യം അവസാനിച്ചു. പിന്നീട് കേരളം വേണാട്, കോഴിക്കോട്, കൊച്ചി തുടങ്ങിയ നിരവധി ചെറിയ നാട്ടുരാജ്യങ്ങളായി (സ്വരൂപങ്ങൾ) വിഭജിക്കപ്പെട്ടു.
സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ വികാസം
സൈനിക മുന്നേറ്റങ്ങളിലൂടെയും നയതന്ത്രപരമായ സഖ്യങ്ങളിലൂടെയുമാണ് ചേരന്മാർ തങ്ങളുടെ സാമ്രാജ്യം വികസിപ്പിച്ചത്. അയൽരാജ്യങ്ങളായ ചോളന്മാരുമായും പാണ്ഡ്യരുമായും ഇവർ നിരന്തരം യുദ്ധം ചെയ്യുകയും വിവാഹബന്ധങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുകയും ചെയ്തിരുന്നു.
ചേരന്മാരുടെ സാമ്പത്തിക വളർച്ചയ്ക്കും വികാസത്തിനും പ്രധാന കാരണം സമുദ്രവ്യാപാരമായിരുന്നു. കുരുമുളക്, ആനക്കൊമ്പ്, വിലയേറിയ തടികൾ തുടങ്ങിയവയായിരുന്നു പ്രധാന കയറ്റുമതി ഉൽപ്പന്നങ്ങൾ. മുസിരിസ് (ഇന്നത്തെ കൊടുങ്ങല്ലൂർ), തൊണ്ടി തുടങ്ങിയവ ഇവരുടെ പ്രധാന തുറമുഖങ്ങളായിരുന്നു. ഈ വ്യാപാരബന്ധങ്ങൾ സാമ്പത്തിക അഭിവൃദ്ധിക്ക് പുറമെ സാംസ്കാരിക കൈമാറ്റങ്ങൾക്കും വഴിവെച്ചു.
ചേരസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പ്രത്യേകതകൾ
ഭരണം: കേന്ദ്രീകൃത അധികാരവും പ്രാദേശിക ഭരണവും ചേർന്ന ഒരു സങ്കീർണ്ണമായ ഭരണസംവിധാനമായിരുന്നു ചേരന്മാർക്കുണ്ടായിരുന്നത്. ഇത് സാമ്രാജ്യത്തിൽ സ്ഥിരതയും ഐക്യവും നിലനിർത്താൻ സഹായിച്ചു.
സമ്പദ്വ്യവസ്ഥ: റോമാസാമ്രാജ്യം ഉൾപ്പെടെയുള്ള വിദേശ ശക്തികളുമായി വിപുലമായ വ്യാപാരബന്ധങ്ങൾ സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ട് ചേരന്മാർ സാമ്പത്തികമായി വളരെ മുന്നിട്ടുനിന്നു.
സാംസ്കാരിക സംഭാവനകൾ: സാഹിത്യത്തെയും കലകളെയും ഇവർ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചിരുന്നു. സംഘസാഹിത്യത്തിന്റെ വികാസത്തിൽ ചേരരാജാക്കന്മാർക്ക് പ്രധാന പങ്കുണ്ട്.
ദൈവവിശ്വാസവും സാമൂഹിക ഘടനയും
ചേരന്മാർക്കിടയിൽ പലതരം വിശ്വാസങ്ങൾ നിലനിന്നിരുന്നു. പൂർവികരെ ആരാധിക്കുന്ന രീതി വ്യാപകമായിരുന്നു. തുടക്കത്തിൽ ബ്രാഹ്മണമതത്തിന് വലിയ സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അക്കാലത്ത് ജാതി വ്യവസ്ഥ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നും പറയപ്പെടുന്നു.
ഹിന്ദുമതം, ജൈനമതം, ബുദ്ധമതം എന്നിവയെല്ലാം ഒരുമിച്ച് നിലനിന്നിരുന്ന ഒരു ബഹുസ്വര സമൂഹം അവർ വളർത്തിയെടുത്തു. യുദ്ധദേവതയായ ‘കൊട്ടവൈ’യെ ആരാധിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും അവർക്കായി ക്ഷേത്രങ്ങൾ നിർമ്മിച്ചിരുന്നില്ല. പിന്നീട് ബ്രാഹ്മണരുടെ വരവോടെയാണ് ക്ഷേത്രങ്ങൾ നിർമ്മിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്.
ആധുനിക കേരളവുമായുള്ള ബന്ധം
ചേരന്മാരുടെ ഭരണം ഇന്നത്തെ കേരളത്തിന്റെ രൂപീകരണത്തിൽ നിർണായക പങ്ക് വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്. കേരളത്തിന്റെ പടിഞ്ഞാറൻ തീരത്തും പശ്ചിമഘട്ടത്തിലുമുള്ള വിവിധ പ്രദേശങ്ങളെ ഒരുമിപ്പിച്ചത് ചേരന്മാരാണ്. “കേരളപുത്രന്മാർ” എന്ന പേര് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ, കേരളത്തിന്റെ ചരിത്രവും സംസ്കാരവുമായി ചേരസാമ്രാജ്യത്തിന് അഭേദ്യമായ ബന്ധമുണ്ട്. ഇവരുടെ തലസ്ഥാനങ്ങളിലൊന്നായിരുന്ന മഹോദയപുരം ഇന്നത്തെ കൊടുങ്ങല്ലൂരാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ചേരന്മാരുടെ പാരമ്പര്യം കേരളത്തിലെ ഉത്സവങ്ങളിലും പാരമ്പര്യങ്ങളിലും ഇന്നും കാണാൻ സാധിക്കും.
ദ്രാവിഡ പാരമ്പര്യം
ആദ്യകാല ചേരന്മാർ (സംഘകാലം) പൂർണ്ണമായും ദ്രാവിഡ പാരമ്പര്യമാണ് പിന്തുടർന്നിരുന്നത്.
ഭാഷയും സാഹിത്യവും: അവരുടെ ഭരണത്തിലും സാഹിത്യത്തിലും പ്രധാന ഭാഷ തമിഴായിരുന്നു. സംഘകാല കൃതികൾ ഇതിന് മികച്ച ഉദാഹരണമാണ് .
ആരാധന: പൂർവികരെ ആരാധിക്കുന്ന രീതിയും, കൊറ്റവൈ പോലുള്ള പ്രാദേശിക ദ്രാവിഡ ദൈവങ്ങളെ ആരാധിക്കുന്ന പാരമ്പര്യവുമാണ് അവർക്കുണ്ടായിരുന്നത്.
സാമൂഹിക ഘടന: അക്കാലത്ത് സമൂഹം ഗോത്ര സ്വഭാവമുള്ളതായിരുന്നു, കർക്കശമായ ജാതി വ്യവസ്ഥ നിലനിന്നിരുന്നില്ല.
മാറ്റത്തിന്റെ ഘട്ടങ്ങൾ: ആര്യൻ സ്വാധീനം
ഉത്തരേന്ത്യയിൽ നിന്നുള്ള ബ്രാഹ്മണരുടെ കുടിയേറ്റത്തോടെയാണ് ആര്യൻ സംസ്കാരത്തിന്റെ സ്വാധീനം ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ ആരംഭിക്കുന്നത്. ഈ പ്രക്രിയയെ “ആര്യവൽക്കരണം” എന്ന് ചരിത്രകാരന്മാർ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു. ഇത് പല ഘട്ടങ്ങളിലായാണ് ചേരസാമ്രാജ്യത്തിൽ വേരൂന്നിയത്. ഈ മാറ്റം പ്രധാനമായും പ്രകടമായത് രണ്ടാം ചേരസാമ്രാജ്യമായ കുലശേഖരന്മാരുടെ (എ.ഡി. 9-ാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ) കാലഘട്ടത്തിലാണ്
1. സമാധാനപരമായ കുടിയേറ്റം:
ആര്യൻ സംസ്കാരത്തിന്റെ വ്യാപനം സൈനിക നടപടികളിലൂടെ ആയിരുന്നില്ല, മറിച്ച് സമാധാനപരമായ കുടിയേറ്റത്തിലൂടെയും ആശയപരമായ പ്രചാരണത്തിലൂടെയുമായിരുന്നു അവർ ദ്രാവിഡബിംബങ്ങളെ മാറ്റിയെടുത്തത്. ബി.സി. അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടോടെ തന്നെ പല ആശയങ്ങളുമായി ജൈന-ബുദ്ധ മതക്കാരും ബ്രാഹ്മണരും കേരളത്തിലേക്ക് എത്തിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു . ചേരനാട്ടിലെ ഗോത്രത്തലവന്മാർ ഇവരെ സ്വാഗതം ചെയ്തു .
2. രാജകീയ അധികാരത്തിന് ദൈവികപരിവേഷം:
ബ്രാഹ്മണരുടെ വൈദികജ്ഞാനം ചേരരാജാക്കന്മാർക്ക് തങ്ങളുടെ അധികാരം ഉറപ്പിക്കാൻ ആവശ്യമായി വരുന്ന നിലയിലേക്ക് മാറ്റുവാർ ആര്യർക്കു കഴിഞ്ഞു.
പുതിയ പദവി: യാഗങ്ങളിലൂടെയും പൂജകളിലൂടെയും നാടുവാഴികളായിരുന്ന ചേരരാജാക്കന്മാർക്ക് ബ്രാഹ്മണർ ക്ഷത്രിയ പദവി നൽകി. ഇത് അവരുടെ ഭരണത്തിന് ഒരു ദൈവിക പരിവേഷം നൽകി .
ബ്രാഹ്മണർക്ക് വേദങ്ങളിലും പുരാണങ്ങളിലുമുള്ള അറിവ്, രാജാക്കന്മാർക്ക് അവരുടെ അധികാരം ഉറപ്പിക്കാൻ ആവശ്യമായിരുന്നു.
വംശാവലി: രാജാക്കന്മാരുടെ വംശപരമ്പരയെ പുരാണങ്ങളിലെ ഇതിഹാസ നായകന്മാരുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചു. ഇത് ജനങ്ങൾക്കിടയിൽ രാജാവിൻ്റെ സ്ഥാനം ഉറപ്പിക്കുന്നതിന് സഹായിച്ചു.
വംശാവലി: രാജാക്കന്മാരുടെ വംശാവലിയെ പുരാണങ്ങളിലെ സൂര്യ-ചന്ദ്ര വംശങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചു. ഇത് ജനങ്ങളുടെ ഇടയിൽ അവരുടെ സ്വീകാര്യത വർദ്ധിപ്പിച്ചു.
3. സാമൂഹിക ഘടനയിലെ മാറ്റം:
ബ്രാഹ്മണരുടെ വരവോടെ ചാതുർവർണ്യം അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഒരു സാമൂഹിക ഘടന രൂപപ്പെട്ടു. ഇത് പഴയ ഗോത്ര വ്യവസ്ഥയിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. ഭരണാധികാരികളും ബ്രാഹ്മണരും ഈ പുതിയ സാമൂഹിക ക്രമത്തിന്റെ തലപ്പത്ത് നിലയുറപ്പിച്ചു. ദ്രാവിഡ ഭാഷ സംസാരിക്കുന്ന തദ്ദേശീയർ ക്രമേണ ഇൻഡോ-ആര്യൻ ഭാഷകളും സംസ്കാരവും സ്വീകരിക്കാൻ തുടങ്ങി .
4. മതത്തിലും ആരാധനയിലുമുള്ള മാറ്റം:
ദ്രാവിഡ ദൈവങ്ങൾക്ക് പകരം വൈദിക ദേവന്മാരായ വിഷ്ണു, ശിവൻ തുടങ്ങിയവർക്ക് പ്രാധാന്യം ലഭിച്ചു. പല ദ്രാവിഡ ബിംബങ്ങളും ആര്യദേവതകളുടെ അവതാരങ്ങളോ ബന്ധമുള്ളവരോ ആ‍ായി മാറി.
പ്രാദേശിക ആരാധനാലയങ്ങൾ ക്ഷേത്രങ്ങളായി മാറുകയും ബ്രാഹ്മണർക്ക് ഭൂമി ദാനമായി (ബ്രഹ്മസ്വം) നൽകുകയും ചെയ്തു.
സംഘകാലത്ത് ഇല്ലാതിരുന്ന വിപുലമായ ക്ഷേത്ര നിർമ്മാണ രീതികൾ കുലശേഖര കാലഘട്ടത്തിൽ വ്യാപകമായി .
5. ഭാഷയുടെ സംയോജനം:
പ്രാദേശിക ദ്രാവിഡ ഭാഷയിൽ (പഴയ തമിഴ്) സംസ്കൃതത്തിന്റെ സ്വാധീനം വർദ്ധിച്ചു. ഇത് പിന്നീട് മലയാള ഭാഷയുടെ പരിണാമത്തിന് കാരണമായി. ഭരണം, മതം, വിദ്യാഭ്യാസം എന്നിവയുടെ ഭാഷയായി സംസ്കൃതം മാറി .
ചുരുക്കത്തിൽ, ചേരസാമ്രാജ്യത്തിലെ ദ്രാവിഡ-ആര്യൻ സങ്കലനം ഒരു സംസ്കാരത്തെ മറ്റൊന്ന് കീഴടക്കുന്നതിന് പകരം, പരസ്പരം സ്വാധീനിച്ച് ഒരു പുതിയ സംയുക്ത സംസ്കാരം രൂപപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു . ദ്രാവിഡ പാരമ്പര്യത്തിലെ പല ഘടകങ്ങളും നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടുതന്നെ ആര്യൻ ആശയങ്ങളും സാമൂഹിക ഘടനകളും സ്വീകരിക്കപ്പെട്ടു. ഇത് കേരളത്തിന് തനതായ ഒരു സാംസ്കാരിക പശ്ചാത്തലം നൽകി.
സാംസ്കാരിക മാറ്റങ്ങൾ ഭരണവ്യവസ്ഥയെ എങ്ങനെ ബാധിച്ചു
കുലശേഖര കാലഘട്ടത്തിൽ ബ്രാഹ്മണർക്ക് സമൂഹത്തിൽ ലഭിച്ച അമിത പ്രാധാന്യം അധികാര ഘടനയിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി. ബ്രാഹ്മണർക്ക് ഭൂമി ദാനമായി നൽകിയതിലൂടെ അവർ വലിയ ഭൂവുടമകളായി മാറി. ഇത് രാജാവിന്റെ അധികാരത്തെ പരോക്ഷമായി ദുർബലപ്പെടുത്തുകയും സാമൂഹിക ഘടനയിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തുകയും ചെയ്തു.
ചുരുക്കത്തിൽ, ചോളന്മാരുമായുള്ള നിരന്തര യുദ്ധങ്ങൾ ചേരസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പതനത്തിന് ആക്കം കൂട്ടിയെങ്കിലും, ആഭ്യന്തരമായ ഭിന്നത, സാമ്പത്തിക തകർച്ച, മറ്റ് അയൽരാജ്യങ്ങളുടെ ആക്രമണം, നാടുവാഴികളുടെ വളർച്ച തുടങ്ങിയ നിരവധി ഘടകങ്ങൾ ഈ തകർച്ചയ്ക്ക് പിന്നിലുണ്ടായിരുന്നു. പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തോടെ കേന്ദ്രീകൃതമായ ചേരഭരണം പൂർണ്ണമായി അവസാനിക്കുകയും കേരളം നിരവധി ചെറിയ നാട്ടുരാജ്യങ്ങളായി വിഭജിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
1. രാജകീയ അധികാരത്തിന്റെ സ്വഭാവമാറ്റം
ദൈവിക പരിവേഷം: ആര്യൻ സംസ്കാരത്തിന്റെ വരവിന് മുൻപ്, ചേരരാജാക്കന്മാർ ഗോത്രത്തലവന്മാരായിരുന്നു. അവരുടെ അധികാരം സൈനിക ശക്തിയെയും വംശപരമ്പരയെയും ആശ്രയിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ, ബ്രാഹ്മണരുടെ സ്വാധീനത്തോടെ രാജാവിന്റെ അധികാരത്തിന് ദൈവികമായ അംഗീകാരം ലഭിച്ചു. യാഗങ്ങളും “ഹിരണ്യഗർഭം” പോലുള്ള ചടങ്ങുകളും നടത്തി ബ്രാഹ്മണർ രാജാവിന് ക്ഷത്രിയ പദവി നൽകി. ഇത് രാജാവിനെ ജനങ്ങളുടെ മുന്നിൽ ദൈവത്തിന്റെ പ്രതിപുരുഷനായി അവതരിപ്പിക്കുകയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്ഥാനം കൂടുതൽ ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
2. പുതിയ അധികാര കേന്ദ്രങ്ങളുടെ ഉദയം
ഭൂമിദാനം: രാജാക്കന്മാർ ബ്രാഹ്മണർക്ക് വൻതോതിൽ ഭൂമി ദാനമായി നൽകി. ബ്രഹ്മസ്വം (ബ്രാഹ്മണർക്ക് നൽകിയത്), ദേവസ്വം (ക്ഷേത്രങ്ങൾക്ക് നൽകിയത്) എന്നിങ്ങനെ അറിയപ്പെട്ട ഈ ഭൂമിക്ക് നികുതി നൽകേണ്ടിയിരുന്നില്ല. ഇത് ബ്രാഹ്മണരെയും ക്ഷേത്രങ്ങളെയും സാമ്പത്തികമായി ശക്തരും സ്വയംഭരണാധികാരമുള്ളവരുമാക്കി മാറ്റി.
ക്ഷേത്രങ്ങൾ കേന്ദ്രീകരിച്ചുള്ള ഭരണം: ക്ഷേത്രങ്ങൾ കേവലം ആരാധനാലയങ്ങൾ അല്ലാതായി മാറി. അവ വലിയ ഭൂവുടമകളും, സാമ്പത്തിക കേന്ദ്രങ്ങളും, പ്രാദേശിക ഭരണകേന്ദ്രങ്ങളുമായി വളർന്നു. ക്ഷേത്രഭരണം നടത്തിയിരുന്ന ഊരാളന്മാർ (പ്രധാനമായും ബ്രാഹ്മണർ) തങ്ങളുടെ പ്രദേശത്തെ പ്രധാന അധികാര കേന്ദ്രങ്ങളായി മാറി.
3. കേന്ദ്രീകൃത ഭരണത്തിന്റെ തകർച്ച
അധികാര വികേന്ദ്രീകരണം: ബ്രാഹ്മണർക്കും ക്ഷേത്രങ്ങൾക്കും നൽകിയ ഭൂമിയിൽ രാജാവിന് നേരിട്ടുള്ള നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ടു. ഇത് കേന്ദ്രീകൃതമായ ഭരണ സംവിധാനത്തെ ദുർബലപ്പെടുത്തി. അധികാരം രാജാവിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നതിന് പകരം, പ്രാദേശിക ഭൂവുടമകളിലേക്കും (നാടുവാഴികൾ) ക്ഷേത്ര ഭരണസമിതികളിലേക്കും വിഭജിക്കപ്പെട്ടു.
സാമ്പത്തിക നഷ്ടം: നികുതിയിളവുള്ള ഭൂമി വർധിച്ചത് രാജ്യത്തിന്റെ വരുമാനത്തെ കാര്യമായി ബാധിച്ചു. ഇത് സൈന്യത്തെ പരിപാലിക്കുന്നതിനും ഭരണപരമായ ആവശ്യങ്ങൾക്കും പണം കണ്ടെത്തുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടിലാക്കി.
4. സാമൂഹിക ഘടനയും ഭരണവും
ജാതി വ്യവസ്ഥയുടെ സ്വാധീനം: ചാതുർവർണ്യത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ജാതി വ്യവസ്ഥ ഭരണത്തിലും നിയമവ്യവസ്ഥയിലും പ്രതിഫലിച്ചു. ഓരോ ജാതിക്കും പ്രത്യേക അവകാശങ്ങളും ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും നിയമങ്ങളും നിലവിൽ വന്നു. ഇത് പഴയ ഗോത്രവർഗ സമത്വത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമായ സാമൂഹിക ക്രമത്തെ ഇല്ലാതാക്കി.
ബ്രാഹ്മണ ഉപദേശക സമിതികൾ: രാജാവിന്റെ ഭരണപരമായ തീരുമാനങ്ങളിൽ ബ്രാഹ്മണ പണ്ഡിതന്മാരുടെ ഉപദേശങ്ങൾക്ക് വലിയ പ്രാധാന്യം ലഭിച്ചു. രാജസദസ്സിലെ ഉപദേശക സമിതികളിൽ അവർ നിർണായക സ്വാധീനം ചെലുത്തി.
ചുരുക്കത്തിൽ, സാംസ്കാരിക മാറ്റങ്ങൾ ചേരരാജാവിന് ദൈവികമായ പദവി നൽകിയെങ്കിലും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ഭരണ, സാമ്പത്തിക അധികാരങ്ങളെ ദുർബലപ്പെടുത്തി. അധികാരം പല കേന്ദ്രങ്ങളിലായി വിഭജിക്കപ്പെടുകയും ഇത് ഒരുതരം ഫ്യൂഡൽ ഭരണസംവിധാനത്തിന് വഴിവെക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ അധികാര വികേന്ദ്രീകരണം പിന്നീട് ചേരസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ തകർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായ ആഭ്യന്തര പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് ആക്കം കൂട്ടി. അങ്ങനെ 12 ആം നൂറ്റാണ്ടോടുകൂടി ചേരസംസ്കൃതി അസ്തമിച്ചു.
മഗധ എന്ന മഹാരാജ്യത്തിൽ നിന്നാണ് മൗര്യസാമ്രാജ്യം ഉദയം ചെയ്തത്. മഗധയായിരുന്നു മൗര്യസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അധികാര കേന്ദ്രവും ഹൃദയ ഭൂമിയും. മൗര്യസാമ്രാജ്യം സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നതിന് മുൻപ്, പുരാതന ഇന്ത്യയിൽ 16 മഹാജനപദങ്ങൾ (ശക്തരായ രാജ്യങ്ങൾ) ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇവയിൽ ഏറ്റവും ശക്തമായ രാജ്യമായിരുന്നു മഗധ (ഇന്നത്തെ ബിഹാർ സംസ്ഥാനം ഉൾപ്പെടുന്ന പ്രദേശം).
ഹര്യങ്ക, ശിശുനാഗ തുടങ്ങിയ രാജവംശങ്ങൾക്ക് ശേഷം മഗധ ഭരിച്ചിരുന്നത് നന്ദവംശമായിരുന്നു.
ചന്ദ്രഗുപ്ത മൗര്യൻ, തന്റെ ഗുരുവായ ചാണക്യന്റെ (വിഷ്ണുഗുപ്തൻ, കൗടില്യൻ) സഹായത്തോടെ, മഗധയിലെ അവസാനത്തെ നന്ദരാജാവായ ധനനന്ദനെ പരാജയപ്പെടുത്തി.
ഈ വിജയത്തോടെ, ചന്ദ്രഗുപ്തൻ മഗധയുടെ ഭരണം പിടിച്ചെടുത്തു. ഈ അധികാര കൈമാറ്റമാണ് മൗര്യസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ സ്ഥാപനമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത്.
അതുകൊണ്ട്, മൗര്യസാമ്രാജ്യം എന്നത് മഗധ എന്ന രാജ്യത്തിന്റെ അധികാരവും സൈന്യവും സമ്പത്തും ഉപയോഗിച്ച് വളർന്നു പന്തലിച്ച ഒരു പുതിയ സാമ്രാജ്യമാണ്.
അധികാര കേന്ദ്രം (The Center of Power)
മഗധയുടെ തലസ്ഥാനമായ പാടലീപുത്രം (ഇന്നത്തെ പട്ന), മൗര്യന്മാർ തങ്ങളുടെ അതിവിശാലമായ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനമാക്കി മാറ്റി.
ചന്ദ്രഗുപ്തൻ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകൻ ബിന്ദുസാരൻ, പേരക്കുട്ടി അശോകൻ തുടങ്ങിയ എല്ലാ പ്രമുഖ മൗര്യ ചക്രവർത്തിമാരും ഭരണം നടത്തിയത് പാടലീപുത്രത്തിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ടാണ്.
അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ മുതൽ ബംഗാൾ വരെയും ഹിമാലയം മുതൽ കർണാടക വരെയും വ്യാപിച്ചുകിടന്ന സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ മുഴുവൻ ഭരണസിരാകേന്ദ്രവും മഗധയായിരുന്നു.
വളർച്ചയുടെ അടിത്തറ (The Foundation for Growth)
മഗധയുടെ തന്ത്രപരമായ സ്ഥാനം അതിന്റെ വളർച്ചയ്ക്ക് വലിയ മുതൽക്കൂട്ടായി.
സമ്പന്നമായ മണ്ണ്: ഗംഗാതീരത്തെ ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ മണ്ണ് വലിയ കാർഷിക ഉത്പാദനത്തിന് സഹായിച്ചു.
ധാതു നിക്ഷേപം: ഇരുമ്പിന്റെയും മറ്റ് ധാതുക്കളുടെയും വലിയ നിക്ഷേപം ശക്തമായ ആയുധങ്ങളും ഉപകരണങ്ങളും നിർമ്മിക്കാൻ സഹായിച്ചു.
സൈനിക ശക്തി: ആനകളെ യുദ്ധത്തിൽ വ്യാപകമായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ശക്തമായ ഒരു സൈന്യം മഗധയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു.
ഈ ഘടകങ്ങളെല്ലാം ഉപയോഗിച്ചാണ് ചന്ദ്രഗുപ്തനും പിൻഗാമികളും ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗം പ്രദേശങ്ങളും തങ്ങളുടെ സാമ്രാജ്യത്തോട് കൂട്ടിച്ചേർത്തത്.
ചുരുക്കത്തിൽ:
ഇന്നത്തെ ഇന്ത്യയ്ക്ക് ഡൽഹി എപ്രകാരമാണോ, അതുപോലെയായിരുന്നു പുരാതന ഇന്ത്യയിലെ സാമ്രാജ്യങ്ങൾക്ക് മഗധ. മഗധ പിടിച്ചടക്കുന്നവർക്ക് ഇന്ത്യയുടെ വലിയൊരു ഭാഗം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നു. മൗര്യന്മാർ മഗധയിൽ നിന്നാണ് തങ്ങളുടെ ഭരണം ആരംഭിച്ചത്, മഗധയെ കേന്ദ്രീകരിച്ചാണ് അവർ തങ്ങളുടെ സാമ്രാജ്യം ഭരിച്ചതും വികസിപ്പിച്ചതും. അതിനാൽ, മഗധയില്ലാതെ ഒരു മൗര്യസാമ്രാജ്യം സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലും സാധ്യമല്ല.
1: മൗര്യ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഉദയവും സാമൂഹിക ജീവിതവും
സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഉദയം: ബി.സി. 322-ൽ, ചന്ദ്രഗുപ്ത മൗര്യൻ തന്റെ ഗുരുവും ഉപദേഷ്ടാവുമായ ചാണക്യന്റെ (കൗടില്യൻ) സഹായത്തോടെ മഗധയിലെ അവസാനത്തെ നന്ദരാജാവായ ധനനന്ദനെ പരാജയപ്പെടുത്തിയാണ് മൗര്യസാമ്രാജ്യത്തിന് അടിത്തറയിട്ടത്. ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തിലെ ആദ്യത്തെ ഏകീകൃത സാമ്രാജ്യമായിരുന്നു ഇത്. തലസ്ഥാനം പാടലീപുത്രം (ഇന്നത്തെ പട്ന) ആയിരുന്നു.
സാമൂഹിക ജീവിതം: കൃഷിയായിരുന്നു പ്രധാന ജീവിതമാർഗ്ഗം. ശക്തമായ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥവൃന്ദം നികുതി പിരിക്കുകയും ഭരണം നടത്തുകയും ചെയ്തു. മെഗസ്തനീസിന്റെ വിവരണമനുസരിച്ച്, സമൂഹം തത്ത്വചിന്തകർ, കർഷകർ, സൈനികർ, ഇടയന്മാർ, കരകൗശലത്തൊഴിലാളികൾ, ന്യായാധിപന്മാർ, ഉപദേഷ്ടാക്കൾ എന്നിങ്ങനെ പല തട്ടുകളിലായിരുന്നു. കർശനമായ ജാതിവ്യവസ്ഥയായിരുന്നില്ലെങ്കിലും തൊഴിലിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള വിഭജനം നിലനിന്നിരുന്നു. വ്യാപാരബന്ധങ്ങൾ അഭിവൃദ്ധിപ്പെടുകയും നാണയങ്ങൾ (Punch-marked coins) വ്യാപകമായി ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്തു.
രാജാധികാരം: രാജാവ് തന്നെയായിരുന്നു പരമാധികാരി. അദ്ദേഹത്തെ സഹായിക്കാൻ മന്ത്രിമാരും ഉപദേഷ്ടാക്കളും അടങ്ങുന്ന ഒരു ‘മന്ത്രിപരിഷത്ത്’ ഉണ്ടായിരുന്നു. ‘അർത്ഥശാസ്ത്രം’ അനുസരിച്ച്, വളരെ കാര്യക്ഷമമായ ഒരു ചാരസംവിധാനവും കേന്ദ്രീകൃത ഭരണകൂടവും സാമ്രാജ്യത്തിനുണ്ടായിരുന്നു.
2: അശോകൻ: ജനനം, അധികാരം, സാമ്രാജ്യ വികസനം
ജനനവും കുടുംബവും: ബി.സി. 304-ലാണ് അശോകന്റെ ജനനം എന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. പിതാവ് മൗര്യചക്രവർത്തിയായ ബിന്ദുസാരൻ. മാതാവിന്റെ പേര് സുഭദ്രാംഗി എന്നോ ധർമ്മ എന്നോ ആയിരുന്നു എന്ന് ബൗദ്ധഗ്രന്ഥങ്ങൾ പറയുന്നു.
അധികാരത്തിലേക്കുള്ള വഴി: ബിന്ദുസാരന്റെ ഇഷ്ടപുത്രൻ മൂത്തമകനായ സുസിമനായിരുന്നു. അശോകൻ രാജാവാകുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന് ഇഷ്ടമായിരുന്നില്ല. ബിന്ദുസാരന്റെ മരണശേഷം, ഏകദേശം നാലുവർഷം നീണ്ടുനിന്ന ഒരു അധികാര വടംവലി നടന്നതായി പറയപ്പെടുന്നു. ബൗദ്ധഗ്രന്ഥങ്ങൾ അനുസരിച്ച്, അശോകൻ തന്റെ 99 സഹോദരന്മാരെ വധിച്ച് കിരീടം പിടിച്ചെടുത്തു എന്നാണ് പറയുന്നത്. ഇത് ഒരുപക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആദ്യകാല ക്രൂരതയെയും പിന്നീട് വന്ന മാറ്റത്തിന്റെ ആഴത്തെയും കാണിക്കാനുള്ള അതിശയോക്തിയാകാം. കിരീടധാരണത്തിന് മുൻപ് അദ്ദേഹം ഉജ്ജയിനിലെയും തക്ഷശിലയിലെയും ഗവർണറായിരുന്നു.
യുദ്ധങ്ങളും സാമ്രാജ്യ വിസ്തൃതിയും: ചന്ദ്രഗുപ്തനും ബിന്ദുസാരനും ചേർന്ന് ഇതിനകം തന്നെ അതിവിശാലമായ ഒരു സാമ്രാജ്യം കെട്ടിപ്പടുത്തിരുന്നു. അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ മുതൽ ബംഗാൾ വരെയും ഹിമാലയം മുതൽ കർണാടക വരെയും അത് വ്യാപിച്ചിരുന്നു. അശോകന്റെ കാലത്ത് ഈ സാമ്രാജ്യം കൂടുതൽ സുসংহতമായി. കലിംഗം ഒഴികെ മറ്റെല്ലാ പ്രധാന പ്രദേശങ്ങളും മൗര്യസാമ്രാജ്യത്തിന് കീഴിലായിരുന്നു.
പിടിച്ചടക്കാതെ മാറിനിന്ന രാജ്യങ്ങൾ: അശോകൻ തന്റെ സാമ്രാജ്യത്തിന് പുറത്തുള്ള, എന്നാൽ സൗഹൃദത്തിലായിരുന്ന രാജ്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് തന്റെ ശിലാശാസനങ്ങളിൽ വ്യക്തമായി പറയുന്നുണ്ട്. ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ ചോളർ, പാണ്ഡ്യർ, സത്യപുത്രർ, കേരളപുത്രർ (ചേരന്മാർ) എന്നിവർ ഇതിൽപ്പെടുന്നു. ഇവർ അയൽരാജ്യങ്ങളായിരുന്നു, അല്ലാതെ സാമന്തന്മാരായിരുന്നില്ല.
3: അശോകനും കേരളവും
കേരള സന്ദർശനം: അശോകൻ കേരളത്തിൽ വന്നിരുന്നതായി യാതൊരു തെളിവുകളുമില്ല.
കേരളത്തെക്കുറിച്ചുള്ള രേഖ: എന്നാൽ, അശോകന് കേരളത്തെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ അറിവുണ്ടായിരുന്നു എന്നതിന് കൃത്യമായ തെളിവുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടാം നമ്പർ ശിലാശാസനത്തിൽ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു:
"എന്റെ സാമ്രാജ്യത്തിലും, അയൽരാജ്യങ്ങളായ ചോള, പാണ്ഡ്യ, സത്യപുത്ര, കേരളപുത്ര ദേശങ്ങളിലും താമ്രപർണ്ണിയിലും (ശ്രീലങ്ക) മനുഷ്യർക്കും മൃഗങ്ങൾക്കുമായി ഞാൻ രണ്ട് തരം ചികിത്സാ സൗകര്യങ്ങൾ (ആശുപത്രികൾ) ഏർപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. അവർക്കാവശ്യമായ ഔഷധസസ്യങ്ങൾ ഇല്ലാത്തയിടങ്ങളിൽ ഞാൻ അവയെ കൊണ്ടുവന്ന് നട്ടുപിടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു."
ഇതാണ് കേരളത്തെക്കുറിച്ച് ലഭിക്കുന്ന ഏറ്റവും പുരാതനമായ രേഖകളിലൊന്ന്.
4: കലിംഗ യുദ്ധം (ബി.സി. 261)
കാരണം: കലിംഗം (ഇന്നത്തെ ഒഡീഷ) ശക്തവും സമ്പന്നവുമായ ഒരു സ്വതന്ത്ര രാജ്യമായിരുന്നു. തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിലേക്കുള്ള വ്യാപാര പാതകൾ നിയന്ത്രിച്ചിരുന്നത് കലിംഗമായിരുന്നു. മൗര്യസാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പൂർണ്ണമായ ആധിപത്യത്തിന് കലിംഗത്തെ കീഴടക്കേണ്ടത് രാഷ്ട്രീയമായും സാമ്പത്തികമായും അനിവാര്യമായിരുന്നു.
സംഭവിച്ചത്: അശോകന്റെ സൈന്യം കലിംഗത്തെ ആക്രമിച്ചു. അതിഭീകരമായ യുദ്ധമാണ് നടന്നത്. യുദ്ധത്തിന്റെ ഭീകരതയെക്കുറിച്ച് അശോകൻ തന്നെ തന്റെ പതിമൂന്നാം നമ്പർ ശിലാശാസനത്തിൽ ദുഃഖത്തോടെ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്:
"ഏകദേശം ഒരു ലക്ഷം പേർ കൊല്ലപ്പെട്ടു, ഒന്നര ലക്ഷം പേരെ തടവുകാരായി പിടിച്ചു, അതിലും എത്രയോ ഇരട്ടി ആളുകൾ പിന്നീട് പട്ടിണികൊണ്ടും രോഗംകൊണ്ടും മരിച്ചു. ബ്രാഹ്മണരോടും സന്യാസിമാരോടും സാധാരണക്കാരോടും കാണിച്ച ഈ ക്രൂരത എന്നെ അത്യധികം വേദനിപ്പിക്കുന്നു."
5: അശോകന്റെ പരിവർത്തനവും അന്ത്യവും
മാറ്റങ്ങൾ: കലിംഗയുദ്ധത്തിലെ രക്തച്ചൊരിച്ചിൽ അശോകന്റെ മനസ്സിനെ പൂർണ്ണമായും മാറ്റി. അദ്ദേഹം യുദ്ധം ഉപേക്ഷിച്ച് ബുദ്ധമതം സ്വീകരിച്ചു. തുടർന്ന്, അദ്ദേഹം ‘ധർമ്മ’ത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമായ ഒരു ഭരണരീതിക്ക് തുടക്കമിട്ടു. ‘ഭേരിഘോഷം’ (യുദ്ധത്തിന്റെ പെരുമ്പറ) എന്നതിന് പകരം ‘ധർമ്മഘോഷം’ (നീതിയുടെ പെരുമ്പറ) എന്ന നയം സ്വീകരിച്ചു.
ധർമ്മം എന്നാൽ: ഇത് കേവലം ബുദ്ധമത പ്രചാരണം ആയിരുന്നില്ല. അഹിംസ, മുതിർന്നവരെ ബഹുമാനിക്കൽ, എല്ലാ മതങ്ങളോടുമുള്ള സഹിഷ്ണുത, ദാനധർമ്മം, ജനങ്ങളുടെ ക്ഷേമം എന്നിവ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു ധാർമ്മിക നിയമസംഹിതയായിരുന്നു അത്.
മരണം: ബി.സി. 232-ൽ അശോകൻ അന്തരിച്ചു. മരണം പാടലീപുത്രത്തിൽ വെച്ചായിരുന്നു എന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു.
പിൻഗാമികൾ: അശോകനുശേഷം മൗര്യസാമ്രാജ്യം ദുർബലമായി. ദശരഥൻ, സമ്പ്രതി, ശാലിശുക്ലൻ തുടങ്ങിയ ദുർബലരായ രാജാക്കന്മാരാണ് പിന്നീട് ഭരിച്ചത്. ഏകദേശം 50 വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം, അവസാനത്തെ മൗര്യരാജാവായ ബൃഹദ്രഥനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സൈന്യാധിപനായ പുഷ്യമിത്ര ശുംഗൻ വധിച്ച് ശുംഗവംശത്തിന് തുടക്കമിട്ടു.
6: ഇന്ത്യയ്ക്ക് അശോകന്റെ സംഭാവനകൾ
ഇന്ത്യയുടെ ദേശീയ പതാകയിലുള്ള അശോകചക്രം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഭാവനയാണ്.
ഇന്ത്യയുടെ ദേശീയ ചിഹ്നമായ സിംഹമുദ്ര (Lion Capital), അദ്ദേഹം സാരനാഥിൽ സ്ഥാപിച്ച സ്തൂപത്തിൽ നിന്നുള്ളതാണ്.
ക്ഷേമരാഷ്ട്രം (Welfare State) എന്ന ആശയം ആദ്യമായി നടപ്പിലാക്കി (ആശുപത്രികൾ, വഴിയോരങ്ങളിൽ മരങ്ങൾ, സത്രങ്ങൾ).
അഹിംസ ഒരു ഭരണനയമായി സ്വീകരിച്ച ലോകത്തിലെ ആദ്യത്തെ പ്രമുഖ ഭരണാധികാരി.
ശിലാശാസനങ്ങളിലൂടെ രാജ്യത്തുടനീളം ഏകീകൃതമായ നിയമങ്ങളും ഭരണനിർദ്ദേശങ്ങളും എത്തിച്ചു.
7: മഹാഭാരതവും അശോകനും – ചരിത്രപരമായ വിശകലനം
മഹാഭാരതത്തിലെ മഗധ: മഹാഭാരതത്തിൽ മഗധയെക്കുറിച്ച് നിരവധി പരാമർശങ്ങളുണ്ട്. ഭീമനുമായി യുദ്ധം ചെയ്ത് കൊല്ലപ്പെട്ട ജരാസന്ധൻ മഗധയിലെ ശക്തനായ രാജാവായിരുന്നു.
8. അശോകനും ഭഗവദ്ഗീതയും
തെളിവുകൾ: ഭഗവദ്ഗീതയുടെ രചനാകാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ച് ചരിത്രകാരന്മാർക്കിടയിൽ പല അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്. എങ്കിലും, ഇന്ന് നമുക്ക് ലഭ്യമായ ഭഗവദ്ഗീതയുടെ രൂപം എഴുതപ്പെട്ടത് ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിനും എ.ഡി. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിനും ഇടയിലാണ് എന്നാണ് ഭൂരിഭാഗം പണ്ഡിതന്മാരും കരുതുന്നത്.
നിഗമനം: ഇതനുസരിച്ച്, ഭഗവദ്ഗീത എഴുതപ്പെട്ടത് അശോകന്റെ കാലത്തോ അതിന് ശേഷമോ ആകാനാണ് എല്ലാ സാധ്യതയും.
പ്രധാന കുറിപ്പ്: ഗീത എഴുതിയത് അശോകന് ശേഷമാണ് എന്നതുകൊണ്ട് ഗീത അശോകനാൽ സ്വാധീനിക്കപ്പെട്ടു എന്ന് അർത്ഥമില്ല. അവ രണ്ടും പുരാതന ഇന്ത്യയിൽ രൂപപ്പെട്ട രണ്ട് സമാന്തര ചിന്താധാരകളെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. അശോകന്റെ ‘ധർമ്മം’ ബുദ്ധമത സ്വാധീനമുള്ള ഒരു സാമൂഹിക-രാഷ്ട്രീയ നിയമസംഹിതയായിരുന്നു. എന്നാൽ ഭഗവദ്ഗീത, വേദാന്തത്തിലും സാംഖ്യ-യോഗ ദർശനങ്ങളിലും അധിഷ്ഠിതമായ ഒരു ആത്മീയ-ദാർശനിക ഗ്രന്ഥമാണ്. എങ്കിലും, കുരുക്ഷേത്രയുദ്ധവും കലിംഗയുദ്ധവും വില്ലാളിവീരനായ അശോകന്റെ ശേഷകാലമുള്ള മനഃമാറ്റവും ഒക്കെ കൂട്ടി വായിക്കുമ്പോൾ ഭഗവത്ഗീത അശോക ചക്രവർത്തിയോടു വല്ലാതെ കറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതായി തോന്നുന്നു.
9. ശ്രാവണബെലഗൊളയും ചന്ദ്രഗുപ്ത മൗര്യനും
ശ്രാവണബെലെഗൊള കർണാടകയിലെ ഒരു വിഖ്യാതമായ ജൈന തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രമാണ്. ഈ സ്ഥലത്തിന്റെ ചരിത്രപരമായ പ്രസക്തി ചന്ദ്രഗുപ്ത മൗര്യനുമായിട്ടാണ് ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. ജൈന ഗ്രന്ഥങ്ങളും പാരമ്പര്യങ്ങളും അനുസരിച്ച്, സംഭവിച്ചത് ഇതാണ്:
അധികാരം ഉപേക്ഷിക്കൽ: തന്റെ ഭരണത്തിന്റെ അവസാന കാലത്ത്, ചന്ദ്രഗുപ്ത മൗര്യൻ ജൈനമതത്തിൽ ആകൃഷ്ടനാവുകയും ആചാര്യ ഭദ്രബാഹുവിന്റെ ശിഷ്യത്വം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.
തെക്കോട്ടുള്ള യാത്ര: ആ സമയത്ത് മഗധയിൽ 12 വർഷം നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന ഒരു വലിയ ക്ഷാമം പ്രവചിക്കപ്പെട്ടു. ഇതിനെത്തുടർന്ന്, ആചാര്യ ഭദ്രബാഹു തന്റെ ശിഷ്യഗണങ്ങളോടൊപ്പം തെക്കോട്ട് (ദക്ഷിണേന്ത്യയിലേക്ക്) യാത്ര തിരിച്ചു. സിംഹാസനം ഉപേക്ഷിച്ച ചന്ദ്രഗുപ്ത മൗര്യനും ഒരു ജൈന സന്യാസിയായി ഈ സംഘത്തോടൊപ്പം ചേർന്നു.
സല്ലേഖനയും മരണവും: ഈ സംഘം ഇന്നത്തെ ശ്രാവണബെലെഗൊളയിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. ഇവിടെ വെച്ച്, ഒരു ജൈന സന്യാസിയുടെ അവസാന ലക്ഷ്യമായ ‘സല്ലേഖന‘ എന്ന അനുഷ്ഠാനത്തിലൂടെ (മരണം വരെ ഉപവസിച്ച് ആത്മത്യാഗം ചെയ്യുക) ചന്ദ്രഗുപ്ത മൗര്യൻ തന്റെ ജീവൻ വെടിഞ്ഞു.
ചരിത്രപരമായ തെളിവുകൾ:
ശ്രാവണബെലഗൊളയിലെ ഒരു ചെറിയ കുന്നിന് ‘ചന്ദ്രഗിരി’ എന്നാണ് പേര്. ഇത് ചന്ദ്രഗുപ്തന്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി നാമകരണം ചെയ്യപ്പെട്ടതാണ്.
അവിടെ ‘ചന്ദ്രഗുപ്ത ബസ്തി’ എന്ന പേരിൽ ഒരു ചെറിയ ജൈന ക്ഷേത്രവുമുണ്ട്.
പിൽക്കാലത്ത് എഴുതപ്പെട്ട നിരവധി ശിലാശാസനങ്ങളിൽ ഭദ്രബാഹുവിന്റെയും ചന്ദ്രഗുപ്തന്റെയും ഈ കഥ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.
10. അശോകനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണവും
അശോകന് ശ്രാവണബെലെഗൊളയുമായി വ്യക്തിപരമായ ഒരു ബന്ധവും ഉണ്ടായിരുന്നതായി ചരിത്രത്തിൽ ഒരിടത്തും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല.
അശോകന്റെ മതം: അശോകൻ ഒരു ജൈനമത വിശ്വാസിയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് കലിംഗ യുദ്ധത്തിനുശേഷം ബുദ്ധമതത്തിന്റെ ശക്തനായ പ്രചാരകനായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശിലാശാസനങ്ങളെല്ലാം ബുദ്ധമതതത്വങ്ങളായ ‘ധർമ്മ’ത്തെക്കുറിച്ചാണ് പറയുന്നത്.
മരണം: ബൗദ്ധഗ്രന്ഥങ്ങളായ ‘അശോകവദന’ പോലുള്ളവ അനുസരിച്ച്, അശോകൻ തന്റെ അവസാന കാലത്ത് രോഗബാധിതനായിരുന്നു. ബുദ്ധസംഘങ്ങൾക്ക് അളവില്ലാതെ ദാനം നൽകി സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഖജനാവ് കാലിയാക്കിയപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അധികാരം പേരക്കുട്ടിയായ സമ്പ്രതിയുടെ കൈകളിലെത്തി. ബി.സി. 232-ൽ, തന്റെ തലസ്ഥാനമായ പാടലീപുത്രത്തിൽ (ഇന്നത്തെ പട്ന) വെച്ചാണ് അശോകൻ അന്തരിച്ചത് എന്നാണ് ചരിത്രകാരന്മാർ വിശ്വസിക്കുന്നത്.
ഒരേ രാജവംശത്തിലെ ഏറ്റവും ശക്തരായ രണ്ട് ചക്രവർത്തിമാരുടെ ആത്മീയ പാതകളിലുള്ള വ്യത്യാസം, അവരുടെ ജൈന,ബുദ്ധമത വിശ്വാസങ്ങളുമായി ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി ചിലയിടത്തൊക്കെ കണ്ടിരുന്നു.
ചന്ദ്രഗുപ്ത മൗര്യൻ: സ്ഥാപകൻ -> ജൈനമതം സ്വീകരിച്ചു -> അധികാരം ഉപേക്ഷിച്ചു -> ശ്രാവണബെലെഗൊളയിൽ സല്ലേഖന അനുഷ്ഠിച്ച് മരിച്ചു.
അശോക ചക്രവർത്തി: പേരക്കുട്ടി -> ബുദ്ധമതം സ്വീകരിച്ചു -> മരണം വരെ ഭരിച്ചു -> പാടലീപുത്രത്തിൽ വെച്ച് സ്വാഭാവിക മരണം സംഭവിച്ചു.
അശോകചക്രവർത്തിക്ക് ബ്രാഹ്മണ പുരോഹിതരോടുള്ള സമീപനം
അശോകചക്രവർത്തിയുടെ ഭരണനയമായ ‘ധർമ്മം’ (ധമ്മം) അനുസരിച്ച്, അദ്ദേഹം ബ്രാഹ്മണ പുരോഹിതരോട് സഹിഷ്ണുതയോടെന്നെയാണു സ്വീകരിച്ചിരുന്നത്. എന്നാൽ അതേസമയം, അവരുടെ പരമ്പരാഗത അധികാരങ്ങളെയും ചില ആചാരങ്ങളെയും വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ഒരു സമീപനം കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ഈ ബന്ധം സങ്കീർണ്ണമായിരുന്നു.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമീപനം വ്യക്തമാക്കുന്ന പ്രധാന കാര്യങ്ങൾ താഴെ നൽകുന്നു:
1. ആദരവും ദാനധർമ്മവും (Respect and Generosity)
അശോകൻ തന്റെ ശിലാശാസനങ്ങളിൽ ബ്രാഹ്മണരെക്കുറിച്ച് പലതവണ പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്. ഇതിൽ ഏറ്റവും പ്രധാനം, ബുദ്ധ സന്യാസിമാരായ ‘ശ്രമണ’രോടൊപ്പം തന്നെ ‘ബ്രാഹ്മണ’രെയും ഒരുമിച്ച് കാണുകയും അവരെ ആദരിക്കണമെന്നും ദാനധർമ്മങ്ങൾ നൽകണമെന്നും പ്രജകളോട് ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു എന്നതാണ്.
മൂന്നാം ശിലാശാസനം: “മാതാപിതാക്കളെ അനുസരിക്കുന്നത് നല്ല കാര്യമാണ്. സുഹൃത്തുക്കൾക്കും ബന്ധുക്കൾക്കും ബ്രാഹ്മണർക്കും ശ്രമണർക്കും ഉദാരമായി ദാനം ചെയ്യുന്നതും പുണ്യമാണ്.”
ഏഴാം ശിലാശാസനം: എല്ലാ മതവിഭാഗങ്ങളും സഹിഷ്ണുതയോടെ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കണമെന്ന് അദ്ദേഹം ആവശ്യപ്പെടുന്നു. ഇത് ബ്രാഹ്മണർക്കും ഒരുപോലെ ബാധകമായിരുന്നു.
ഇതിൽ നിന്ന് വ്യക്തമാകുന്നത്, ബുദ്ധമതാനുയായി ആയിരുന്നെങ്കിലും, ബ്രാഹ്മണരെ അദ്ദേഹം ഒരു പ്രധാന സാമൂഹിക-ആത്മീയ വിഭാഗമായി അംഗീകരിക്കുകയും ബഹുമാനിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു എന്നാണ്.
2. ആചാരങ്ങളിലെ ഇടപെടൽ (Interference in Rituals)
അശോകന്റെ നയങ്ങൾ ബ്രാഹ്മണരുടെ പരമ്പരാഗത ആചാരങ്ങളെ നേരിട്ട് ബാധിക്കുന്നതായിരുന്നു. ഇത് ഒരു പരോക്ഷമായ വെല്ലുവിളിക്ക് കാരണമായി.
ഒന്നാം ശിലാശാസനം: മൃഗബലി നിരോധിച്ചുകൊണ്ടുള്ള അശോകന്റെ ഉത്തരവ് ബ്രാഹ്മണരുടെ വൈദികമായ യജ്ഞങ്ങളെയും യാഗങ്ങളെയും കാര്യമായി ബാധിച്ചു. യാഗങ്ങളുടെ അവിഭാജ്യ ഘടകമായിരുന്നു മൃഗബലി. ഈ നിരോധനം ബ്രാഹ്മണരുടെ പ്രാധാന്യം കുറയ്ക്കുന്നതിനും വരുമാനം നഷ്ടപ്പെടുന്നതിനും കാരണമായി എന്ന് പല ചരിത്രകാരന്മാരും വിശ്വസിക്കുന്നു.
ധർമ്മനയം: അശോകന്റെ ‘ധർമ്മം’ ഊന്നൽ നൽകിയത് ലളിതമായ സദാചാര ജീവിതത്തിനായിരുന്നു. ആചാരങ്ങൾക്കും ഉത്സവങ്ങൾക്കും പകരം ധാർമ്മികമായ പെരുമാറ്റമാണ് ശ്രേഷ്ഠമെന്ന് അദ്ദേഹം പഠിപ്പിച്ചു. ഇത് ബ്രാഹ്മണർ നടത്തിയിരുന്ന സങ്കീർണ്ണമായ ചടങ്ങുകളുടെ പ്രാധാന്യം കുറയ്ക്കാൻ കാരണമായി.
അശോകന്റെ ഭരണപരിഷ്കാരങ്ങൾ സമൂഹത്തിൽ ബ്രാഹ്മണർ അനുഭവിച്ചിരുന്ന അതുല്യമായ സ്ഥാനത്തെ ചോദ്യം ചെയ്തു.
ധർമ്മ മഹാമാത്രന്മാർ: ധർമ്മം പ്രചരിപ്പിക്കാനും ജനങ്ങളുടെ ക്ഷേമം ഉറപ്പുവരുത്താനുമായി അശോകൻ ‘ധർമ്മ മഹാമാത്രന്മാർ’ എന്ന പുതിയ ഉദ്യോഗസ്ഥരെ നിയമിച്ചു. ഇവർ എല്ലാ മതവിഭാഗങ്ങളുടെയും കാര്യങ്ങളിൽ ഇടപെടുകയും രാജാവിന്റെ നീതി നടപ്പാക്കുകയും ചെയ്തു. ഇത് അതുവരെ നിയമപരമായ കാര്യങ്ങളിലും മറ്റും ബ്രാഹ്മണർക്കുണ്ടായിരുന്ന സ്വാധീനം കുറച്ചു.
തുല്യനീതി: നിയമത്തിന് മുന്നിൽ എല്ലാവരും തുല്യരാണെന്ന ആശയം (ദണ്ഡസമത) അദ്ദേഹം മുന്നോട്ടുവെച്ചു. ഇത് ജനനം കൊണ്ട് പ്രത്യേക അവകാശങ്ങൾ അനുഭവിച്ചിരുന്ന ബ്രാഹ്മണരുടെ പരമ്പരാഗത സ്ഥാനത്തിന് മങ്ങലേൽപ്പിച്ചു.
ചുരുക്കത്തിൽ
അശോകചക്രവർത്തി ബ്രാഹ്മണരോട് വ്യക്തിപരമായ വിദ്വേഷമോ ശത്രുതയോ പുലർത്തിയിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹം അവരെ ആത്മീയ നേതാക്കളായി അംഗീകരിക്കുകയും പ്രജകളോട് അവരെ ആദരിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണനയങ്ങൾ ബ്രാഹ്മണകേന്ദ്രീകൃതമായ ഒരു സാമൂഹിക ക്രമത്തിൽ നിന്ന് മാറി, കൂടുതൽ മനുഷ്യത്വപരവും സഹിഷ്ണുതാപരവുമായ ഒരു പുതിയ ക്രമം സൃഷ്ടിക്കാൻ ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ളതായിരുന്നു. മൃഗബലി നിരോധനവും ധർമ്മ മഹാമാത്രന്മാരുടെ നിയമനവും പോലുള്ള കാര്യങ്ങൾ ബ്രാഹ്മണ പുരോഹിതരുടെ അധികാരത്തെയും ആചാരങ്ങളെയും ദുർബലപ്പെടുത്തി. ഈ കാരണങ്ങൾകൊണ്ടാണ്, അശോകന്റെ മരണശേഷം അധികാരത്തിൽ വന്ന പുഷ്യമിത്ര ശുംഗൻ (ഒരു ബ്രാഹ്മണ സൈന്യാധിപൻ) ബ്രാഹ്മണ പാരമ്പര്യങ്ങൾ പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത് എന്ന് ചരിത്രകാരന്മാർ വിലയിരുത്തുന്നു.
ഡോ. അജയ് ശേഖർ എഴുതിയ ഒരു ലേഖനത്തിൽ, വൈക്കം സത്യാഗ്രഹത്തിന് വഴിയൊരുക്കിയ ചരിത്രസംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചും, പ്രത്യേകിച്ച് “ദളവാക്കുളം സമരവും കൂട്ടക്കൊലയും” എന്ന നിർണ്ണായക സംഭവത്തെക്കുറിച്ചും വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. നാണുഗുരുവിന്റെ വൈക്കം സത്യാഗ്രഹത്തിലെ നേരിട്ടുള്ള പങ്കാളിത്തം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിലും, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജാതി വിരുദ്ധ ധാർമ്മിക സമരങ്ങൾക്കുള്ള പിന്തുണയും സഹായസഹകരണങ്ങളും ടി. കെ. മാധവനിലൂടെ സത്യാഗ്രഹത്തിന് ശക്തി നൽകി എന്ന് ലേഖകൻ പറയുന്നു.
ദളവാക്കുളം: ചരിത്രവും പ്രാധാന്യവും വൈക്കത്തെ ദളവാക്കുളം ഇന്ന് ഒരു ബസ് സ്റ്റാൻഡായി മാറിയിരിക്കുന്നു; അവിടെ കുളം പോലും ശേഷിക്കുന്നില്ല. വൈക്കത്തമ്പലത്തിന്റെ കിഴക്കേ നടയിലായിരുന്നു ഈ കുളം സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്നത്. തിരുവിതാംകൂർ ദളവയായിരുന്ന വേലുത്തമ്പിയുടെ പേരിലാണ് ഈ സ്ഥലപ്പേര് വന്നത്.
പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, ജാതിക്കും തീണ്ടലിനും എതിരെ സമരം ചെയ്ത് അമ്പലത്തിൽ പ്രവേശിക്കാനായി സമരജാഥ നടത്തിയ അവർണ്ണരെ കിഴക്കേനടയിലിട്ട് കൂട്ടക്കൊല ചെയ്ത് ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തിയ കുളമാണ് ദളവാക്കുളം എന്ന് രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. അന്നത്തെ ദളവയായിരുന്ന വേലുത്തമ്പിയുടെ ഉത്തരവിനെ തുടർന്ന് കുഞ്ഞുക്കുട്ടി പിള്ളയും വൈക്കം പപ്പനാവ (പദ്മനാഭ) പിള്ളയും കുതിരപ്പക്കിയുമാണ് ഈ കൊടുംകൊല നേരിട്ട് നടത്തിയത്.
1924-25 കാലഘട്ടത്തിലെ വൈക്കം സത്യാഗ്രഹത്തിലേക്ക് നയിച്ച ചരിത്രസംഭവങ്ങളിൽ ഏറ്റവും നിർണ്ണായകമായ ഒന്നാണ് “ദളവാക്കുളം വെട്ടിക്കൊല”. എന്നാൽ, ഹിന്ദുബോധത്താൽ പ്രേരിതരായ പുതിയ തലമുറ ഈ സംഭവം മറന്നുപോയെന്നും മാധ്യമങ്ങളുടെയും അക്കാദമികളുടെയും മൗനം ഈ പൊതുമറവിക്ക് ആക്കം കൂട്ടുന്നുവെന്നും ലേഖകൻ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. വൈക്കം സത്യാഗ്രഹത്തെക്കുറിച്ച് പഠിച്ച വിദേശികളടക്കം, സമ്മത അജ്ഞതയാൽ ഈ നിർണ്ണായക സംഭവം വിട്ടുപോവുകയോ മറക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.
വൈക്കത്തിന്റെ ബൗദ്ധ പശ്ചാത്തലംവൈക്കം കടലും കായലും ചേർന്ന ഒരു ഭൂപ്രദേശമാണ്. അശോകന്റെ മിഷനറിമാർ ജലമാർഗം ദക്ഷിണേന്ത്യയിലും സിലോണിലും എത്തിയ ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട് മുതലെങ്കിലും തമിഴകത്തിന്റെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളെയും കടലോര-കായലോര പ്രദേശങ്ങളെയും പോലെ വൈക്കവും ബൗദ്ധവും ജൈനവുമായിരുന്നു. ഇന്നത്തെ വൈക്കത്തമ്പലത്തിനുള്ളിലുള്ള പനച്ചിക്കൽ കാവ് ഒരു ബുദ്ധവിഹാരവും സംഘാരാമവുമായിരുന്നു എന്നതിന് നിലനിൽക്കുന്ന തെളിവാണ്. വട്ടശ്രീകോവിൽ തേരാവാദ രീതിയിലുള്ള മഹാസ്തൂപത്തിന്റെ വാസ്തുശില്പ പരിണാമമാണ്. വട്ടങ്ങളും (കുറ്റി, കോട്ടം എന്നും പറയും) മുക്കാൽവട്ടങ്ങളെന്ന ഗജപൃഷ്ഠ വാസ്തുശൈലിയും ബൗദ്ധമായ പ്രതീകാത്മക അർത്ഥങ്ങളാണ് പേറുന്നത്. ദയാനദിക്കരയിൽ ധൗലിഗിരിയിൽ അശോകൻ സാക്ഷാത്കരിച്ചതുപോലെ ഗജോത്തമൻ അഥവാ വിനായകൻ എന്ന അർത്ഥത്തിലുള്ള ബുദ്ധന്റെ പ്രതിനിധാനമാണ് ഗജപൃഷ്ഠ അഥവാ മുക്കാൽവട്ട വാസ്തുശില്പം. ഇതിന്റെ ഉത്ഭവം അജന്തയിലെയും കലിംഗത്തിലെയും തേരാവാദ പുരാവസ്തുക്കളിൽ കാണാം.
കേരളത്തിലും ഈഴത്തുമാണ് വട്ടഡാഗേ അഥവാ വട്ടക്കോവിലുകളുടെ പ്രചാരം ഏറ്റവും കൂടുതൽ കാണുന്നത്. എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടോടെ തമിഴകത്ത് അപ്പരും ജ്ഞാനസംബന്ധരും ചേർന്ന് ആരംഭിച്ച ലിംഗപൂജയിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന ശൈവഭക്തി പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ഭാഗമായാണ് ബ്രാഹ്മണിക ഹിന്ദുമതം തമിഴകത്ത് ഹിംസാത്മകമായി വേരുറപ്പിച്ചത്. ഇതിന്റെ ഭാഗമായി വ്യാഖപാദനെന്ന പുലിക്കാൽ ഋഷിയും മറ്റും മധ്യകാലത്ത് വൈക്കത്തെ വിഹാരത്തിലെ വട്ടത്തിനുള്ളിലുണ്ടായിരുന്ന ബുദ്ധനെ പുറംതള്ളി ശിലാലിംഗം സ്ഥാപിച്ചു. ഔദ്യോഗിക ഐതിഹ്യം അനുസരിച്ച്, ഖരനെന്ന അസുരൻ (രാക്ഷസവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട ബൗദ്ധൻ) നടത്തിയ സ്തൂപ പ്രതിഷ്ഠയെ പുലിക്കാലനും പിന്നീട് പരശുരാമനും സ്വായത്തമാക്കി ലിംഗമാക്കി ബ്രാഹ്മണർക്ക് കൈമാറി. കടുത്തുരുത്തി, ഏറ്റുമാനൂർ, ചെങ്ങന്നൂർ, എറണാകുളം ക്ഷേത്രങ്ങൾക്കും ഇത് ബാധകമാണ്.
അന്നുമുതൽ അമ്പലത്തിന്റെയും കാവിന്റെയും യഥാർത്ഥ ഉടമസ്ഥരായ ബൗദ്ധ ബഹുജനങ്ങളെ ബ്രാഹ്മണ്യത്തിന് കീഴടങ്ങാത്തവർ എന്ന നിലയിൽ അവർണ്ണരും തീണ്ടൽക്കാരുമായി അമ്പലപരിസരങ്ങളിൽ നിന്ന് ആട്ടിയകറ്റുകയും അവരുടെ മനുഷ്യാവകാശങ്ങളും സഞ്ചാര സ്വാതന്ത്ര്യവും നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്തു. അമ്പലത്തിന്റെയും കാവിന്റെയും ഉടയവർ സംഘടിച്ച് തിരിച്ചു പിടിക്കാതിരിക്കാനായിരുന്നു അമ്പലത്തിലേക്കുള്ള പൊതുവഴികളിൽ പോലും ഹിന്ദുമതം അവർണ്ണർക്ക് പ്രവേശനം നിരോധിച്ചത്. ഇന്നത്തെ “അഹിന്ദുക്കളേയും നായ്ക്കളേയും” ചെറുക്കുന്ന ബോർഡുകൾ പഴയ തീണ്ടൽ പലകകളുടെ പ്രച്ഛന്ന രൂപങ്ങളാണെന്ന് ലേഖകൻ പറയുന്നു.
ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊലയുടെ വിശദാംശങ്ങൾപത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, അധിനിവേശ ആധുനികത തുറന്ന വിമോചന സന്ദർഭത്തിൽ, വൈക്കത്തെ പ്രബുദ്ധരും ധീരരുമായ അവർണ്ണർ തങ്ങളുടെ ആരാധനാ സ്വാതന്ത്ര്യവും സഞ്ചാര സ്വാതന്ത്ര്യവും മനുഷ്യാവകാശങ്ങളും തിരിച്ചുപിടിക്കാനായി തങ്ങളുടെ ബൗദ്ധ പാരമ്പര്യമായ അഹിംസയിലും നൈതികതയിലും ഊന്നി ഒരു പൊതുസമരം നടത്തി. വൈക്കം വടക്ക്, കിഴക്ക് ഭാഗത്തുള്ള ഇരുന്നൂറിലധികം ഈഴവ യുവാക്കൾ ഒത്തുചേർന്ന് ഒരു പരസ്യ പ്രഖ്യാപനം നടത്തി. തങ്ങളുടേതായിരുന്ന കാവിലേക്ക് പൊതുവായ ആരാധനയ്ക്കായി ഒരു ദിവസം ഒന്നിച്ചു പോകുന്നു എന്നതായിരുന്നു ആ ഐതിഹാസിക തീരുമാനവും പ്രഖ്യാപനവും. ദലിത്ബന്ധു എൻ.കെ. ജോസ് രേഖപ്പെടുത്തുന്നത് ഈ സംഭവം 1806-ൽ ആയിരുന്നു എന്നാണ്.
ചാതുർവർണ്ണ്യത്തെ അംഗീകരിക്കാത്ത വർണ്ണാശ്രമധർമ്മത്തിനു പുറത്തുള്ളതിനാൽ ജാതി ഹിന്ദുക്കൾക്ക് അയിത്തക്കാരായ ഈഴവർ അമ്പലത്തിലേക്ക് വരുന്നു എന്ന വാർത്ത തിരുവിതാംകൂർ തലസ്ഥാനമായ തിരുവനന്തപുരത്തെത്തി. വൈക്കം പപ്പനാവ പിള്ള അത് തന്റെ തമ്പുരാനും മച്ചമ്പിമാരുമായ തമ്പിയുടെ ചെവിയിലെത്തിച്ചു. അന്നത്തെ തിരുവിതാംകൂർ രാജാവ് അവിട്ടം തിരുനാൾ ബാലരാമവർമ്മ (1782-1810) ജയന്തൻ നമ്പൂരിയെന്ന കോഴിക്കോടൻ ബ്രാഹ്മണന്റെ പാവയായിരുന്നു. നാഗർകോവിലിൽ നിന്നുള്ള വേലുത്തമ്പി (1765-1809) തിരുവിതാംകൂറിലെ സേനയിലെ അവർണ്ണരെ മുഴുവനായി പിരിച്ചുവിടുകയും നായർപ്പടയുടെ കൂലികുറയ്ക്കുകയും ചെയ്ത അവസരവാദിയായ അധികാരക്കൊതിയനായിരുന്നു.
തികഞ്ഞ ഇടപ്രഭുവും വർണ്ണാശ്രമത്തിലെ “നല്ല” ശൂദ്രനും അതിനാൽ അവർണ്ണമർദ്ദകനുമായിരുന്ന ദളവ വേലുത്തമ്പി, വൈക്കത്തെ അവർണ്ണരുടെ സമരത്തെ തന്റെ ആണത്തം ഉയർത്തിക്കാട്ടാനുള്ള അവസരമായി കാണുകയും, വർണ്ണാശ്രമധർമ്മമെന്ന സനാതന ഹിന്ദുമതത്തെയും അതിന്റെ പരമ പൗരോഹിത്യമായ ബ്രാഹ്മണിക ആൺകോയ്‌മയെയും വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ഈഴവ യുവാക്കളെ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കാനുള്ള നിശിതമായ ഉത്തരവ് തന്റെ കിരാത കിങ്കരന്മാർക്ക് നൽകുകയും ചെയ്തു.
“പപ്പനാവന്റെ നാലുകാശ്” വാങ്ങുന്ന ഒരു സൈനിക ദൂതൻ വൈക്കത്തെത്തി. വൈക്കം പപ്പനാവ പിള്ളയും കുഞ്ഞുക്കുട്ടി പിള്ളയും അവർണ്ണരുടെ തല നോക്കി പറന്നു വെട്ടുന്ന കുതിരപ്പക്കി നായകനും നായർപ്പടയും തയ്യാറായി. 1806-ലെ മുൻകൂട്ടി പ്രഖ്യാപിച്ച ദിവസം രാവിലെ അമ്പലത്തിന് കിഴക്കുവശത്ത് ഒത്തുചേർന്ന ഈഴവ യുവാക്കൾ കിഴക്കേ നടയിലേക്ക് നടന്നു വന്നു. പൂർണ്ണമായും നിരായുധരായും സമാധാനപരമായും ആയിരുന്നു അവരുടെ വരവ്. തങ്ങളുടേതായിരുന്ന കാവിലേക്ക് ആരാധനയ്ക്കായി പ്രവേശിക്കാൻ വേണ്ടിയാണവർ വന്നതെന്ന് പഴമക്കാർ ഓർക്കുന്നു.
തികച്ചും ന്യായവും മനുഷ്യാവകാശപരവും സഞ്ചാരസ്വാതന്ത്ര്യത്തെയും ആരാധനാ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെയും ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചതുമായ ഈ പൊതുസമരത്തിൽ അണിചേർന്ന എല്ലാ ഈഴവ യുവാക്കളെയും കുഞ്ഞുക്കുട്ടി പിള്ളയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള നായർപ്പട വൈക്കം കിഴക്കേനടയിലിട്ട് നിഷ്‌കരുണം വെട്ടിത്തള്ളി അരുംകൊല ചെയ്തു. അപ്രതീക്ഷിതമായ ഈ അരുംകൊലയിൽ, വെട്ടുകൊണ്ട് ഓടിയവരെ കുതിരപ്പക്കിയും മറ്റ് പടനായന്മാരും പുറകെ പോയി വെട്ടിവീഴ്ത്തിയെന്ന് ദലിത്ബന്ധു പറയുന്നു. പിന്നാലെ പോയി അവരെ വീടുകളിൽ ചെന്ന് വേട്ടയാടിയെന്നും, രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തിയപ്പോഴേക്കും ശരീരങ്ങൾ ദൂരേക്കെടുത്തു കൊണ്ടുപോകാൻ ആവാത്തവിധത്തിലായിരുന്നെന്നും ദലിത്ബന്ധു പറയുന്നു.
ഇത്രയധികം പേരെ പ്രത്യേകം കുഴികളെടുത്തു മനുഷ്യോചിതമായി മറവു ചെയ്യുന്നത് നായർപ്പട്ടാളത്തിനു ബുദ്ധിമുട്ടായി തോന്നി. തങ്ങൾ വെട്ടിക്കൊന്ന അവർണ്ണരുടെ മൃതദേഹങ്ങളെ അപമാനിച്ചുകൊണ്ട് “നല്ലവരായ” ശൂദ്രന്മാർ ശവത്തിൽ കുത്തുന്ന പ്രവൃത്തി ചെയ്ത് വർണ്ണാശ്രമധർമ്മമെന്ന സനാതന ഹിന്ദുമതത്തോടും അതിന്റെ കാതലായ ബ്രാഹ്മണ പൗരോഹിത്യ ആൺകോയ്‌മയോടുമുള്ള കൂറും ദാസ്യവും കാട്ടി. ഇരുനൂറോളം അവർണ്ണ ഇരകളുടെ ശവശരീരങ്ങൾ തൊട്ടടുത്തുള്ള ചളിനിറഞ്ഞ കുളത്തിലിട്ട് ചവിട്ടിയമർത്തി. അന്നു മുതലാണ് കിഴക്കേനടയിലെ കുളത്തിന് ദളവാക്കുളം എന്ന പേരുണ്ടായത്. മനുഷ്യമനസാക്ഷിയെ ഞെട്ടിക്കുന്ന ഈ വർണ്ണാശ്രമധർമ്മ സംസ്ഥാപനത്തിനായുള്ള കിരാതമായ ജാതിക്കൊലയാണ് ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊല എന്നറിയപ്പെടുന്നത്. വേലുദളവായും നായർപ്പടയും തന്നെയാണ് ഇതിന്റെ ഉത്തരവാദികൾ.
ദളവാക്കുളം സംഭവത്തിന്റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഈ കിരാതമായ ജാതിമർദ്ദനം വൈക്കത്തെയും തിരുവിതാംകൂറിലെയും അവർണ്ണരെ ആകെ കിടിലം കൊള്ളിക്കുന്നതായിരുന്നു. പലരും ചേർത്തലയിലേക്കും കുറവിലങ്ങാട്ടേക്കും കുടിയൊഴിഞ്ഞുപോയി. കുറവിലങ്ങാട്ടേക്ക് പോയവരാണ് കുറച്ചോവർ എന്നറിയപ്പെട്ടത്. മര്യാദാ പുരുഷോത്തമന്മാരായ രാമലക്ഷ്‌മണാദികൾ രാവണസോദരിയോട് ചെയ്തതുപോലെ അവർണ്ണരുടെ ചെവിയും മൂക്കും മുറിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ദളവായുടെയും നായർപ്പടയുടെയും മറ്റൊരു ക്രൂരവിനോദം. ഇതിന് സമാനമായ മർദ്ദനങ്ങൾ തെക്കൻ തിരുവിതാംകൂറിലും വേലുത്തമ്പി നടത്തിയിരുന്നു. നാടാർ സമുദായം ആകെ കാടുകയറേണ്ട ദുരവസ്ഥ വരെ ദളവ വേലുത്തമ്പി ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുള്ളതായി പ്രൊഫസർ ജെ. ഡാർവിൻ തന്റെ “ഒരു നഷ്ടജനതയും രാജ്യവും” എന്ന പുസ്തകത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.
ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊല മനുസ്മൃതി അനുശാസിക്കുന്ന ഹൈന്ദവ ബ്രാഹ്മണ്യപരമായ ദണ്ഡനീതിക്ക് ഒരു ഉദാഹരണമാണെന്ന് ലേഖകൻ പറയുന്നു. ഇത്തരം നിരവധി ജാതിക്കൊലകളിലൂടെയും നിരന്തര മർദ്ദനങ്ങളിലൂടെയുമാണ് ജാതിക്കും ബ്രാഹ്മണ്യത്തിനും കീഴടങ്ങാതിരുന്ന അവർണ്ണരെ, പ്രത്യേകിച്ചും എഴുത്തും വായനയും ബൗദ്ധികവിചാരവുമുണ്ടായിരുന്ന ഈഴവരെ ചവിട്ടിയമർത്തുകയും ചിതറിക്കുകയും ചെയ്തത്. “ഇഞ്ചത്തലയും ഈഴത്തലയും ഒരുപോലെ നന്നായി ചതയ്ക്കണം” എന്ന വരേണ്യ പഴമൊഴി ഈ അവർണ്ണ മർദ്ദനത്തിന്റെ ചരിത്രത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു.
പിന്നീടുള്ള സമരങ്ങളും നവോത്ഥാന നായകരും 1923-ൽ വൈക്കത്തിനു തെക്ക് വടയാറ്റിൽ നടന്ന എസ്.എൻ.ഡി.പി.യുടെ സമ്മേളനത്തിൽ കുമാരനാശാൻ ദളവാക്കുളം സമരത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചതായും, യോഗ പ്രാദേശിക നേതാവ് തലയോലപ്പറമ്പിലെ കെ.ആർ. നാരായണൻ അതച്ചടിച്ച് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചതായും ദലിത്ബന്ധു രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. ഈ ദണ്ഡനീതിയും ജാതിമർദ്ദനവും ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിലും തുടർന്നു. 1888-ലെ അരുവിപ്പുറം പ്രതിഷ്ഠയിലൂടെ ബ്രാഹ്മണികമായ പ്രതിഷ്ഠാപനത്തെയും പൗരോഹിത്യ കുത്തകയെയും അട്ടിമറിച്ച നാരായണഗുരു വൈക്കത്തു വന്നപ്പോൾ ശിഷ്യനും മഹാകവിയുമായ കുമാരനാശാനൊപ്പം അദ്ദേഹത്തെ ജാതിക്കോമരങ്ങൾ തടയുകയും തിരിച്ചുപോകാൻ അന്ത്യശാസനം നൽകുകയും ചെയ്തു. അയ്യൻകാളിയെയും തന്റെ വില്ലുവണ്ടിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി തീണ്ടൽക്കാരുടെ വളഞ്ഞവഴി നടന്നുപോകാൻ ഈ ശൂദ്രക്കോമരങ്ങൾ നിർബന്ധിക്കുകയുണ്ടായി.
നാണുഗുരുവിന്റെ ശിഷ്യനും കോൺഗ്രസ് നേതാവുമായ ടി.കെ. മാധവൻ കാക്കിനാടയിലും മറ്റും പോയി കോൺഗ്രസ് ദേശീയ നേതാക്കളെയും ഗാന്ധിജിയെയും കണ്ട് സംസാരിച്ചാണ് അഹിംസയിലൂന്നിയ സത്യഗ്രഹ സമരത്തിലേക്ക് വൈക്കത്തെ നയിച്ചത്. ജാതിയെയും തീണ്ടലിനെയും അവസാനിപ്പിക്കണം എന്ന നിശ്ചയവും ആശയവും സമരവും അനിഷേധ്യമാക്കിയത് അവർണ്ണരായ ബഹുജനങ്ങളുടെ നൂറ്റാണ്ടുകൾ നീണ്ട സമരങ്ങളിലൂടെയാണ്. അത് നാണുഗുരുവിനും മുൻപേ ആരംഭിക്കുന്നു. ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊല ഇവിടെ പരമ പ്രധാനമാണ്.
അറുനൂറു ദിവസത്തിലധികം നീണ്ട വൈക്കം സത്യഗ്രഹ സമരത്തിൽ സിഖുകാരടക്കമുള്ള ഇന്ത്യയിലെ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളും സജീവവും ക്രിയാത്മകവുമായ ഭൗതിക, ധാർമ്മിക പിന്തുണ നൽകിയിട്ടുണ്ട്. നിരവധി അവർണ്ണ ബഹുജനങ്ങൾ ഈ കാലത്ത് സിഖ് മതമടക്കമുള്ള ന്യൂനപക്ഷ മതങ്ങളിലേക്ക് മാനസാന്തരം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. നാണുഗുരു അക്കാലത്തു തന്നെ ആയിരം രൂപ സത്യഗ്രഹ സമരത്തിനു സംഭാവന ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ജാതിജന്മിത്തത്തെയും വർണ്ണാശ്രമത്തെയും ഇനിയും താങ്ങിനിർത്താനാവില്ല എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ സവർണ്ണരിലെ സംഘടനാബോധമുള്ള മന്നം അടക്കമുള്ള നേതാക്കൾ “സവർണ്ണജാഥ”യും നയിച്ച് സമരവിജയത്തിൽ പങ്കാളിയായി.
നാണുഗുരുവിന് മുൻപ് തന്നെ അവർണ്ണർക്കായി അമ്പലം പണിത് പ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയ കായംകുളത്തെ ആറാട്ടുപുഴ വേലായുധ പണിക്കർ (1825-74) ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊലയ്ക്ക് ശേഷമാണ് 1850-ൽ വേഷംമാറി ഒരു ‘വേഷബ്രാഹ്മണനായി’ വൈക്കം അമ്പലത്തിൽ വരികയും താന്ത്രിക രീതികൾ നിരീക്ഷിക്കുകയും ചെയ്തത്. താന്ത്രിക വിധികൾ പഠിക്കാൻ മാത്രമല്ല, ജാതി ഹിന്ദുക്കളുടെ കോട്ടയ്ക്കുള്ളിൽ വിഹരിച്ച് ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊലയടക്കമുള്ള അവരുടെ കിരാതതന്ത്രങ്ങളെക്കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കാനും ദണ്ഡനീതിക്കാരെ വെല്ലുവിളിക്കാനും കൂടിയാവാം വേലായുധ പണിക്കർ വൈക്കത്തമ്പലത്തിൽ പ്രവേശിച്ചത്. ദളവാക്കുളം സമരം അനിഷേധ്യമായി തുറന്ന സഞ്ചാര സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പ്രക്ഷോഭത്തെ അരനൂറ്റാണ്ടിന് ശേഷം ആറാട്ടുപുഴ സജീവമാക്കുകയായിരുന്നു, അത് നാണുഗുരുവിന്റെ കാലത്ത് വീണ്ടും ഉദിച്ചു.
ദളവാക്കുളം: ഒരു ചരിത്രസ്മാരകംപ്രബുദ്ധരായ കേരള ജനതയുടെ ധീരമായ ജാതി വിരുദ്ധ പ്രതിരോധത്തിന്റെ ഐതിഹാസികമായ സ്ഥലനാമ അവശേഷിപ്പായ ദളവാക്കുളത്തെ ഒരു ചരിത്രസ്മാരകമായി സംരക്ഷിക്കേണ്ടത് സാംസ്കാരിക, ചരിത്ര, രാഷ്ട്രീയ ബോധമുള്ള ഓരോ പൗരന്റെയും ജനപ്രതിനിധികളുടെയും പ്രാദേശിക സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും സർക്കാരിന്റെയും പൊതുവായ ചുമതലയാണെന്ന് ലേഖനം അടിവരയിടുന്നു. വൈക്കം നഗരസഭയും രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങളും ജനപ്രതിനിധികളും ഇക്കാര്യത്തിൽ ഉണർന്നു പ്രവർത്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്. മാധ്യമങ്ങൾക്കും അക്കാദമികൾക്കും ചരിത്രത്തെ ഉണർത്താനും പുതുതലമുറകളിലേക്ക് ജാതിക്കും ബ്രാഹ്മണ്യത്തിനുമെതിരായ മാനവിക ജനാധിപത്യ സംസ്കാരത്തെ വിനിമയം ചെയ്യാനുമുള്ള പ്രാഥമികമായ ധാർമ്മിക ബാധ്യത ഭരണഘടനാപരമായിത്തന്നെ ഉണ്ട്.
ബഹുജനങ്ങൾ സ്വന്തം ചരിത്രം മറക്കുമ്പോഴാണ് ഫാസിസം വീട്ടിലും നാട്ടിലും കാലുനാട്ടുന്നത് എന്നും ലേഖനം ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. ദളവാക്കുളം രക്തസാക്ഷികളെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു നാടൻപാട്ട് ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിലും വൈക്കത്തു സജീവമായിരുന്നു, 1924-ലെ ടി.കെ. മാധവന്റെ ദേശാഭിമാനി അത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. വൈക്കത്തെ മാലു തണ്ടാറായിരുന്നു സമരനായകനെന്ന് ദലിത്ബന്ധു വിലയിരുത്തുന്നു. സി.വി. കുഞ്ഞിരാമൻ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ മാലു തണ്ടാറിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു ലഘു ജീവചരിത്രം രചിക്കുകയുമുണ്ടായി. സുജിത് കെ.എസ്. എന്ന കലാകാരൻ ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊലയെക്കുറിച്ച് ഒരു ശില്പം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്; ദ്വാരപാലകനെ കടിച്ചു ചവയ്ക്കുന്ന ഒരു തലയോട്ടിയാണിത്. ഇത് വൈക്കം കായൽക്കരയിൽ നിന്നും നമ്മെ നോക്കുന്നുണ്ട്
കോട്ടയം ജില്ലയിലെ വൈക്കത്ത്, വൈക്കം മഹാദേവ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ കിഴക്കേ നടയിലുള്ള ദളവാക്കുളം എന്ന സ്ഥലവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഒരു “കൂട്ടക്കൊല” നടന്നതായി ചില ചരിത്രരേഖകളിലും ജനകീയ വിവരണങ്ങളിലും പരാമർശമുണ്ട്. എന്നാൽ, ഇത് സാധാരണയായി “ദളവാകുളം കൂട്ടക്കൊല” എന്ന പേരിൽ പൊതുവെ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു സംഭവം ആയിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ദളവാക്കുളം സമരം അല്ലെങ്കിൽ ദളവാക്കുളം സംഭവം എന്നിങ്ങനെയുള്ള പേരുകളിലാണ് ചില ചരിത്രകാരന്മാർ ഇതിനെ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്. ഇത് വൈക്കം സത്യാഗ്രഹത്തിന് മുൻപ് നടന്ന ഒരു സംഭവമാണെന്നും, അയിത്തത്തിനും ജാതി വിവേചനത്തിനും എതിരെ നടന്ന പ്രാദേശികമായ ഒരു ചെറുത്തുനിൽപ്പാണെന്നുമാണ് പറയപ്പെടുന്നത്.
ഈ സംഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ ഔദ്യോഗിക ചരിത്രരേഖകളിൽ വളരെ വിരളമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, വാമൊഴി വഴക്കങ്ങളിലൂടെയും ചില സാമൂഹ്യ ചരിത്രകാരന്മാരുടെ പഠനങ്ങളിലൂടെയും ഈ സംഭവം പുറത്തുവന്നിട്ടുണ്ട്. 1806-ൽ പഴയ തിരുവിതാംകൂർ രാജ്യത്ത് (ഇന്നത്തെ കോട്ടയം ജില്ലയിലെ വൈക്കത്ത്) നടന്ന ക്രൂരമായ അടിച്ചമർത്തലിന്റെ കഥയാണിതു പറയുന്നത്. ഇത് ജാതിവിവേചനത്തിനെതിരായ നിരായുധരായ ഒരു കൂട്ടം ജനങ്ങളുടെ പ്രതിഷേധത്തെ സൈനിക ശക്തി ഉപയോഗിച്ച് നേരിട്ടതിന്റെ വേദനാജനകമായ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലാണ്. വൈക്കം മഹാദേവ ക്ഷേത്രത്തിലേക്കും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പൊതുവഴികളിലേക്കും പ്രവേശനം ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ഏകദേശം 200-ഓളം ഈഴവ യുവാക്കൾ നടത്തിയ ഒരു പ്രകടനത്തെയാണ് അന്ന് ഭരണം കയ്യാളിയിരുന്ന തിരുവിതാംകൂർ ദിവാൻ വേലുത്തമ്പി ദളവയുടെ നായർ സൈന്യം ക്രൂരമായി നേരിട്ടത്. കടുത്ത തൊട്ടുകൂടായ്മയും അയിത്തവും നിലനിന്നിരുന്ന കാലഘട്ടത്തിൽ, പരമ്പരാഗത ജാതി നിയമങ്ങളെ വെല്ലുവിളിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഒരു ധീരമായ നീക്കമായിരുന്നു ഈ പ്രകടനം.
പ്രതിഷേധക്കാരെ സൈന്യം കൂട്ടക്കൊല ചെയ്യുകയും, അവരുടെ മൃതദേഹങ്ങൾ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ കിഴക്ക് ഭാഗത്തുള്ള കുളത്തിൽ നിക്ഷേപിക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ കുളം പിന്നീട് ദളവാക്കുളം (“ദളവായുടെ കുളം”) എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടു, ഇത് ആ സംഭവത്തിന്റെ ഭീകരതയെ എന്നെന്നും ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.
എന്തായിരുന്നു പ്രതിഷേധത്തിന്റെ കാരണം?
അക്കാലത്ത് തിരുവിതാംകൂർ സമൂഹത്തിൽ ഈഴവ സമുദായം “താഴ്ന്ന ജാതി”യായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. അതിനാൽ, അവർക്ക് ക്ഷേത്രവഴികളിലോ പൊതുഇടങ്ങളിലോ പ്രവേശനം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു, ഇത് കടുത്ത സാമൂഹിക വിവേചനത്തിന് കാരണമായിരുന്നു. 1806-ൽ, വൈക്കം ക്ഷേത്രത്തിനടുത്തുള്ള പൊതുവഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കാനുള്ള തങ്ങളുടെ അവകാശം സ്ഥാപിക്കാനും, ഒരു ബുദ്ധമത പാരമ്പര്യമുള്ള പനച്ചിക്കൽ കാവ് തങ്ങളുടെ പൂർവ്വിക ആരാധനാലയമായി പുനഃസ്ഥാപിക്കാനും വേണ്ടിയാണ് നിരായുധരായ ഈഴവ യുവാക്കൾ സംഘടിച്ച് വൈക്കം ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് മാർച്ച് നടത്തിയത്.
തിരുവിതാംകൂറിലെ ദിവാൻ (പ്രധാനമന്ത്രി) ആയിരുന്ന വേലുത്തമ്പി ദളവ ഈ പ്രകടനത്തെ അതിക്രൂരമായി അടിച്ചമർത്താൻ ഉത്തരവിട്ടു. പ്രാദേശിക നായർ പട്ടാളക്കാർ പ്രതിഷേധക്കാരെ ആക്രമിക്കുകയും കൊന്നൊടുക്കുകയും മൃതദേഹങ്ങൾ ദളവാക്കുളത്തിൽ കുഴിച്ചിടുകയും ചെയ്തു. കൊല്ലപ്പെട്ടവരുടെ കുടുംബങ്ങൾക്ക് നഷ്ടപരിഹാരം നൽകാൻ അധികാരികൾ വിസമ്മതിച്ചു. ചില ചരിത്രരേഖകളിൽ, സമീപത്തുള്ള ഈഴവ ജനതയ്ക്ക് കൂടുതൽ പീഡനങ്ങളും ശാരീരിക ആക്രമണങ്ങളും നേരിടേണ്ടി വന്നതായും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
ഈ സംഭവം കേരള ചരിത്രത്തിലെ ജാതിവിവേചനത്തിന്റെ ഇരുണ്ട അധ്യായങ്ങളിലൊന്നായി നിലകൊള്ളുന്നു, ഒപ്പം പിന്നീടുണ്ടായ വൈക്കം സത്യാഗ്രഹം പോലുള്ള സാമൂഹിക പരിഷ്കരണ പ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് ഇത് ഒരു പശ്ചാത്തലമൊരുക്കുകയും ചെയ്തു.
ദളവാക്കുളം: പശ്ചാത്തലം
1754-ൽ അന്നത്തെ തിരുവിതാംകൂർ ദളവയായിരുന്ന രാമയ്യൻ ദളവ സവർണ്ണ വിഭാഗക്കാർക്ക് (പ്രധാനമായും നമ്പൂതിരിമാരല്ലാത്ത സവർണ്ണർക്ക്) കുളിക്കാനായി നിർമ്മിച്ചതാണ് വൈക്കം ക്ഷേത്രത്തിന്റെ കിഴക്കേ നടയിലുള്ള ദളവാക്കുളം. അക്കാലത്ത്, ക്ഷേത്രത്തിലേക്കുള്ള വഴികളിലും കുളങ്ങളിലും അവർണ്ണർക്ക് പ്രവേശനം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. ഇത് ജാതിവിവേചനത്തിന്റെ ഒരു പ്രതീകമായിരുന്നു.
ദളവാക്കുളം സംഭവം / ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊല എന്ന് പറയപ്പെടുന്നതെന്താണ്?
വൈക്കം സത്യാഗ്രഹത്തിന് ദശാബ്ദങ്ങൾക്ക് മുൻപ്, അയിത്തത്തിനെതിരായ ഒരു പ്രാദേശിക പ്രതിഷേധം ഈ ദളവാക്കുളത്തിന് സമീപം നടന്നു എന്നാണ് ചില ചരിത്രകാരന്മാർ രേഖപ്പെടുത്തുന്നത്. ഈ സംഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രധാന വിവരങ്ങൾ താഴെക്കൊടുക്കുന്നു:
എപ്പോഴാണ് സംഭവം നടന്നത്? കൃത്യമായ തീയതിയും വർഷവും വ്യക്തമല്ല. എന്നിരുന്നാലും, 19-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ, വൈക്കം സത്യാഗ്രഹത്തിന് (1924) വളരെ മുൻപാണ് ഈ സംഭവം നടന്നതെന്നാണ് ചില പഠനങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ഏകദേശം 1800-കളുടെ ആദ്യ പകുതിയിലോ അതിനുമുമ്പോ ആയിരിക്കാം ഇത് സംഭവിച്ചത് എന്നും കരുതുന്നു. ദളവാകുളം കൂട്ടക്കൊലയുടെ കൃത്യമായ തീയതി സ്ഥിരീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല, പക്ഷേ വാമൊഴി, സമൂഹ സ്രോതസ്സുകൾ പലപ്പോഴും വേലു തമ്പി ദളവയുടെ ഭരണകാലത്താണ് (~1806) എന്ന് പറയുന്നു. അതിന്റെ കൃത്യമായ തീയതി നിർണ്ണയിക്കാൻ ആർക്കൈവൽ തെളിവുകളൊന്നുമില്ല.
എന്തിനാണ് നടന്നത്? ജാതി വിവേചനത്തിനും അയിത്തത്തിനും എതിരെ, പ്രത്യേകിച്ചും ക്ഷേത്രത്തിന് സമീപമുള്ള പൊതുവഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കാനുള്ള അവകാശത്തിനുവേണ്ടി നടന്ന ഒരു ജനകീയ മുന്നേറ്റമായിരുന്നു ഇത്. അവർണ്ണ വിഭാഗങ്ങളിൽപ്പെട്ട യുവാക്കൾ, പ്രത്യേകിച്ചും ഈഴവ സമുദായത്തിൽപ്പെട്ടവർ, ക്ഷേത്രത്തിന് സമീപമുള്ള പൊതുവഴികളിലൂടെയും ദളവാക്കുളത്തിൽ കുളിക്കാനുമുള്ള അവകാശം ഉന്നയിച്ച് ഒരു പ്രതിഷേധ മാർച്ച് നടത്തി എന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്.
ആരാണ് ഇതിന് നേതൃത്വം നൽകിയത് / പങ്കെടുത്തത്? അവർണ്ണ വിഭാഗത്തിൽപ്പെട്ട, പ്രധാനമായും ഈഴവ സമുദായത്തിൽപ്പെട്ട സാധാരണക്കാരായ ജനങ്ങളും യുവാക്കളുമാണ് ഈ പ്രതിഷേധത്തിൽ പങ്കെടുത്തത്. കരി പണിക്കർ, ഗുരുവായൂർ അമ്മളൻ, കുന്നേൽ ചെന്നി എന്നീ മൂന്നുപേരുടെ പേരുകൾ ഒരു നാടൻ പാട്ടിൽ രക്തസാക്ഷികളായി പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്.
സംഭവിച്ചതെന്താണ്? പ്രതിഷേധക്കാരായ ഈഴവ യുവാക്കൾ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ കിഴക്കേ നടയിലേക്ക് പ്രകടനം നടത്തിയപ്പോൾ, അന്നത്തെ തിരുവിതാംകൂർ ദിവാൻ വേലുത്തമ്പി ദളവയുടെ (രാമയ്യൻ ദളവയുടെ പിൻഗാമിയോ അദ്ദേഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റൊരാളോ ആകാം, ഇവിടെ ചരിത്രപരമായ ചില അവ്യക്തതകളുണ്ട്) ഉത്തരവിൻ പ്രകാരം സൈന്യം സമരക്കാരെ നേരിട്ടു എന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. അഹിംസാത്മകമായി പ്രതിഷേധിച്ച സമരക്കാർക്ക് നേരെ സൈന്യം അതിക്രൂരമായ ആക്രമണം അഴിച്ചുവിട്ടു. ആളുകളെ വെട്ടിക്കൊല്ലുകയും, ഓടിപ്പോയവരെ പിന്തുടർന്ന് പിടികൂടി വധിക്കുകയും ചെയ്തു. വീടുകൾ അഗ്നിക്കിരയാക്കിയതായും പറയപ്പെടുന്നു.ഏകദേശം 200-ഓളം പേർ ഈ ആക്രമണത്തിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടുവെന്നും, മരിച്ചവരെയും മുറിവേറ്റവരെയും ദളവാക്കുളത്തിൽ തള്ളിയിട്ട് മൂടിയെന്നുമാണ് വാമൊഴി വഴക്കങ്ങളും ചില രേഖകളും പറയുന്നത്. ഈ കാരണത്താലാണ് ഈ സംഭവം “ദളവാകുളം കൂട്ടക്കൊല” എന്ന് ചിലപ്പോൾ വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്. ദളവാ വേലുത്തമ്പി നേരിട്ട് മൃതദേഹങ്ങൾ കുളത്തിൽ തള്ളാൻ ഉത്തരവിട്ടു എന്നും പറയപ്പെടുന്നുണ്ട്.
തെളിവുകൾ / ഉറവിടങ്ങൾ: ദളവാക്കുളം കൂട്ടക്കൊലയെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ ഔദ്യോഗിക സർക്കാർ രേഖകളിൽ കാര്യമായി ലഭ്യമല്ല. പ്രധാനമായും ഇവ താഴെ പറയുന്ന ഉറവിടങ്ങളിൽ നിന്നാണ് ലഭ്യമാകുന്നത്:
വാമൊഴി പാരമ്പര്യങ്ങൾ: തലമുറകളായി കൈമാറിവരുന്ന നാടൻ പാട്ടുകൾ, കഥകൾ എന്നിവ ഈ സംഭവത്തെക്കുറിച്ച് പരാമർശിക്കുന്നു. കൊല്ലപ്പെട്ട രക്തസാക്ഷികളുടെ പേരുകൾ ഈ പാട്ടുകളിൽ കാണാം. ജാതി അനീതിക്കെതിരെ പിന്തുണ ശേഖരിക്കുന്നതിനായി ടി.കെ. മാധവൻ, ശ്രീ നാരായണ ഗുരു, സഹോദരൻ അയ്യപ്പൻ, കവി കുമാരൻ ആശാൻ തുടങ്ങിയ സാമൂഹിക പരിഷ്കർത്താക്കൾ പ്രസംഗങ്ങളിലും ലേഖനങ്ങളിലും പരിഷ്കരണ സാഹിത്യത്തിലും ദളവാകുളം രക്തസാക്ഷികളെ പരാമർശിച്ചു.
പ്രാദേശിക ചരിത്രകാരന്മാരുടെ പഠനങ്ങൾ: ചില പ്രാദേശിക ചരിത്രകാരന്മാരും സാമൂഹ്യ നിരീക്ഷകരും ഈ സംഭവത്തെക്കുറിച്ച് പഠനങ്ങൾ നടത്തിയിട്ടുണ്ട്. റൗണ്ട് ടേബിൾ ഇന്ത്യ പോലുള്ള വെബ്സൈറ്റുകളിലും ദേശാഭിമാനി പോലുള്ള പത്രങ്ങളിലും ഇതിനെക്കുറിച്ച് ലേഖനങ്ങൾ വന്നിട്ടുണ്ട്.
നവോത്ഥാന ചരിത്ര പഠനങ്ങൾ: കേരളത്തിന്റെ നവോത്ഥാന ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചില വിശാലമായ പഠനങ്ങളിൽ ഈ സംഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സൂചനകൾ കാണാം. വൈക്കം സത്യാഗ്രഹത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലം വിശദീകരിക്കുമ്പോൾ ഈ മുൻകാല സമരങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിലപ്പോൾ പരാമർശിക്കാറുണ്ട്.
ഇതുണ്ടാക്കിയ സാമൂഹികാന്തരീക്ഷം: ഈ സംഭവം വൈക്കത്തും സമീപ പ്രദേശങ്ങളിലും വലിയ ഭീതിയും നിശബ്ദതയും സൃഷ്ടിച്ചു. ജാതി വിവേചനത്തിനെതിരെ ശബ്ദമുയർത്താൻ ജനങ്ങൾ ഭയപ്പെട്ടു. എന്നിരുന്നാലും, ഇത് പിന്നീടുണ്ടായ വൈക്കം സത്യാഗ്രഹം പോലുള്ള വലിയ സമരങ്ങൾക്ക് ഒരു ചരിത്രപരമായ അടിത്തറ പാകി. അയിത്തത്തിനെതിരായ പോരാട്ടങ്ങൾക്ക് പ്രചോദനമായ ഒരു സംഭവം കൂടിയായി ഇതിനെ കണക്കാക്കുന്നു.
നിലവിലെ അവസ്ഥ
ദളവാക്കുളം ഇന്ന് വൈക്കം ബസ് സ്റ്റാൻഡ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്താണ്. നഗരസഭ ഈ സ്ഥലം ഏറ്റെടുത്ത് ബസ് സ്റ്റാൻഡ് നിർമ്മിക്കുകയായിരുന്നു. ദളവാക്കുളത്തിലെ രക്തസാക്ഷികൾക്കായി ഒരു സ്മാരകം നിർമ്മിക്കണമെന്ന ആവശ്യം കാലങ്ങളായി നിലവിലുണ്ട്.
പ്രധാന ശ്രദ്ധ: ഈ സംഭവം “കൂട്ടക്കൊല” എന്ന പേരിൽ വ്യാപകമായി അറിയപ്പെടാത്തതിന്റെ കാരണം, ഔദ്യോഗിക ചരിത്രരേഖകളിൽ ഇതിന് വ്യക്തമായ പരാമർശമില്ലാത്തതാണ്. എന്നിരുന്നാലും, ഇത് അയിത്തത്തിനെതിരായ ആദ്യകാല ചെറുത്തുനിൽപ്പുകളിൽ ഒന്നായി ചരിത്രകാരന്മാർ ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നു. ഇതിനെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതൽ ഗവേഷണങ്ങളും പഠനങ്ങളും നടന്നാൽ മാത്രമേ കൂടുതൽ വ്യക്തത വരുത്താൻ സാധിക്കൂ.
കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹികവും സാംസ്കാരികവും സാമ്പത്തികവുമായ ചരിത്രത്തെ നിർണായകമായി സ്വാധീനിച്ച ഒരു പ്രതിഭാസമാണ് ബ്രാഹ്മണ കുടിയേറ്റം. ഇതൊരു ഒറ്റപ്പെട്ട സംഭവമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് പല നൂറ്റാണ്ടുകൾ നീണ്ടുനിന്ന ഒരു തുടർപ്രക്രിയയായിരുന്നു.
1. കുടിയേറ്റത്തിന്റെ കാലഘട്ടവും വഴികളും
ചരിത്രകാരന്മാർക്കിടയിൽ ഈ വിഷയത്തിൽ പല അഭിപ്രായങ്ങളുമുണ്ടെങ്കിലും, പൊതുവെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട വസ്തുതകൾ ഇവയാണ്:
പ്രാരംഭഘട്ടം (B.C. 3-ാം നൂറ്റാണ്ട് – A.D. 3-ാം നൂറ്റാണ്ട്): സംഘകാലഘട്ടത്തിൽ തന്നെ ബ്രാഹ്മണരുടെ ചെറിയ സംഘങ്ങൾ കേരളത്തിൽ എത്തിത്തുടങ്ങിയതിന് സംഘം കൃതികളിൽ സൂചനകളുണ്ട്. ഇവർ പ്രധാനമായും യാഗങ്ങൾ നടത്താനും രാജാക്കന്മാർക്ക് ഉപദേശകരായും എത്തിയവരായിരുന്നു. എന്നാൽ ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ അവരുടെ സ്വാധീനം വളരെ പരിമിതമായിരുന്നു.
വ്യാപകമായ കുടിയേറ്റം (A.D. 7- 8 നൂറ്റാണ്ടുകൾ മുതൽ): ബ്രാഹ്മണരുടെ ഏറ്റവും ശക്തമായ കുടിയേറ്റം നടന്നത് ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിനും എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിനും ശേഷമാണ്. ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങളുടെ സ്വാധീനം ക്ഷയിക്കുകയും ഭക്തിപ്രസ്ഥാനം ശക്തിപ്പെടുകയും ചെയ്ത കാലഘട്ടമായിരുന്നു ഇത്.
കുടിയേറ്റ വഴികൾ: പ്രധാനമായും രണ്ട് വഴികളിലൂടെയാണ് ഇവർ കേരളത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചത്.
തുളുനാട്ടിലൂടെ (വടക്ക് നിന്ന്): ഇന്നത്തെ കർണാടകയിലെ മംഗലാപുരം ഉൾപ്പെടുന്ന തുളുനാട്ടിൽ നിന്ന് തീരദേശപാതയിലൂടെ വടക്കൻ കേരളത്തിലേക്ക്.
പാലക്കാടൻ ചുരത്തിലൂടെ (കിഴക്ക് നിന്ന്): തമിഴ്നാട്ടിൽ നിന്ന് പശ്ചിമഘട്ടത്തിലെ പ്രധാന കവാടമായ പാലക്കാടൻ ചുരം വഴി മധ്യകേരളത്തിലേക്ക്.
ഐതിഹ്യം: പരശുരാമൻ മഴുവെറിഞ്ഞ് കേരളം സൃഷ്ടിച്ച് ബ്രാഹ്മണർക്ക് ദാനം നൽകി എന്ന ഐതിഹ്യം, ഭൂമിയിന്മേലുള്ള തങ്ങളുടെ അവകാശം ഉറപ്പിക്കാൻ ബ്രാഹ്മണർ തന്നെ പ്രചരിപ്പിച്ച ഒരു പുരാവൃത്തമായാണ് ചരിത്രകാരന്മാർ ഇതിനെ കാണുന്നത്. ഇതൊരു ചരിത്ര സംഭവമായി കണക്കാക്കുന്നില്ല.
2. ബ്രാഹ്മണർ എത്തുന്നതിന് മുൻപുള്ള കേരളം
ബ്രാഹ്മണ മേധാവിത്വം ശക്തമാകുന്നതിന് മുൻപുള്ള കേരളം, തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ ഒരു സാമൂഹിക-സാംസ്കാരിക ക്രമം നിലനിന്നിരുന്ന നാടായിരുന്നു.
A. സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതി (Social System)
തിണ സങ്കൽപം: ഇന്നത്തെപ്പോലെ കർക്കശമായ, ജനനത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ജാതി വ്യവസ്ഥയായിരുന്നില്ല അന്നുണ്ടായിരുന്നത്. പകരം, ഭൂപ്രകൃതിയെയും തൊഴിലിനെയും അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ‘തിണ’ (Thinai) എന്ന വിഭജനമാണ് നിലനിന്നിരുന്നത്. കുറിഞ്ഞി (മലയോരം), മുല്ലൈ (വനം), മരുതം (വയൽ പ്രദേശം), നെയ്തൽ (തീരദേശം), പാലൈ (വരണ്ട ഭൂമി) എന്നിങ്ങനെയായിരുന്നു പ്രധാന തിണകൾ. ഓരോ തിണയിലെയും ജനങ്ങൾക്ക് അവരുടേതായ ജീവിതരീതികളും ആരാധനാമൂർത്തികളും ഉണ്ടായിരുന്നു.
കുലങ്ങളും തൊഴിൽ കൂട്ടങ്ങളും: ഉഴവർ (കർഷകർ), പരതവർ (മത്സ്യത്തൊഴിലാളികൾ), വേട്ടുവർ (നായാട്ടുകാർ), പാണർ/പുലവർ (കലാകാരന്മാരും കവികളും), വണികർ (വ്യാപാരികൾ) തുടങ്ങിയ തൊഴിൽ കൂട്ടായ്മകൾ സമൂഹത്തിൽ പ്രധാന പങ്ക് വഹിച്ചു. ഇവർക്കിടയിൽ ഉച്ചനീചത്വങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, പിൽക്കാലത്തെപ്പോലെ തൊട്ടുകൂടായ്മ പോലുള്ള കർക്കശമായ നിയമങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങളുടെ വ്യാപനം: B.C. 3-ാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങൾ കേരളത്തിൽ ശക്തമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്നു. തെക്കൻ കേരളത്തിലെ ആയ്രാജാക്കന്മാർ ഈ മതങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു. ധാരാളം പള്ളികളും (വിഹാരങ്ങൾ) ചൈത്യങ്ങളും ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. കരുനാഗപ്പള്ളി, തൃക്കുന്നപ്പുഴ, പള്ളിക്കൽ, ചിതറാൽ (ജൈനകേന്ദ്രം) തുടങ്ങിയ സ്ഥലനാമങ്ങളും പുരാവസ്തു തെളിവുകളും ഇതിന് സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നു. അഹിംസയിലും കച്ചവടത്തിലും ഊന്നിയ ഒരു സംസ്കാരം വളർത്താൻ ഈ മതങ്ങൾക്ക് കഴിഞ്ഞു.
B. സാമ്പത്തിക ക്രമീകരണങ്ങൾ (Economic Arrangements)
കൃഷിയും കച്ചവടവും: സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുടെ അടിസ്ഥാനം കൃഷിയായിരുന്നു. നെല്ല്, കുരുമുളക്, ഇഞ്ചി, ഏലം തുടങ്ങിയ സുഗന്ധവ്യഞ്ജനങ്ങളും വ്യാപകമായി കൃഷി ചെയ്തിരുന്നു.
ആഗോള വ്യാപാരം: കേരളത്തിന്റെ തീരദേശ പട്ടണങ്ങൾ (പ്രധാനമായും മുസിരിസ്/മുചിരി) ആഗോള വ്യാപാരത്തിന്റെ പ്രധാന കേന്ദ്രങ്ങളായിരുന്നു. റോമാ സാമ്രാജ്യം, ഗ്രീക്കുകാർ, അറബികൾ, ചൈനക്കാർ എന്നിവരുമായി സുഗന്ധവ്യഞ്ജനങ്ങളുടെയും മറ്റ് ഉൽപ്പന്നങ്ങളുടെയും വിപുലമായ കച്ചവടം നടന്നിരുന്നു. ഈ വ്യാപാരം വലിയ സാമ്പത്തിക അഭിവൃദ്ധിക്ക് കാരണമായി.
നാണയങ്ങളും ബാർട്ടർ സമ്പ്രദായവും: റോമൻ നാണയങ്ങൾ വ്യാപകമായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു എന്നതിന് പുരാവസ്തു തെളിവുകളുണ്ട്. അതോടൊപ്പം, സാധനങ്ങൾക്ക് പകരം സാധനങ്ങൾ കൈമാറുന്ന ബാർട്ടർ സമ്പ്രദായവും നിലനിന്നിരുന്നു.
C. രാജഭരണവും ആശയവിനിമയവും (Governance and Communication)
ചേര രാജാക്കന്മാർ: ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ കേരളം ഭരിച്ചിരുന്നത് പ്രധാനമായും ചേര രാജാക്കന്മാരായിരുന്നു. രാജാധികാരം പരമ്പരാഗതമായിരുന്നു. എന്നാൽ, രാജാവിന്റെ അധികാരം കേവലം ഏകാധിപത്യപരമായിരുന്നില്ല.
ചെറുനാടുവാഴികൾ: ചേര രാജാക്കന്മാർക്ക് കീഴിൽ നിരവധി ചെറുനാടുവാഴികളും ഗോത്രത്തലവന്മാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇവർക്ക് തങ്ങളുടെ പ്രദേശങ്ങളിൽ ഭരണപരമായ അധികാരങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
ആശയവിനിമയം: രാജശാസനകളും അറിയിപ്പുകളും ഉദ്യോഗസ്ഥർ മുഖേനയും പെരുമ്പറയടിച്ചും ജനങ്ങളിലേക്ക് എത്തിച്ചിരുന്നു. സംഘകാല കവികളും കലാകാരന്മാരായ പാണന്മാരും രാജസദസ്സിലെ സ്ഥിരം സാന്നിധ്യമായിരുന്നു. ഇവർ രാജാവിനെയും പ്രജകളെയും തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പ്രധാന കണ്ണിയായി വർത്തിച്ചു. രാജാവിന്റെ നേട്ടങ്ങളെ വാഴ്ത്തിപ്പാടുന്നതും തെറ്റുകൾ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നതും ഇവരുടെ ചുമതലയായിരുന്നു.
D. ദൈവിക സങ്കൽപ്പങ്ങൾ (Belief Systems)
പ്രകൃതിയും പൂർവികരും: ഹൈന്ദവ പുരാണങ്ങളിലെ ദൈവങ്ങളായിരുന്നില്ല പ്രധാന ആരാധനാമൂർത്തികൾ. ഓരോ തിണയ്ക്കും അതിന്റേതായ ദൈവങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. കൊറ്റവൈ (യുദ്ധത്തിന്റെയും വിജയത്തിന്റെയും ദേവത), വേന്തൻ (ഇന്ദ്രൻ), മായോൻ (വിഷ്ണുവിന്റെ ഒരു പ്രാചീന രൂപം), മുരുകൻ എന്നിവർ പ്രധാന ആരാധനാമൂർത്തികളായിരുന്നു.
വീരക്കല്ല് ആരാധന: യുദ്ധത്തിൽ വീരമൃത്യു വരിക്കുന്ന യോദ്ധാക്കളുടെ സ്മരണയ്ക്കായി സ്ഥാപിക്കുന്ന ‘വീരക്കല്ലുകൾ’ അഥവാ ‘നடுகல்’ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു ആരാധനാരീതിയായിരുന്നു. പൂർവികരെ ആരാധിക്കുന്നതിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു ഇത്.
ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങൾ: ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങൾക്ക് കേരളത്തിൽ ശക്തമായ സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്നു. അഹിംസയിലും സദാചാരത്തിലും ഊന്നിയ ഈ മതങ്ങൾ സമൂഹത്തിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തി.
E. വൈദ്യം, ശാസ്ത്രം, സാങ്കേതികവിദ്യ (Medicine, Science, and Technology)
വൈദ്യം: ആയുർവേദത്തിന്റെ പ്രാചീന രൂപങ്ങളും നാട്ടുചികിത്സാരീതികളും പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു. ബുദ്ധവിഹാരങ്ങൾ (പള്ളികൾ) പ്രധാന ചികിത്സാ കേന്ദ്രങ്ങളായും പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നു. ബുദ്ധമതത്തിന്റെ ജീവകാരുണ്യ സങ്കൽപ്പങ്ങൾ ആതുരസേവനത്തിന് വലിയ പ്രാധാന്യം നൽകി.
ഗോളശാസ്ത്രം: കാർഷികാവശ്യങ്ങൾക്കും കടൽയാത്രകൾക്കുമായി നക്ഷത്രങ്ങളെയും ഗ്രഹങ്ങളെയും കുറിച്ചുള്ള അറിവ് അനിവാര്യമായിരുന്നു. കാലഗണനയ്ക്കും ദിശാനിർണയത്തിനും ഇവർക്ക് തങ്ങളുടേതായ രീതികളുണ്ടായിരുന്നു.
ലോഹവിദ്യയും കപ്പൽ നിർമ്മാണവും: ഇരുമ്പ്, ചെമ്പ്, വെങ്കലം തുടങ്ങിയ ലോഹങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് ആയുധങ്ങളും ഉപകരണങ്ങളും നിർമ്മിച്ചിരുന്നു. വിദൂരദേശങ്ങളിലേക്ക് വ്യാപാരം നടത്താൻ ആവശ്യമായ വലിയ കപ്പലുകൾ നിർമ്മിക്കുന്നതിലും ഇവർക്ക് വൈദഗ്ദ്ധ്യമുണ്ടായിരുന്നു.
ചുരുക്കത്തിൽ, ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിന് മുൻപുള്ള കേരളം, വൈവിധ്യമാർന്ന സാമൂഹിക കൂട്ടായ്മകളും ആഗോള വ്യാപാര ബന്ധങ്ങളും തനതായ ആരാധനാരീതികളും നിലനിന്നിരുന്ന ഒരു സജീവ സമൂഹമായിരുന്നു. പിൽക്കാലത്ത് രൂപപ്പെട്ട കർക്കശമായ ജാതി വ്യവസ്ഥയുടെയും ക്ഷേത്രകേന്ദ്രീകൃത സമൂഹത്തിന്റെയും സ്ഥാനത്ത്, കൂടുതൽ തുറന്നതും വ്യാപാരത്തിനും പ്രാദേശിക കൂട്ടായ്മകൾക്കും പ്രാധാന്യം നൽകിയിരുന്നതുമായ ഒരു സാമൂഹിക ക്രമമാണ് അന്ന് നിലനിന്നിരുന്നത്.
3. ബ്രാഹ്മണ്യത്തിന്റെ സാമൂഹിക ഇടപെടലും വ്യാപനവും
കേരളത്തിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയ ബ്രാഹ്മണർ വളരെ തന്ത്രപരമായാണ് തങ്ങളുടെ ആധിപത്യം സ്ഥാപിച്ചെടുത്തത്.
മതപരമായ സമന്വയം (Syncretism): നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന ദ്രാവിഡ ആരാധനാമൂർത്തികളെയും വിശ്വാസങ്ങളെയും അവർ തള്ളിക്കളഞ്ഞില്ല. പകരം, കൊറ്റവൈയെ ദുർഗ്ഗയായും, ശാസ്താവിനെ ഹരിഹരപുത്രനായും ഉൾക്കൊണ്ട് ഹൈന്ദവ പുരാണങ്ങളുമായി സമന്വയിപ്പിച്ചു. ഇത് സാധാരണക്കാർക്ക് പുതിയ വിശ്വാസങ്ങൾ സ്വീകാര്യമാക്കി.
ക്ഷേത്രകേന്ദ്രീകൃത സമൂഹം: യാഗങ്ങൾക്ക് പകരം ക്ഷേത്രങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകി. നാടുവാഴികളെയും രാജാക്കന്മാരെയും സമീപിച്ച് ക്ഷേത്രങ്ങൾ നിർമ്മിക്കാൻ ഭൂമി ദാനമായി നേടി (ബ്രഹ്മസ്വം, ദേവസ്വം). കാലക്രമേണ, ക്ഷേത്രങ്ങൾ ആരാധനാലയങ്ങൾ എന്നതിലുപരി, അധികാരത്തിന്റെയും സമ്പത്തിന്റെയും കേന്ദ്രങ്ങളായി മാറി.
ഭരണാധികാരികളുമായുള്ള സഖ്യം: രാജാക്കന്മാർക്ക് ക്ഷത്രിയ പദവി നൽകുകയും അവരുടെ ഭരണം ദൈവികമായി مشروعമാക്കുകയും ചെയ്തു. പകരമായി, ബ്രാഹ്മണർക്ക് ഭരണത്തിൽ നിർണായക സ്വാധീനവും നികുതിയിളവുകളും ലഭിച്ചു.
ഭൂവുടമാ സമ്പ്രദായം (ജന്മിത്തം): രാജാക്കന്മാരിൽ നിന്ന് ദാനമായി ലഭിച്ച ഭൂമിയിലൂടെ അവർ കേരളത്തിലെ പ്രധാന ഭൂവുടമകളായി (ജന്മിമാർ) മാറി. ഇത് കേരളത്തിൽ ഒരു ഫ്യൂഡൽ സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥയ്ക്ക് അടിത്തറയിട്ടു. തദ്ദേശീയരായ കർഷകർ പാട്ടക്കാരോ (കാണക്കാർ) അടിയാളന്മാരോ ആയി മാറി.
ചാതുർവർണ്യത്തിന്റെ സ്ഥാപനം: തങ്ങൾ ആത്മീയവും സാമൂഹികവുമായ ശ്രേണിയിൽ ഒന്നാമതാണെന്ന് സ്ഥാപിക്കുന്ന ചാതുർവർണ്യം എന്ന കർശനമായ ജാതി വ്യവസ്ഥ കേരളത്തിന്റെ സാഹചര്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് ഇവർ നടപ്പിലാക്കി. ഇത് തൊട്ടുകൂടായ്മ (അയിത്തം), തീണ്ടൽ തുടങ്ങിയ അനാചാരങ്ങളിലേക്ക് നയിച്ചു.
4. ബ്രാഹ്മണ കുടിയേറ്റത്തിന്റെ ഗുണഫലങ്ങൾ
ചില മേഖലകളിൽ ബ്രാഹ്മണരുടെ വരവ് ഗുണപരമായ മാറ്റങ്ങൾക്കും കാരണമായിട്ടുണ്ട്.
ജ്ഞാന-വിജ്ഞാന രംഗം: വേദാന്തം, തർക്കശാസ്ത്രം, ജ്യോതിശാസ്ത്രം, ഗണിതശാസ്ത്രം, ആയുർവേദം തുടങ്ങിയ വിജ്ഞാനശാഖകൾക്ക് കേരളത്തിൽ വലിയ പ്രചാരം ലഭിച്ചു. സംഗമഗ്രാമ മാധവൻ പോലുള്ളവർ തുടക്കം കുറിച്ച കേരളത്തിലെ ഗണിത-ജ്യോതിശാസ്ത്ര ശാഖ ലോകപ്രശസ്തമാണ്.
കലയും സംസ്കാരവും: കഥകളി, കൂടിയാട്ടം, മോഹിനിയാട്ടം പോലുള്ള ക്ലാസിക്കൽ കലാരൂപങ്ങൾ ക്ഷേത്രകലകളായി വളർന്നു വികസിക്കുന്നതിൽ ബ്രാഹ്മണ സമൂഹം, പ്രത്യേകിച്ച് നമ്പൂതിരിമാർ, നിർണായക പങ്ക് വഹിച്ചു.
ഭാഷാപരമായ വികാസം: തദ്ദേശീയമായ ദ്രാവിഡ ഭാഷയിൽ സംസ്കൃതത്തിന്റെ സ്വാധീനം വർധിച്ചു. ഇത് “മണിപ്രവാളം” എന്ന പുതിയൊരു സാഹിത്യശൈലിയുടെ ഉദയത്തിനും ആധുനിക മലയാള ഭാഷയുടെ രൂപീകരണത്തിനും വഴിയൊരുക്കി.
സ്ഥിരമായ കാർഷിക വ്യവസ്ഥ: ചിതറിക്കിടന്ന കാർഷിക രീതികളെ ഒരു പരിധി വരെ ഏകോപിപ്പിച്ച്, ക്ഷേത്രങ്ങളെ കേന്ദ്രീകരിച്ച് ഒരു സ്ഥിരമായ കാർഷിക വ്യവസ്ഥ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിൽ ഈ മാറ്റങ്ങൾ ഒരു ഘടകമായി.
5. കുടിയേറ്റത്തിന്റെ ദോഷഫലങ്ങൾ/മോശം വശങ്ങൾ
ബ്രാഹ്മണ മേധാവിത്വം കേരള സമൂഹത്തിൽ ദൂരവ്യാപകമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു. ബ്രാഹ്മണ കുടിയേറ്റത്തെത്തുടർന്ന് കേരളീയ സമൂഹത്തിൽ രൂപപ്പെട്ടതും, അതിന്റെ ദുസ്വാധീനം ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നതുമായ സാമൂഹിക അപചയങ്ങൾ താഴെ പറയുന്നു.
അഴിയാക്കുരുക്കായ ജാതിബോധം (Deep-rooted Caste Consciousness): പണ്ട് നിലനിന്നിരുന്ന തൊട്ടുകൂടായ്മ, തീണ്ടൽ തുടങ്ങിയ പ്രകടമായ രൂപങ്ങൾ നിയമംമൂലം ഇല്ലാതായെങ്കിലും, ജാതിയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഒരു സാമൂഹിക ബോധം ഇന്നും കേരളത്തിൽ ശക്തമായി നിലനിൽക്കുന്നു. രാഷ്ട്രീയത്തിലെ വോട്ട് ബാങ്കുകൾ, വിവാഹ പരസ്യങ്ങൾ, സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളിലെ വേർതിരിവുകൾ, തൊഴിലിടങ്ങളിലെ മുൻഗണനകൾ എന്നിവയിലെല്ലാം ജാതിയുടെ അദൃശ്യമായ സ്വാധീനം വ്യക്തമാണ്. ലോകത്ത് മറ്റൊരിടത്തും കാണാത്തത്ര കർക്കശവും മനുഷ്യത്വരഹിതവുമായ ജാതിവിവേചനം കേരളത്തിൽ നിലവിൽ വന്നു. തൊട്ടുകൂടായ്മ, തീണ്ടൽ, ദൃഷ്ടിയിൽ പെട്ടാലുള്ള ദോഷം തുടങ്ങിയ ആചാരങ്ങൾ സമൂഹത്തെ പല തട്ടുകളായി വിഭജിച്ചു. സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ കേരളത്തെ “ഭ്രാന്താലയം” എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാൻ കാരണം ഈ വ്യവസ്ഥയായിരുന്നു.
സാമ്പത്തിക അസമത്വത്തിന്റെ അടിവേരുകൾ (Roots of Economic Inequality): ജന്മി-കുടിയാൻ വ്യവസ്ഥയിലൂടെ തദ്ദേശീയരായ ജനവിഭാഗങ്ങൾക്ക് ഭൂമിയിന്മേലുള്ള അവകാശം പൂർണ്ണമായും നഷ്ടപ്പെട്ടു. ഇത് കടുത്ത സാമ്പത്തിക ചൂഷണത്തിനും ദാരിദ്ര്യത്തിനും കാരണമായി. ഭൂരിപക്ഷം വരുന്ന ജനങ്ങൾ ഭൂവുടമകളായ ഒരു ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ അടിയാളന്മാരായി മാറി. ഭൂമി മുഴുവൻ ഒരു ന്യൂനപക്ഷമായ ജന്മിമാരുടെ കൈകളിൽ കേന്ദ്രീകരിച്ച ‘ജന്മിത്ത’ സമ്പ്രദായം, ഭൂരിപക്ഷം വരുന്ന തദ്ദേശീയരെ ഭൂരഹിതരും അടിയാളരുമാക്കി. ഭൂപരിഷ്കരണം ഈ വ്യവസ്ഥയെ തകർത്തുവെങ്കിലും, നൂറ്റാണ്ടുകളായി നിലനിന്ന ഈ സാമ്പത്തിക ചൂഷണം സൃഷ്ടിച്ച ആഘാതം പൂർണ്ണമായും മാറിയിട്ടില്ല. ആദിവാസി-ദളിത് വിഭാഗങ്ങൾ ഇന്നും ഭൂമിക്കും സാമൂഹിക നീതിക്കും വേണ്ടി നടത്തുന്ന സമരങ്ങളുടെ ചരിത്രപരമായ കാരണം ഇതാണ്.
ആഴത്തിൽ വേരൂന്നിയ പുരുഷാധിപത്യം (Deep-rooted Patriarchy): സമൂഹത്തിൽ മൊത്തത്തിൽ സ്ത്രീകളുടെ പദവി ഇടിഞ്ഞു. നമ്പൂതിരി സമുദായത്തിലെ സ്ത്രീകൾ (അന്തർജ്ജനങ്ങൾ) വീടിന്റെ നാല് ചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ ഒതുക്കപ്പെട്ടു. അതേസമയം, സംബന്ധം പോലുള്ള വിവാഹേതര ബന്ധങ്ങളിലൂടെ മറ്റ് സമുദായത്തിലെ സ്ത്രീകളെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്ന ഒരു സംവിധാനം നിലവിൽ വന്നു. ഇത് സവർണ്ണ പുരുഷന് ബഹുമതിയും മറ്റ് ജാതിയിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് അപമാനവുമായി മാറി. കേരളം സ്ത്രീ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ മുന്നിലാണെങ്കിലും, സമൂഹത്തിൽ പുരുഷാധിപത്യപരമായ കാഴ്ചപ്പാടുകൾ ശക്തമായി തുടരുന്നു. സ്ത്രീയുടെ ലൈംഗികതയെയും സാമൂഹിക ജീവിതത്തെയും നിയന്ത്രിക്കാൻ ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ള ‘സംബന്ധം’ പോലുള്ള സമ്പ്രദായങ്ങളും, അന്തർജനങ്ങളെ വീടിനുള്ളിൽ തളച്ചിട്ട വ്യവസ്ഥകളും സൃഷ്ടിച്ച ചിന്താഗതിയുടെ പ്രതിഫലനങ്ങൾ ഇന്നത്തെ സദാചാര പോലീസ് ആക്രമണങ്ങളിലും, ഗാർഹിക പീഡനങ്ങളിലും, സ്ത്രീധന പ്രശ്നങ്ങളിലും കാണാം.
വിജ്ഞാനത്തോടുള്ള വിവേചനപരമായ കാഴ്ചപ്പാട് (Discriminatory Approach to Knowledge): അറിവും വിദ്യാഭ്യാസവും (പ്രത്യേകിച്ച് സംസ്കൃത പഠനം) സവർണ്ണരുടെ മാത്രം കുത്തകയാക്കി മാറ്റി. ഭൂരിപക്ഷം വരുന്ന അവർണ്ണ വിഭാഗങ്ങൾക്ക് അക്ഷരാഭ്യാസം പോലും നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു. ക്ഷേത്രപ്രവേശനത്തിനും ആരാധനാ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും കടുത്ത വിലക്കുകൾ ഏർപ്പെടുത്തി. ഇത് ഒരു വലിയ ജനവിഭാഗത്തിന്റെ സാമൂഹികവും ബൗദ്ധികവുമായ വളർച്ചയെ നൂറ്റാണ്ടുകളോളം തടഞ്ഞുനിർത്തി. വിജ്ഞാനം (പ്രത്യേകിച്ച് സംസ്കൃതവും വേദങ്ങളും) ഒരു പ്രത്യേക വിഭാഗത്തിന്റെ കുത്തകയാക്കി മാറ്റുകയും ഭൂരിപക്ഷത്തിന് വിദ്യാഭ്യാസം നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്തത് വലിയൊരു സാമൂഹിക പിന്നോക്കാവസ്ഥയ്ക്ക് കാരണമായി. ഇതിന്റെ പ്രത്യാഘാതം മറികടക്കാനാണ് പിൽക്കാലത്ത് സംവരണം പോലുള്ള സംവിധാനങ്ങൾ വേണ്ടിവന്നത്. തദ്ദേശീയവും പ്രായോഗികവുമായ അറിവുകളേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠം ‘ബ്രാഹ്മണിക്കൽ’ വിജ്ഞാനമാണെന്ന ഒരു പൊതുബോധം സമൂഹത്തിൽ ഇത് സൃഷ്ടിച്ചു.
തനത് സംസ്കാരത്തിന്റെ ശോഷണം (Erosion of Indigenous Culture): ദ്രാവിഡവും ഗോത്രപരവുമായ നിരവധി തനത് ആചാരങ്ങളെയും കലാരൂപങ്ങളെയും ആരാധനാ രീതികളെയും ‘സവർണ്ണ’ സങ്കൽപ്പങ്ങൾക്ക് അനുസരിച്ച് മാറ്റുകയോ ഇല്ലാതാക്കുകയോ ചെയ്തു. ഇത് കേരളത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക വൈവിധ്യത്തിന് വലിയ ശോഷണം സംഭവിക്കാൻ കാരണമായി. പല പ്രാദേശിക ദൈവങ്ങളും പുരാണങ്ങളിലെ ദൈവങ്ങളായി മാറ്റിയെഴുതപ്പെട്ടു.
ആന്തരികവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട മേധാവിത്വവും അപകർഷതയും (Internalized Superiority and Inferiority): നൂറ്റാണ്ടുകളോളം ഒരു വിഭാഗം ശ്രേഷ്ഠരും മറുവിഭാഗം അധമരുമാണെന്ന ആശയം സമൂഹത്തിൽ അടിച്ചേൽപ്പിച്ചത്, ജനങ്ങളിൽ ആഴത്തിലുള്ള ഒരു അപകർഷതാബോധവും മറുഭാഗത്ത് അടിസ്ഥാനരഹിതമായ മേധാവിത്വബോധവും സൃഷ്ടിച്ചു. ഈ മാനസികാവസ്ഥയുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ വ്യക്തിബന്ധങ്ങളിലും സാമൂഹിക ഇടപെടലുകളിലും ഇന്നും പ്രകടമാണ്.
നവോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനങ്ങളിലൂടെയും സാമൂഹിക പരിഷ്കരണങ്ങളിലൂടെയും കേരളം ഈ അപചയങ്ങളുടെ പ്രകടമായ രൂപങ്ങളെ മറികടന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, അവയുടെയെല്ലാം അദൃശ്യമായ സ്വാധീനം ആധുനിക കേരളീയ സമൂഹത്തിലും ഒരു വെല്ലുവിളിയായി തുടരുന്നു. ചുരുക്കത്തിൽ, ബ്രാഹ്മണ കുടിയേറ്റം കേരളത്തിന് ജ്ഞാന-സാംസ്കാരിക രംഗങ്ങളിൽ ചില സംഭാവനകൾ നൽകിയെങ്കിലും, അത് സൃഷ്ടിച്ച സാമൂഹികമായ വേർതിരിവുകളും ചൂഷണ വ്യവസ്ഥകളും കേരള ചരിത്രത്തിലെ കറുത്ത അധ്യായങ്ങളാണ്. ഈ അസമത്വങ്ങൾക്കെതിരെയുള്ള പോരാട്ടമാണ് പിൽക്കാലത്ത് കേരളത്തിലെ നവോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് ഊർജ്ജം പകർന്നത്.
കേരളത്തിലെ ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങൾ: ആഗമനവും സ്വാധീനവും
ബ്രാഹ്മണ ആധിപത്യം ശക്തമാകുന്നതിന് മുൻപ്, ഏകദേശം ആയിരത്തോളം വർഷം കേരളത്തിൽ ഏറ്റവും പ്രബലമായിരുന്ന മതവിശ്വാസങ്ങളായിരുന്നു ബുദ്ധമതവും ജൈനമതവും.
1. ആഗമന കാലഘട്ടം
ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട്: മൗര്യ ചക്രവർത്തിയായിരുന്ന അശോകന്റെ കാലത്താണ് ബുദ്ധമതം ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ വ്യാപകമായി പ്രചരിച്ചത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മതപ്രചാരകർ (ധർമ്മ മഹാമാത്രന്മാർ) കേരളത്തിലും എത്തിയതായി വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
വ്യാപാര ബന്ധങ്ങൾ: പുരാതന കേരളത്തിന് റോം, ചൈന, അറേബ്യ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളുമായി ശക്തമായ വ്യാപാര ബന്ധങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. കച്ചവടത്തിനായി എത്തിയ വ്യാപാരികളിലൂടെയും (വണിക സംഘങ്ങൾ) ഈ മതങ്ങൾ ഇവിടെ പ്രചരിച്ചു. ജൈനമതത്തിന് വ്യാപാരികൾക്കിടയിൽ വലിയ സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്നു.
ഈ മതങ്ങൾ കേരളത്തിൽ ഏറ്റവും ശക്തമായിരുന്നത് ഏകദേശം ബി.സി. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ എ.ഡി. എട്ടാം നൂറ്റാണ്ട് വരെയുള്ള കാലഘട്ടത്തിലാണ്.
2. ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങൾ കൊണ്ടുള്ള ഗുണങ്ങൾ
ഈ മതങ്ങളുടെ വ്യാപനം കേരള സമൂഹത്തിൽ വിപ്ലവകരമായ മാറ്റങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്നു.
വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ വ്യാപനം: ബുദ്ധവിഹാരങ്ങളെയും ജൈനകേന്ദ്രങ്ങളെയും പള്ളികൾ എന്നാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. ഈ പള്ളികൾ ആരാധനാലയങ്ങൾ മാത്രമല്ല, വിദ്യയുടെ കേന്ദ്രങ്ങൾ കൂടിയായിരുന്നു. ജാതി-മത ഭേദമന്യേ എല്ലാവർക്കും ഇവിടെ പ്രവേശനം നൽകി. ഇന്ന് നമ്മൾ ഉപയോഗിക്കുന്ന “പള്ളിക്കൂടം” എന്ന വാക്ക് ഈ ബുദ്ധ-ജൈന വിദ്യാഭ്യാസ കേന്ദ്രങ്ങളിൽ നിന്ന് രൂപപ്പെട്ടതാണ്.
ആരോഗ്യ പരിപാലനം (ആതുരസേവനം): ജീവകാരുണ്യത്തിനും അഹിംസയ്ക്കും ഊന്നൽ നൽകിയതുകൊണ്ട് ബുദ്ധഭിക്ഷുക്കൾ രോഗികളെ ശുശ്രൂഷിക്കുന്നതിലും ആതുരാലയങ്ങൾ നടത്തുന്നതിലും ശ്രദ്ധിച്ചു. കേരളത്തിലെ ആയുർവേദത്തിന്റെ വളർച്ചയ്ക്ക് ഇവർ വലിയ സംഭാവനകൾ നൽകിയിട്ടുണ്ട്.
അഹിംസയുടെ പ്രചാരണം: സംഘകാലത്ത് നിലനിന്നിരുന്ന മൃഗബലി പോലുള്ള ആചാരങ്ങളെ ഈ മതങ്ങൾ എതിർത്തു. അഹിംസ എന്ന ആശയം സമൂഹത്തിൽ വേരുറപ്പിച്ചത് ഇവരുടെ സ്വാധീനഫലമായാണ്.
സാമൂഹിക സമത്വം: ജാതീയമായ ഉച്ചനീചത്വങ്ങളെ ഈ മതങ്ങൾ അംഗീകരിച്ചിരുന്നില്ല. ഇത് ഒരു പരിധി വരെ സമത്വാധിഷ്ഠിതമായ ഒരു സമൂഹം കെട്ടിപ്പടുക്കാൻ സഹായിച്ചു.
കലയും വാസ്തുവിദ്യയും: പാറകൾ തുരന്നുണ്ടാക്കിയ ഗുഹാക്ഷേത്രങ്ങൾ, വിഹാരങ്ങൾ, സ്തൂപങ്ങൾ എന്നിവയുടെ നിർമ്മാണം കേരളത്തിൽ ആരംഭിച്ചത് ഈ കാലഘട്ടത്തിലാണ്. ചിതറാൽ ജൈന ഗുഹാക്ഷേത്രം ഇതിന് ഉത്തമ ഉദാഹരണമാണ്.
ബ്രാഹ്മണ്യം പിടിച്ചെടുത്ത പ്രധാന ക്ഷേത്രങ്ങളും അവയുടെ ബൗദ്ധ-ജൈന പാരമ്പര്യവും
ബ്രാഹ്മണ-ബുദ്ധ/ജൈന സംഘർഷങ്ങളിലൂടെയും ആശയപരമായ ആധിപത്യത്തിലൂടെയും ഇന്നത്തെ ഹൈന്ദവ ക്ഷേത്രങ്ങളായി മാറിയെന്ന് ചരിത്രകാരന്മാർ ശക്തമായി വിശ്വസിക്കുന്ന പ്രധാനപ്പെട്ട കേരളത്തിലെ ആരാധനാലയങ്ങളുടെ ഒരു ലിസ്റ്റ് താഴെ നൽകുന്നു. ഈ വിഷയത്തിൽ ഒരു കാര്യം പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്: “പിടിച്ചെടുക്കൽ” എന്നത് ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരു സൈനിക നടപടിയായിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, നൂറ്റാണ്ടുകൾ നീണ്ട, ആശയപരമായ സംവാദങ്ങളിലൂടെയും, രാജാക്കന്മാരുടെ പിന്തുണ നേടുന്നതിലൂടെയും, തദ്ദേശീയമായ ആരാധനാ രീതികളെയും ദൈവങ്ങളെയും ഹൈന്ദവ പുരാണങ്ങളുമായി ലയിപ്പിച്ചുകൊണ്ടുമുള്ള സങ്കീർണ്ണമായ ഒരു സാമൂഹിക-സാംസ്കാരിക പ്രക്രിയയായിരുന്നു അത്. പല ക്ഷേത്രങ്ങളുടെയും യഥാർത്ഥ ചരിത്രം രേഖാമൂലം ലഭ്യമല്ലാത്തതിനാൽ, ചരിത്രകാരന്മാർ ഈ നിഗമനങ്ങളിലെത്തുന്നത് ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പേര്, പ്രതിഷ്ഠയുടെ സ്വഭാവം, വാസ്തുവിദ്യ, ആചാരങ്ങളിലെ പ്രത്യേകതകൾ, ഐതിഹ്യങ്ങൾ, സ്ഥലനാമങ്ങൾ എന്നിവയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ്.
എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടോടുകൂടി ആദിശങ്കരന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഹൈന്ദവ തത്ത്വചിന്തയുടെ പുനരുജ്ജീവനവും ഭക്തിപ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ വളർച്ചയും ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങളുടെ തകർച്ചയ്ക്ക് കാരണമായി. ഇത് നേരിട്ടുള്ള യുദ്ധങ്ങളിലൂടെയോ കലഹങ്ങളിലൂടെയോ ആയിരുന്നില്ല, മറിച്ച് തന്ത്രപരമായ സാമൂഹിക-സാംസ്കാരിക പ്രക്രിയകളിലൂടെയായിരുന്നു.
സംവാദങ്ങളും തർക്കങ്ങളും: പണ്ഡിതന്മാർ തമ്മിലുള്ള വാഗ്വാദങ്ങളിൽ (തർക്കങ്ങൾ) ബൗദ്ധ-ജൈന പണ്ഡിതരെ പരാജയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ബ്രാഹ്മണ്യം ബൗദ്ധികമായ ആധിപത്യം നേടി. രാജാക്കന്മാരുടെ പിന്തുണയോടെയായിരുന്നു ഇത് പലപ്പോഴും സംഭവിച്ചത്.
രാജാക്കന്മാരുടെ പിന്തുണ നഷ്ടപ്പെടൽ: നാടുവാഴികളും രാജാക്കന്മാരും ക്രമേണ ബ്രാഹ്മണമതത്തെയും ക്ഷേത്രങ്ങളെയും പിന്തുണയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഇത് ബുദ്ധ-ജൈന വിഹാരങ്ങൾക്കുള്ള സാമ്പത്തിക സഹായം ഇല്ലാതാക്കി.
ആശയങ്ങളുടെ സ്വാംശീകരണം: ബുദ്ധ-ജൈന മതങ്ങളിലെ പല നല്ല ആശയങ്ങളെയും ആരാധനാമൂർത്തികളെയും ഹൈന്ദവ വിശ്വാസത്തിലേക്ക് ലയിപ്പിച്ചു. ബുദ്ധനെ വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരമായി പ്രഖ്യാപിച്ചത് ഇതിന്റെ ഭാഗമാണ്. ഈ മാർഗ്ഗത്തിലൂടെ സാധാരണക്കാരെ പുതിയ വിശ്വാസത്തിലേക്ക് ആകർഷിക്കാൻ എളുപ്പത്തിൽ സാധിച്ചു.
പ്രധാന ക്ഷേത്രങ്ങളും അവയുടെ ബൗദ്ധ-ജൈന പാരമ്പര്യവും
ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ പേര്
പ്രബലമായ വാദം (പഴയ രൂപം)
തെളിവുകളും നിഗമനങ്ങളും
1. ശബരിമല ശ്രീ ധർമ്മശാസ്താ ക്ഷേത്രം
ബുദ്ധവിഹാരം
ധർമ്മശാസ്താവ്: ശാസ്താവ് എന്ന പേര് ബുദ്ധന്റെ പര്യായമാണ്. ധർമ്മം എന്നത് ബുദ്ധന്റെ പ്രബോധനങ്ങളെ കുറിക്കുന്നു.
ശരണം വിളി: “ബുദ്ധം ശരണം ഗച്ഛാമി, ധർമ്മം ശരണം ഗച്ഛാമി, സംഘം ശരണം ഗച്ഛാമി” എന്ന ബൗദ്ധമന്ത്രവുമായി ‘സ്വാമിയേ ശരണമയ്യപ്പാ’ എന്നതിന് വലിയ സാമ്യമുണ്ട്.
ഭരത പ്രതിഷ്ഠ: ശ്രീരാമന്റെ സഹോദരനായ ഭരതനാണ് ഇവിടുത്തെ പ്രധാന പ്രതിഷ്ഠ. ഇത് ഹൈന്ദവ ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ അത്യപൂർവ്വമാണ്. എന്നാൽ ജൈനമതത്തിൽ, ബാഹുബലിയുടെ സഹോദരനായ ഭരതൻ ആരാധനാ പുരുഷനാണ്.
പേരിലെ സൂചന: ‘മാണിക്യം’ എന്നത് ജൈന സന്യാസികളെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന പദമാണ്.
ആചാരങ്ങൾ: ഉപദേവതകളില്ല, ദീപാരാധനയ്ക്ക് കർപ്പൂരമില്ല, നമസ്കാര മണ്ഡപമില്ല തുടങ്ങിയ പല ആചാരങ്ങളും മറ്റ് ഹൈന്ദവ ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്. ഇവ ജൈന പാരമ്പര്യത്തിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു.
3. തൃശ്ശൂർ വടക്കുന്നാഥൻ ക്ഷേത്രം
ബുദ്ധവിഹാരം
വാസ്തുവിദ്യ: ക്ഷേത്രത്തിലെ കൂത്തമ്പലത്തിന്റെയും മറ്റും നിർമ്മാണ ശൈലിക്ക് ബൗദ്ധ വിഹാരങ്ങളോടും സ്തൂപങ്ങളോടും സാമ്യമുണ്ട്.
പേരിലെ സൂചന: ‘വടക്കുന്നാഥൻ’ എന്നത് ബുദ്ധന്റെ ഒരു പേരായ ‘ഋഷഭനാഥൻ’ എന്നതിൽ നിന്ന് രൂപപ്പെട്ടതാകാമെന്ന് വാദമുണ്ട്.
ഐതിഹ്യം: ആദിശങ്കരൻ ബൗദ്ധ സന്യാസിമാരുമായി തർക്കത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടതും അവരെ പരാജയപ്പെടുത്തിയതും തൃശ്ശൂരിൽ വെച്ചാണെന്ന ഐതിഹ്യം ഈ മാറ്റത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
4. കൊടുങ്ങല്ലൂർ കുറുംബ ഭഗവതി ക്ഷേത്രം
ബുദ്ധവിഹാരം (താരാദേവി ക്ഷേത്രം)
ദേവതാ സങ്കൽപ്പം: ഇവിടുത്തെ ഭഗവതി, ബൗദ്ധദേവതയായ ‘താരാ ഭഗവതി’യുടെ രൂപാന്തരമാണെന്ന് പ്രബലമായ വാദമുണ്ട്.
ഭരണിയാഘോഷം: ഭരണിയോടനുബന്ധിച്ച് നടക്കുന്ന, ലൈംഗിക ചുവയുള്ള തെറിപ്പാട്ടുകൾ, ഒരു കാലത്ത് അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന ബൗദ്ധ സന്യാസിനികളെ (ഭിക്ഷുണിമാർ) ആക്ഷേപിച്ച് ഓടിച്ചതിന്റെ പ്രതീകാത്മകമായ പുനരാവിഷ്കാരമാണെന്ന് ചില ചരിത്രകാരന്മാർ (ഉദാ: പി.കെ. ഗോപാലകൃഷ്ണൻ) വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നു.
5. അനന്തപുരം പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്രം
ജൈന കേന്ദ്രം
അനന്തൻ എന്ന നാഗം: വിഷ്ണു ശയിക്കുന്ന അനന്തൻ എന്ന നാഗം, ജൈന തീർത്ഥങ്കരനായ പാർശ്വനാഥന്റെ രക്ഷാചിഹ്നമായ നാഗവുമായി ബന്ധമുള്ളതാണെന്ന് വാദമുണ്ട്.
സ്ഥലത്തെ പാരമ്പര്യം: തിരുവനന്തപുരം ഉൾപ്പെടുന്ന തെക്കൻ കേരളത്തിൽ ജൈനമതത്തിന് ശക്തമായ സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്നു. ആയ്രാജാക്കന്മാർ ജൈനമതത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചിരുന്നു.
6. വിവിധ ശാസ്താ ക്ഷേത്രങ്ങളും കാവുകളും
ബുദ്ധ-നാഗ ആരാധനാ കേന്ദ്രങ്ങൾ
ശാസ്താവ്: കേരളത്തിൽ വ്യാപകമായി കാണുന്ന ശാസ്താ ക്ഷേത്രങ്ങൾ ബൗദ്ധ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ തുടർച്ചയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.
സർപ്പക്കാവുകൾ: സർപ്പാരാധനയും വൃക്ഷാരാധനയും നിലനിന്നിരുന്ന കാവുകൾ ബൗദ്ധ-ജൈന-ദ്രാവിഡ പാരമ്പര്യങ്ങളുടെ ഭാഗമായിരുന്നു. ഇവയിൽ പലതും പിന്നീട് ഹൈന്ദവ ക്ഷേത്രങ്ങളായി മാറി. തൃക്കുന്നപ്പുഴ, നിലമ്പേരൂർ, കിടങ്ങൂർ തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളിലെ ക്ഷേത്രങ്ങൾക്ക് ബൗദ്ധ പാരമ്പര്യം കൽപ്പിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്.
അന്നത്തെ ആരാധനാ രീതികൾ എപ്രകാരമായിരുന്നു?
ഈ കേന്ദ്രങ്ങളിലെ ആരാധനാരീതികൾ ഇന്നത്തെ ഹൈന്ദവ ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ താന്ത്രിക-വൈദിക പൂജകളിൽ നിന്ന് തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു.
ബൗദ്ധ വിഹാരങ്ങളിൽ (പള്ളികൾ):
വിദ്യാഭ്യാസ കേന്ദ്രം: ആരാധന എന്നതിലുപരി, വിജ്ഞാനത്തിന്റെയും ധ്യാനത്തിന്റെയും കേന്ദ്രങ്ങളായിരുന്നു ഇവ. പള്ളിക്കൂടം എന്ന വാക്ക് ഇതിന്റെ ഭാഗമാണ്.
സംഘജീവിതം: ഭിക്ഷുക്കളും ഭിക്ഷുണിമാരും ഒരുമിച്ച് താമസിക്കുന്ന (സംഘം) ആശ്രമങ്ങളായിരുന്നു ഇവ.
ധ്യാനവും പ്രബോധനവും: ദിവസത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗം സമയവും ധ്യാനത്തിനും ബുദ്ധന്റെ തത്വങ്ങൾ പഠിക്കുന്നതിനും പഠിപ്പിക്കുന്നതിനും വേണ്ടിയായിരുന്നു.
സ്തൂപ ആരാധന: ബുദ്ധന്റെ ഭൗതികാവശിഷ്ടങ്ങൾ അടക്കം ചെയ്ത സ്തൂപങ്ങളെ വണങ്ങുന്ന രീതിയായിരുന്നു പ്രധാനം. വിഗ്രഹാരാധന ആദ്യകാലത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
സാമൂഹിക സേവനം: ജീവകാരുണ്യ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക്, പ്രത്യേകിച്ച് ആതുരശുശ്രൂഷയ്ക്ക്, വലിയ പ്രാധാന്യം നൽകിയിരുന്നു.
ജൈന ബസ്തികളിൽ (ക്ഷേത്രങ്ങൾ):
തീർത്ഥങ്കര വന്ദനം: 24 തീർത്ഥങ്കരന്മാരെയും അവരുടെ ജീവിതത്തെയും തത്വങ്ങളെയും വന്ദിക്കുന്നതിനായിരുന്നു പ്രഥമസ്ഥാനം.
അഹിംസയും സന്യാസവും: കഠിനമായ അഹിംസയും സന്യാസ ജീവിതരീതികളും മുഖമുദ്രയായിരുന്നു. ഭക്ഷണത്തിലും ജീവിതചര്യയിലും കണിശമായ ചിട്ടകളുണ്ടായിരുന്നു.
ധ്യാനം: ആത്മീയ ഔന്നത്യത്തിനായിട്ടുള്ള കഠിനമായ ധ്യാനത്തിന് വലിയ പ്രാധാന്യമുണ്ടായിരുന്നു.
ലളിതമായ ആരാധന: ഇന്നത്തെപ്പോലെ സങ്കീർണ്ണമായ അഭിഷേകങ്ങളോ അലങ്കാരങ്ങളോ കുറവായിരുന്നു. ശാന്തമായ അന്തരീക്ഷത്തിൽ തീർത്ഥങ്കരന്മാരുടെ പ്രതിമകളെ വണങ്ങുന്നതിലായിരുന്നു ശ്രദ്ധ.
ചുരുക്കത്തിൽ, ഈ ആരാധനാലയങ്ങൾ ഒരു കാലത്ത് സാമൂഹിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെയും ധാർമ്മിക പ്രബോധനത്തിന്റെയും കേന്ദ്രങ്ങളായിരുന്നു. പിൽക്കാലത്ത് അവ താന്ത്രിക-വൈദിക ആചാരങ്ങളോടുകൂടിയ ഹൈന്ദവ ക്ഷേത്രങ്ങളായി പരിണമിക്കുകയായിരുന്നു.
ഹിന്ദുത്വവും ഹിന്ദുമതവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം മനസ്സിലാക്കണം.
ഹിന്ദുമതം: ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളുടെ ചരിത്രമുള്ള, വൈവിധ്യമാർന്ന ആചാരങ്ങളും ദർശനങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു വലിയ ആത്മീയ-സാംസ്കാരിക ചട്ടക്കൂടാണ്. അല്ലാതെ മറ്റ് സെമിറ്റിക് മതങ്ങളെ പോലെയുള്ളതല്ല ഹിന്ദുമതം എന്നതിലൂടെ നാമിന്നു കാണുന്ന ഹൈന്ദവത.
ഹിന്ദുത്വം:വി.ഡി. സവർക്കർ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ രൂപം നൽകിയ ഒരു രാഷ്ട്രീയ ആശയമാണ് (political ideology). ഇന്ത്യയെ ഒരു ഹിന്ദുരാഷ്ട്രമായി നിർവചിക്കുന്നതിലാണ് ഇത് ഊന്നൽ നൽകുന്നത്.
ഇനി ബുദ്ധമതവും ഹൈന്ദവ ദർശനങ്ങളും തമ്മിലുള്ള പ്രധാന വ്യത്യാസങ്ങൾ നോക്കാം:
വിഷയം
ഹൈന്ദവ ദർശനം (പൊതുവായി)
ബുദ്ധമതം
1. ആത്മാവ്
ആത്മൻ (Atman): ശരീരങ്ങൾ മാറിയാലും നശിക്കാത്ത, ശാശ്വതമായ ഒരു ആത്മാവ് ഓരോ ജീവിയിലും ഉണ്ട് എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു. മോക്ഷം എന്നത് ഈ ആത്മാവിനെ പരമാത്മാവിൽ ലയിപ്പിക്കലാണ്.
അനാത്മ (Anatta/Anatman): ശാശ്വതമായ, മാറ്റമില്ലാത്ത ഒരു ആത്മാവ് എന്നൊന്നില്ല എന്ന് പഠിപ്പിക്കുന്നു. ‘ഞാൻ’ എന്നത് മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഭൗതികവും മാനസികവുമായ ഘടകങ്ങളുടെ ഒരു കൂട്ടം മാത്രമാണ്. ഇതാണ് ഏറ്റവും അടിസ്ഥാനപരമായ വ്യത്യാസം.
2. ഈശ്വര സങ്കൽപം
സ്രഷ്ടാവായ ഈശ്വരൻ: പ്രപഞ്ചത്തെ സൃഷ്ടിക്കുകയും നിയന്ത്രിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു ഈശ്വരൻ (ബ്രഹ്മം/ഈശ്വരൻ) എന്ന സങ്കൽപം ശക്തമാണ്. വിവിധ ദേവതകളെ ഈ പരമമായ ശക്തിയുടെ രൂപങ്ങളായി ആരാധിക്കുന്നു.
ഈശ്വരനില്ല: ഒരു സ്രഷ്ടാവായ ഈശ്വരനുണ്ടെന്ന ആശയത്തെ ബുദ്ധൻ നിരാകരിച്ചു. പ്രപഞ്ചം കാര്യകാരണബന്ധങ്ങളാൽ (Law of Cause and Effect) പ്രവർത്തിക്കുന്നു. നിർവാണം നേടാൻ ഓരോ വ്യക്തിയും സ്വയം പരിശ്രമിക്കണം, അതിന് ഒരു ദൈവത്തിന്റെ സഹായം ആവശ്യമില്ല.
3. വേദങ്ങളുടെ സ്ഥാനം
വേദങ്ങൾ പ്രമാണം: വേദങ്ങളെ ദൈവികമായതോ അനിഷേധ്യമായതോ ആയ ഗ്രന്ഥങ്ങളായി കണക്കാക്കുന്നു. വൈദികമായ ആചാരങ്ങൾക്കും യജ്ഞങ്ങൾക്കും പ്രാധാന്യമുണ്ട്.
വേദങ്ങളെ നിരാകരിച്ചു: വേദങ്ങളുടെ ആധികാരികതയെയും ബ്രാഹ്മണർക്ക് മാത്രം പരിമിതപ്പെടുത്തിയ യജ്ഞങ്ങളെയും ജാതി വ്യവസ്ഥയെയും ബുദ്ധൻ പൂർണ്ണമായും തള്ളിക്കളഞ്ഞു.
4. സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥ
ചാതുർവർണ്യം/ജാതി: പരമ്പരാഗതമായി വർണ്ണത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള (ബ്രാഹ്മണൻ, ക്ഷത്രിയൻ, വൈശ്യൻ, ശൂദ്രൻ) ഒരു സാമൂഹിക ഘടനയെ അംഗീകരിക്കുന്നു.
ജാതിയെ നിരാകരിച്ചു: ജനനം കൊണ്ടല്ല, കർമ്മം കൊണ്ടാണ് ഒരാൾ ശ്രേഷ്ഠനാകുന്നത് എന്ന് പഠിപ്പിച്ചു. ജാതി-മത ഭേദമന്യേ എല്ലാവരെയും തന്റെ സംഘത്തിലേക്ക് സ്വാഗതം ചെയ്തു.
ചരിത്രപരമായ ഇടകലരൽ:
കാലക്രമേണ, ഇന്ത്യയിൽ ബുദ്ധമതം ക്ഷയിക്കുകയും ഹൈന്ദവ ദർശനങ്ങൾ ശക്തിപ്രാപിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, ബുദ്ധമതത്തിലെ പല ഘടകങ്ങളെയും ഹൈന്ദവ പാരമ്പര്യം സ്വാംശീകരിച്ചു. ഉദാഹരണത്തിന്, ബുദ്ധനെ വിഷ്ണുവിന്റെ ഒമ്പതാമത്തെ അവതാരമായി പ്രഖ്യാപിച്ചത് ഈ പ്രക്രിയയുടെ ഭാഗമാണ്. എന്നാൽ ഇത് ബുദ്ധന്റെ യഥാർത്ഥ ദർശനങ്ങളെ അംഗീകരിച്ചുകൊണ്ടായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വാധീനത്തെ ഹൈന്ദവ ചട്ടക്കൂടിലേക്ക് ഉൾക്കൊള്ളിക്കാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു.
ചുരുക്കത്തിൽ, കർമ്മം, പുനർജന്മം (സംസാരം) തുടങ്ങിയ ചില പൊതുവായ ആശയങ്ങൾ പങ്കുവെക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ആത്മാവ്, ദൈവം, വേദങ്ങളുടെ ആധികാരികത, ജാതി വ്യവസ്ഥ തുടങ്ങിയ അടിസ്ഥാനപരമായ വിഷയങ്ങളിൽ ഹിന്ദുത്വവും (അല്ലെങ്കിൽ ഹിന്ദുമതവും) ബുദ്ധമതവും সম্পূর্ণമായി വിരുദ്ധ ദിശകളിലാണ് സഞ്ചരിക്കുന്നത്. അതിനാൽ, ഹിന്ദുത്വം ബുദ്ധമത ആശയങ്ങളാണെന്ന വാദം ചരിത്രപരമായും ദാർശനികമായും ശരിയല്ല.
തമിഴ്നാട്ടിലെ തൂത്തുക്കുടി ജില്ലയിലെ ശിവകലയിൽ നടന്ന പുരാവസ്തു ഖനനങ്ങൾ ഇരുമ്പ് ഉരുക്കലിന്റെ 5300 വർഷം പഴക്കമുള്ള തെളിവുകൾ കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു. ഇത് ഇന്ത്യയിലും ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ പരമ്പരാഗത കാലഗണനയെ അടിസ്ഥാനപരമായി വെല്ലുവിളിക്കുന്ന ഒരു കണ്ടെത്തലാണ്. ഈ കണ്ടെത്തൽ പുരാവസ്തുശാസ്ത്രത്തിൽ ഒരു “വലിയ മാറ്റം” (tectonic shift) എന്നും ഇന്ത്യൻ പുരാവസ്തുശാസ്ത്രത്തിലെ ഒരു “വഴിത്തിരിവ്” (turning point) എന്നും വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.
ഈ ലേഖനം ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകളെക്കുറിച്ച് സമഗ്രവും ശാസ്ത്രീയമായി കൃത്യവുമായ ഒരു വിവരണം നൽകാൻ ലക്ഷ്യമിടുന്നു. ഖനനത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലം, പ്രധാന കണ്ടെത്തലുകൾ, നൂതന ശാസ്ത്രീയ വിശകലനങ്ങൾ, ചരിത്രപരമായ പ്രാധാന്യം, ഈ കണ്ടെത്തലുകൾക്ക് പുരാതന ഇന്ത്യൻ നാഗരികതയെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ധാരണയിൽ ഉണ്ടാക്കുന്ന സാംസ്കാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ എന്നിവയെക്കുറിച്ച് ഇത് വിശദീകരിക്കും. വിവിധ വിവര സ്രോതസ്സുകളിൽ നിന്നുള്ള വിവരങ്ങൾ സംയോജിപ്പിച്ച്, ശാസ്ത്രീയ തെളിവുകളെയും വിശാലമായ വ്യാഖ്യാന ചർച്ചകളെയും അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്ന, വ്യക്തവും ആധികാരികവുമായ ഒരു വിവരണം അവതരിപ്പിക്കാനാണ് ഈ ലേഖനത്തിലൂടെ ശ്രമിക്കുന്നത്.
ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ നിലവിലുള്ള ചരിത്രപരമായ ധാരണകളെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. “ലോകചരിത്രം തിരുത്തിയെഴുതുന്നു” , “വലിയ മാറ്റം” , “വഴിത്തിരിവ്” തുടങ്ങിയ ശക്തമായ പ്രയോഗങ്ങൾ ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ നിലവിലുള്ള അറിവിലേക്ക് വെറും കൂട്ടിച്ചേർക്കലുകളല്ലെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. മറിച്ച്, ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ ഉത്ഭവത്തെയും പുരാതന നാഗരികതകളുടെ വികാസത്തെയും കുറിച്ചുള്ള സ്ഥാപിത ചരിത്രപരമായ കാലഗണനകളെയും വിവരണങ്ങളെയും അടിസ്ഥാനപരമായി പുനർവിചിന്തനം ചെയ്യേണ്ടതുണ്ടെന്ന് ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നു. ഇത് പുരാവസ്തുശാസ്ത്രപരവും ചരിത്രപരവുമായ പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ കാര്യമായ തിരുത്തലുകൾ ആവശ്യമായി വരുത്തുന്ന ഒന്നാണ്. സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ വ്യാപനത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പലപ്പോഴും രേഖീയവും ചിലപ്പോൾ യൂറോപ്പ് കേന്ദ്രീകൃതവുമായ മാതൃകകളെ ഈ കണ്ടെത്തൽ വെല്ലുവിളിക്കുന്നു. ഇരുമ്പ് ഉരുക്കൽ പോലുള്ള വലിയ കണ്ടുപിടിത്തങ്ങൾ ലോകത്തിന്റെ വിവിധ പ്രദേശങ്ങളിൽ സ്വതന്ത്രമായി വികസിച്ചിരിക്കാമെന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു, ഇത് സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണവും ബഹുസ്വരവുമായ ഒരു കാഴ്ചപ്പാടാണ് നൽകുന്നത്.
കണ്ടെത്തലിന്റെ ഉത്ഭവം: ശിവകല ഖനനങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലം
ഭൂമിശാസ്ത്രപരവും പുരാവസ്തുശാസ്ത്രപരവുമായ പശ്ചാത്തലം
തമിഴ്നാട്ടിലെ തൂത്തുക്കുടി ജില്ലയിൽ ശ്രീവൈകുണ്ഠത്തിനടുത്തുള്ള ഒരു ഗ്രാമമാണ് ശിവകല. താമിരഭരണി (പൊറുനൈ) നദിയുടെ തീരത്താണ് ഇത് സ്ഥിതിചെയ്യുന്നത്, ഇത് പുരാവസ്തുപരമായി സമ്പന്നമായ ഒരു പ്രദേശമാണ്. ഈ പ്രദേശത്തിന് സമീപം അടിച്ചനല്ലൂർ, കോർക്കൈ, സായർപുരം തുടങ്ങിയ പ്രധാന പുരാവസ്തു കേന്ദ്രങ്ങളുണ്ട്, അവ നേരത്തെ തന്നെ ശ്രദ്ധേയമായ കണ്ടെത്തലുകൾക്ക് വേദിയൊരുക്കിയിട്ടുണ്ട്. ശിവകലയിലെ പ്രധാന ഖനന പ്രദേശം ‘ശിവകല-പറമ്പ്’ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഒരു വലിയ ഇരുമ്പ് യുഗ വാസസ്ഥലവും മൺഭരണ ശ്മശാന കേന്ദ്രവുമാണ്. ഇത് ഏകദേശം 500 ഏക്കർ വിസ്തൃതിയിൽ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്നു, കൂടാതെ ബെറ്റ്മനഗരം, മൂളക്കരൈ തുടങ്ങിയ സമീപ ഗ്രാമങ്ങളിലേക്കും ഇത് വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്നു.
എ. മണികണ്ഠന്റെ പങ്ക്
ശിവകല ഖനനങ്ങൾക്ക് തുടക്കം കുറിച്ചത് ശ്രീവൈകുണ്ഠത്തിലെ ശ്രീ കുമാര ഗുരുബര സ്വാമിഗൾ ഹയർ സെക്കൻഡറി സ്കൂളിലെ ചരിത്രാധ്യാപകനായ എ. മണികണ്ഠന്റെ അർപ്പണബോധമാണ്. ഒരു ദശാബ്ദത്തിലേറെയായി, മണികണ്ഠൻ തന്റെ പ്രഭാതനടത്തങ്ങളിൽ കളിമൺ പാത്രങ്ങൾ, ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങൾ, കല്ല് വസ്തുക്കൾ എന്നിവയുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ശേഖരിച്ച് അവയുടെ ചരിത്രപരമായ പ്രാധാന്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. പുരാവസ്തു ഗവേഷകനായ പ്രഭാകരനുമായുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹകരണവും സൈറ്റ് ഔദ്യോഗികമായി ശ്രദ്ധയിൽ കൊണ്ടുവരുന്നതിൽ നിർണായകമായിരുന്നു. ആദ്യമായി കണ്ടെത്തിയ മൺഭരണിക്ക് കാവൽ നിൽക്കാൻ പ്രഭാകരനോടൊപ്പം മണികണ്ഠൻ രാത്രി മുഴുവൻ ഉറങ്ങാതെ കാവൽ നിന്നത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ വ്യക്തിപരമായ പ്രതിബദ്ധതയുടെ തെളിവാണ്.
തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാന പുരാവസ്തു വകുപ്പിന്റെ (TNSDA) പങ്കാളിത്തം
സൈറ്റിന്റെ പ്രാധാന്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞ്, തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാന പുരാവസ്തു വകുപ്പ് (TNSDA) 2019-ൽ ശിവകലയിൽ വലിയ തോതിലുള്ള ഖനനങ്ങൾ ഔദ്യോഗികമായി ആരംഭിച്ചു. തമിഴ്നാടിന്റെ പുരാതന പൈതൃകം കണ്ടെത്താനുള്ള TNSDA-യുടെ സജീവമായ സമീപനത്തിന്റെ ഭാഗമാണിത്. അടിച്ചനല്ലൂർ, കീഴടി, കോർക്കൈ തുടങ്ങിയ പ്രമുഖ സ്ഥലങ്ങളിലെ ഖനനങ്ങൾ അവരുടെ പുരാവസ്തു ഗവേഷണത്തോടുള്ള നിരന്തരമായ പ്രതിബദ്ധതയ്ക്ക് തെളിവാണ്.
ഖനന പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഘട്ടങ്ങളും ധനസഹായവും (2019-2022)
ശിവകലയിലെ ഖനനങ്ങൾ 2019 മുതൽ 2022 വരെ മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളിലായി ചിട്ടയായി നടന്നു. 2019-ൽ പദ്ധതിക്ക് 31 ലക്ഷം രൂപയുടെ സർക്കാർ ധനസഹായം ലഭിച്ചു [User Query]. 2021-ൽ സർക്കാർ മാറിയതിന് ശേഷം തമിഴ്നാട്ടിലെ പുരാവസ്തു ഗവേഷണത്തിനുള്ള ധനസഹായം ഗണ്യമായി വർദ്ധിച്ചു. 35 കോടി രൂപ ഈ മേഖലയ്ക്ക് നീക്കിവയ്ക്കുകയും എട്ട് പ്രധാന സൈറ്റുകൾക്ക് പ്രതിവർഷം 5 കോടി രൂപ അനുവദിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇത് പുരാവസ്തു ഗവേഷണത്തിൽ സംസ്ഥാനത്തിനുള്ള വർദ്ധിച്ച ശ്രദ്ധയും നിക്ഷേപവും വ്യക്തമാക്കുന്നു.
ശിവകലയുടെ കണ്ടെത്തൽ പ്രാദേശികമായ ഒരു സംരംഭവും സംസ്ഥാനത്തിന്റെ പിന്തുണയും തമ്മിലുള്ള ഒരു സഹകരണത്തിന്റെ ഉദാഹരണമാണ്. എ. മണികണ്ഠൻ എന്ന പ്രാദേശിക ചരിത്രാധ്യാപകൻ സൈറ്റ് തിരിച്ചറിയുകയും അതിനുവേണ്ടി വാദിക്കുകയും ചെയ്തത്, പൗരന്മാരുടെ പങ്കാളിത്തവും പ്രാദേശിക അറിവും പുരാവസ്തു കണ്ടെത്തലുകളിൽ എത്രത്തോളം നിർണായകമാണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു. ഈ പ്രാഥമികമായ താൽപ്പര്യം തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാന പുരാവസ്തു വകുപ്പിന്റെയും സംസ്ഥാന സർക്കാരിന്റെയും ശക്തമായ പ്രതിബദ്ധതയാൽ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും വിജയിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. പ്രാദേശികമായ താൽപ്പര്യം ഒരു അവസരം സൃഷ്ടിക്കുകയും ശക്തമായ സർക്കാർ പിന്തുണ ആവശ്യമായ സാമ്പത്തികവും ലോജിസ്റ്റിക്കൽ, ശാസ്ത്രീയവുമായ വിഭവങ്ങൾ നൽകുകയും ചെയ്തതിലൂടെയാണ് ഈ കണ്ടെത്തൽ ആഗോള പ്രാധാന്യമുള്ള ഒന്നായി മാറിയത്. പുരാവസ്തുപരമായി സമ്പന്നമായ എന്നാൽ വേണ്ടത്ര പര്യവേക്ഷണം ചെയ്യപ്പെടാത്ത പ്രദേശങ്ങളിൽ കൂടുതൽ സമഗ്രവും സ്വാധീനമുള്ളതുമായ കണ്ടെത്തലുകളിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ഒരു മാതൃകയാണിത്.
ഭൂതകാലം അനാവരണം ചെയ്യുന്നു: ശിവകലയിലെ പ്രധാന പുരാവസ്തു കണ്ടെത്തലുകൾ
ഖനന രീതിശാസ്ത്രം
2019 നും 2022 നും ഇടയിൽ, ‘ശിവകല-പറമ്പ്’ എന്ന വിപുലമായ ഇരുമ്പ് യുഗ വാസസ്ഥലത്തും മൺഭരണ ശ്മശാന കേന്ദ്രത്തിലുമായി ചിട്ടയായ ഖനനങ്ങൾ നടന്നു. ഈ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ 24 ട്രെഞ്ചുകളും 63 ക്വാഡ്രന്റുകളും ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം ഖനനം ചെയ്യപ്പെട്ടു. ഇത് മൊത്തം 160 മൺഭരണങ്ങൾ (ചില റിപ്പോർട്ടുകളിൽ 161 എന്നും പറയുന്നു) പുറത്തുകൊണ്ടുവരുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു.
ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങൾ
85-ലധികം ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങൾ ഖനനത്തിന്റെ വിവിധ തലങ്ങളിൽ നിന്നും മൺഭരണങ്ങൾക്കകത്തും പുറത്തും നിന്ന് കണ്ടെത്തി. കത്തികൾ, അമ്പിന്റെ തലകൾ, ഉളി, കോടാലി, വാളുകൾ, വളയങ്ങൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെ വിവിധതരം ഉപകരണങ്ങളും ആയുധങ്ങളും ഇവയിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ഈ ഉപകരണങ്ങൾ ഉൽക്കാശില ഇരുമ്പിൽ നിന്നല്ല, മറിച്ച് ഉരുക്കിയ ഇരുമ്പിൽ (smelted iron) നിന്നാണ് നിർമ്മിച്ചതെന്ന് എക്സ്-റേ ഫ്ലൂറസെൻസ് (XRF) വിശകലനം സ്ഥിരീകരിച്ചത് ഒരു നിർണായക കണ്ടെത്തലായിരുന്നു. ഇത് വളരെ പ്രധാനമാണ്, കാരണം ഇത് ഒരു സങ്കീർണ്ണവും ആസൂത്രിതവുമായ ലോഹനിർമ്മാണ പ്രക്രിയയുടെ സാന്നിധ്യം സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ശിവകലയിൽ നിന്നും , മാവിൽപട്ടി, അരുണാചലപുരം പോലുള്ള മറ്റ് സമകാലിക സൈറ്റുകളിൽ നിന്നും ഇരുമ്പ് അയിര് ഉരുകിയതിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ (iron slag) കണ്ടെത്തിയത് പുരാതന തമിഴ് സമൂഹങ്ങൾ ഇരുമ്പ് ഉപയോഗിക്കുക മാത്രമല്ല, അത് സജീവമായി ഉരുക്കുകയും സംസ്കരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു എന്നതിന് കൂടുതൽ തെളിവ് നൽകുന്നു. തമിഴ്നാട്ടിലെ മറ്റൊരു സൈറ്റായ കൊടുമണലിൽ ഇരുമ്പ് ഉരുക്കുന്ന ചൂളയും അതിൽ ഉരുകിച്ചേർന്ന അയിര് അവശിഷ്ടങ്ങളും കണ്ടെത്തിയത്, ഈ സമൂഹങ്ങൾ “ഇരുമ്പ് ഉപയോഗിക്കുന്നവർ മാത്രമല്ല, ഇരുമ്പ് നിർമ്മാതാക്കൾ കൂടിയായിരുന്നു” എന്ന വാദത്തെ കൂടുതൽ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു.
ശ്മശാന രീതികൾ
കണ്ടെത്തിയ മൺഭരണങ്ങളിൽ ഭൂരിഭാഗവും (160/161-ൽ 151 എണ്ണം) ചുവന്ന മൺപാത്രങ്ങളായിരുന്നു (redware). ഇവ പിന്നീട് കണ്ടെത്തിയ കറുപ്പും ചുവപ്പും കലർന്ന മൺപാത്രങ്ങളേക്കാൾ (black-and-red ware) കാലഗണനയിൽ പഴക്കമുള്ളവയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഈ മൺഭരണങ്ങൾ 150 സെന്റീമീറ്റർ വരെ ആഴത്തിലും 100-110 സെന്റീമീറ്റർ വ്യാസത്തിലുമുള്ള കുഴികളിലാണ് അടക്കം ചെയ്തിരുന്നത്. മൺഭരണങ്ങൾക്ക് 115 സെന്റീമീറ്റർ വരെ ഉയരവും 65 സെന്റീമീറ്റർ വരെ വീതിയും 4.5 സെന്റീമീറ്റർ കനവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ചുവന്ന മൺപാത്രങ്ങളോടൊപ്പം കല്ലറകളും (stone sarcophagi) കണ്ടെത്തിയത് ഈ സമൂഹത്തിൽ സങ്കീർണ്ണവും വ്യത്യസ്തവുമായ സാമൂഹിക-സാംസ്കാരിക ശ്മശാന രീതികൾ നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
ജൈവ അവശിഷ്ടങ്ങൾ
ട്രെഞ്ച് A2-Urn-3-ൽ നിന്ന് ലഭിച്ച ഒരു കേടുപാടുകളുമില്ലാത്ത മൺഭരണി ഒരു ശ്രദ്ധേയമായ കണ്ടെത്തലായിരുന്നു. ഇതിന്റെ അടപ്പ് ഭദ്രമായിരുന്നതിനാൽ മണ്ണ് അകത്തേക്ക് കടക്കാതെ ഉള്ളടക്കം സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ടു. ഈ നന്നായി സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ട മൺഭരണത്തിനുള്ളിൽ മനുഷ്യന്റെ അസ്ഥികൂടാവശിഷ്ടങ്ങൾ, ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങൾ, കൂടാതെ അതിശയകരമാംവിധം സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ട നെല്ല് എന്നിവ പുരാവസ്തു ഗവേഷകർ കണ്ടെത്തി. ഈ മൺഭരണിയിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച നെല്ലിന്റെ സാമ്പിൾ പിന്നീട് റേഡിയോകാർബൺ ഡേറ്റിംഗിലൂടെ 1155 BCE കാലഘട്ടത്തിലേതാണെന്ന് സ്ഥിരീകരിച്ചു. ഇത് ഈ പ്രദേശത്തെ പുരാതന കാർഷിക രീതികളെയും, പ്രത്യേകിച്ച് നെൽകൃഷിയുടെ പഴക്കത്തെയും കുറിച്ചുള്ള നേരിട്ടുള്ള തെളിവുകൾ നൽകുന്നു.
മറ്റ് പുരാവസ്തുക്കൾ
പ്രധാനപ്പെട്ട ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങൾക്കും മൺഭരണങ്ങൾക്കും പുറമെ, ഖനനങ്ങളിൽ മറ്റ് നിരവധി സാംസ്കാരിക വസ്തുക്കളും കണ്ടെത്തി. ഏകദേശം 750 സെറാമിക് വസ്തുക്കൾ, വിവിധതരം പാത്രങ്ങൾ, അടപ്പുകൾ, റിംഗ് സ്റ്റാൻഡുകൾ, കലങ്ങൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെയുള്ളവ ലഭിച്ചു. വാസസ്ഥലത്ത് നിന്ന് തമിഴ്-ബ്രാഹ്മി ലിഖിതങ്ങളുള്ള മൺപാത്ര അവശിഷ്ടങ്ങൾ കണ്ടെത്തിയത് വളരെ പ്രധാനമാണ്. ഒരു സാമ്പിൾ 685 BCE കാലഘട്ടത്തിലേതാണെന്ന് കണ്ടെത്തി. ഇത് തമിഴി ലിപിയുടെ അറിയപ്പെടുന്ന ചരിത്രത്തെ പിന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകുന്നു, കീഴടി പോലുള്ള സൈറ്റുകളിൽ നിന്ന് മുമ്പ് സ്ഥാപിച്ച തീയതികളേക്കാൾ പഴക്കമുള്ളതാണിത്. ടെറാക്കോട്ട സ്പിൻഡിൽ വോർളുകൾ, പുകവലിക്കാനുള്ള പൈപ്പുകൾ, ഗ്ലാസ്, ഷെൽ വളകൾ, കാർണേലിയൻ, അഗേറ്റ് മുത്തുകൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെയുള്ള മറ്റ് പുരാവസ്തുക്കളും ശിവകലയിലും അനുബന്ധ സൈറ്റുകളിലും കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ ഒരുമിച്ചുചേർന്ന്, സജീവമായ വ്യവസായങ്ങളുള്ളതും സാംസ്കാരികമായി സമ്പന്നവുമായ ഒരു പുരാതന സമൂഹത്തെയാണ് ചിത്രീകരിക്കുന്നത്.
ശിവകലയിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച പുരാവസ്തുക്കളുടെ അളവും വൈവിധ്യവും, അതായത് ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങൾ, സങ്കീർണ്ണമായ മൺപാത്രങ്ങൾ, സങ്കീർണ്ണമായ ശ്മശാന രീതികൾ, നെല്ല് പോലുള്ള ജൈവ അവശിഷ്ടങ്ങൾ, ആദ്യകാല ലിഖിതങ്ങൾ എന്നിവയെല്ലാം ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട ജനവാസ കേന്ദ്രത്തെക്കാൾ ഉപരിയായി സാങ്കേതികമായി വികസിതവും സംഘടിതവുമായ ഒരു സമൂഹത്തെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ഉരുക്കിയ ഇരുമ്പിന്റെയും അയിര് അവശിഷ്ടങ്ങളുടെയും സ്ഥിരീകരണം പ്രത്യേക ലോഹനിർമ്മാണ വൈദഗ്ധ്യവും സജീവമായ ഉൽപ്പാദനവും അവിടെ നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് നേരിട്ട് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. നെല്ലിന്റെ സാന്നിധ്യം സ്ഥിരതാമസമാക്കിയ കാർഷിക സമൂഹങ്ങളെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, അതേസമയം സങ്കീർണ്ണമായ ശ്മശാന ഘടനകൾ സാമൂഹിക ക്രമീകരണത്തെയും ആചാരങ്ങളെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ആദ്യകാല തമിഴ്-ബ്രാഹ്മി ലിഖിതങ്ങൾ ഒരു സാക്ഷരവും സംഘടിതവുമായ സമൂഹത്തെയാണ് കാണിക്കുന്നത്. ഈ വിപുലമായ ഭൗതിക സംസ്കാരം ആദ്യകാല ദക്ഷിണേന്ത്യൻ സമൂഹങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ലളിതമായ ഏതൊരു ചിത്രീകരണത്തെയും വെല്ലുവിളിക്കുന്നു. ഇത് അതിജീവിച്ച്, സജീവമായി പുരോഗമിക്കുകയും നൂതനമായ സാംസ്കാരിക രീതികൾ വികസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത ഒരു സുസ്ഥാപിതവും സാങ്കേതികമായി കഴിവുള്ളതും സാമ്പത്തികമായി സജീവവും സാമൂഹികമായി സങ്കീർണ്ണവുമായ ഒരു സമൂഹത്തെയാണ് ഇത് ചിത്രീകരിക്കുന്നത്.
ആകെ 160-161 എണ്ണം. ഭൂരിഭാഗവും ചുവന്ന മൺപാത്രങ്ങൾ (151 എണ്ണം), 9 കറുപ്പും ചുവപ്പും കലർന്ന മൺപാത്രങ്ങൾ. കുഴികളുടെ ആഴം 150 cm വരെ, വ്യാസം 100-110 cm. മൺഭരണങ്ങളുടെ പരമാവധി ഉയരം 115 cm, പരമാവധി വീതി 65 cm, കനം 4.5 cm. Trench A2-Urn-3 കേടുപാടുകളില്ലാതെ കണ്ടെത്തി.
ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങൾ
85-ലധികം ഇരുമ്പ് വസ്തുക്കൾ. കത്തികൾ, അമ്പിന്റെ തലകൾ, ഉളി, കോടാലി, വാളുകൾ, വളയങ്ങൾ എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു. ഉരുക്കിയ ഇരുമ്പിൽ (smelted iron) നിർമ്മിച്ചവ. ഇരുമ്പ് അയിര് ഉരുകിയതിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ (slag) കണ്ടെത്തി.
ജൈവ അവശിഷ്ടങ്ങൾ
Trench A2-Urn-3-ൽ നിന്ന് മനുഷ്യന്റെ അസ്ഥികൂടാവശിഷ്ടങ്ങളും നെല്ലും കണ്ടെത്തി. നെല്ലിന്റെ സാമ്പിൾ 1155 BCE കാലഘട്ടത്തിലേതാണെന്ന് കണ്ടെത്തി.
മറ്റ് സെറാമിക്സ്
ഏകദേശം 750 സെറാമിക് വസ്തുക്കൾ. പാത്രങ്ങൾ, അടപ്പുകൾ, റിംഗ് സ്റ്റാൻഡുകൾ, കലങ്ങൾ എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു.
ലിഖിതങ്ങൾ
തമിഴ്-ബ്രാഹ്മി ലിഖിതങ്ങളുള്ള മൺപാത്ര അവശിഷ്ടങ്ങൾ. ഒരു സാമ്പിൾ 685 BCE കാലഘട്ടത്തിലേതാണെന്ന് കണ്ടെത്തി.
ശാസ്ത്രീയപരമായ സ്ഥിരീകരണം: കൃത്യമായ വിശകലനവും കാലഗണനയും
ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകളുടെ അസാധാരണമായ പഴക്കം, അവയുടെ കൃത്യതയും വിശ്വാസ്യതയും ഉറപ്പാക്കുന്നതിന് നൂതനമായ ശാസ്ത്രീയ വിശകലന രീതികളിലൂടെയാണ് സ്ഥിരീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്.
ഉപയോഗിച്ച നൂതന കാലഗണന രീതികൾ
ആക്സിലറേറ്റർ മാസ് സ്പെക്ട്രോമെട്രി (AMS) റേഡിയോകാർബൺ ഡേറ്റിംഗ് (AMS14C): ഈ അതീവ കൃത്യതയുള്ള രീതി പ്രധാനമായും സൈറ്റിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ ജൈവ വസ്തുക്കളുടെ കാലഗണനയ്ക്കാണ് ഉപയോഗിച്ചത്. ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങളുമായി നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെട്ട് കണ്ടെത്തിയ കരിയുടെ സാമ്പിളുകളും, മൺഭരണങ്ങൾക്കുള്ളിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച നെല്ലിന്റെ സാമ്പിളുകളും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ഒരു സാമ്പിളിൽ അവശേഷിക്കുന്ന കാർബൺ-14 ആറ്റങ്ങളെ നേരിട്ട് എണ്ണിത്തിട്ടപ്പെടുത്തിയാണ് AMS14C കൃത്യമായ തീയതികൾ നൽകുന്നത്.
ഒപ്റ്റിക്കലി സ്റ്റിമുലേറ്റഡ് ലുമിനിസെൻസ് (OSL) ഡേറ്റിംഗ്: ശിവകലയിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച സെറാമിക് സാമ്പിളുകളിൽ ഈ സാങ്കേതികവിദ്യ പ്രയോഗിച്ചു. മൺപാത്രങ്ങളിലെ ധാതു കണികകൾ അവസാനമായി സൂര്യപ്രകാശത്തിന് വിധേയമായ സമയം OSL അളക്കുന്നു, അതുവഴി സെറാമിക് പുരാവസ്തുക്കൾ ചുട്ടെടുത്തതിന്റെ കൃത്യമായ തീയതി നൽകുന്നു.
എക്സ്-റേ ഫ്ലൂറസെൻസ് (XRF) വിശകലനം: ഇതൊരു കാലഗണന രീതി അല്ലെങ്കിലും, ശാസ്ത്രീയ സ്ഥിരീകരണ പ്രക്രിയയിൽ XRF വിശകലനം നിർണായക പങ്ക് വഹിച്ചു. ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങളുടെ രാസഘടന നിർണ്ണയിക്കാൻ ഇത് ഉപയോഗിച്ചു, അവ ഉൽക്കാശില ഇരുമ്പിൽ നിന്നല്ല, മറിച്ച് ഉരുക്കിയ ഇരുമ്പിൽ നിന്നാണ് നിർമ്മിച്ചതെന്ന് ഇത് സ്ഥിരീകരിച്ചു. സങ്കീർണ്ണവും ആസൂത്രിതവുമായ ലോഹനിർമ്മാണ സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ സാന്നിധ്യം സ്ഥാപിക്കുന്നതിന് ഈ വ്യത്യാസം വളരെ പ്രധാനമാണ്.
സഹകരിച്ച ലബോറട്ടറികളിൽ നിന്നുള്ള ഫലങ്ങൾ
പരമാവധി അക്കാദമിക കൃത്യതയും സ്വതന്ത്രമായ സ്ഥിരീകരണവും ഉറപ്പാക്കുന്നതിനായി, ശിവകലയിൽ നിന്നുള്ള സാമ്പിളുകൾ അന്താരാഷ്ട്രതലത്തിൽ പ്രശസ്തവും ഉയർന്ന നിലവാരമുള്ളതുമായ മൂന്ന് ഗവേഷണ സ്ഥാപനങ്ങളിൽ വിശകലനം ചെയ്തു :
ബീറ്റാ അനലിറ്റിക് ലബോറട്ടറി, ഫ്ലോറിഡ, യുഎസ്എ: റേഡിയോകാർബൺ ഡേറ്റിംഗ് സേവനങ്ങളിൽ ആഗോളതലത്തിൽ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട ഒരു പ്രമുഖ സ്ഥാപനം.
ബിർബൽ സാഹ്നി ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് പാലിയോസയൻസസ്, ലഖ്‌നൗ, ഇന്ത്യ: പാലിയോസയൻസ് ഗവേഷണത്തിൽ പ്രമുഖമായ ഒരു ഇന്ത്യൻ സ്ഥാപനം.
ഫിസിക്കൽ റിസർച്ച് ലബോറട്ടറി, അഹമ്മദാബാദ്, ഇന്ത്യ: ഭൗമ-ഗ്രഹ ശാസ്ത്രങ്ങളിൽ വൈദഗ്ധ്യമുള്ള ഒരു ഇന്ത്യൻ ഗവേഷണ ലബോറട്ടറി.
ഈ മൂന്ന് ലബോറട്ടറികളിൽ നിന്നുമുള്ള ഫലങ്ങൾ ഏകദേശം ഒരേ പുരാതന കാലഘട്ടത്തെയാണ് സ്ഥിരമായി സൂചിപ്പിച്ചത്. കണ്ടെത്തലുകളുടെ അക്കാദമികമായ കൃത്യത ഉറപ്പാക്കുന്നതിനായി ഒരു വർഷം നീണ്ടുനിന്ന സമഗ്രമായ ഒരു സ്ഥിരീകരണ പ്രക്രിയയ്ക്ക് ഈ ഫലങ്ങൾ വിധേയമായി.
കൃത്യമായ കാലഗണന ഫലങ്ങൾ
സൂക്ഷ്മമായ വിശകലനങ്ങൾ ഇരുമ്പിന്റെ ഉപയോഗത്തിന്റെ കാലഗണനയെ ഗണ്യമായി മാറ്റിയെഴുതുന്ന ശ്രദ്ധേയമായ ഫലങ്ങൾ നൽകി:
കരിയുടെ സാമ്പിളുകൾ: ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങളുമായി നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെട്ട് കണ്ടെത്തിയ കരിയുടെ സാമ്പിളുകളിൽ നിന്ന്, പ്രത്യേകിച്ച് മൺഭരണങ്ങൾക്കുള്ളിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച സാമ്പിളുകളിൽ നിന്ന് (Urn-1, Urn-10 എന്നിവയുൾപ്പെടെ), മൂന്ന് പ്രധാന തീയതികൾ ലഭിച്ചു. ഇവ സ്ഥിരമായി 3345 BCE നും 2953 BCE നും ഇടയിലുള്ള കാലഘട്ടത്തിൽ പെടുന്നവയാണ്. പ്രത്യേക കരി സാമ്പിളുകൾ 3345 BCE, 3259 BCE എന്നിങ്ങനെ കൃത്യമായ തീയതികൾ നൽകി.
നെല്ല്: അസാധാരണമായി നന്നായി സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ട Urn-3-ൽ നിന്ന് ലഭിച്ച നെല്ലിന്റെ സാമ്പിൾ 1155 BCE കാലഘട്ടത്തിലേതാണെന്ന് റേഡിയോകാർബൺ ഡേറ്റിംഗ് സ്ഥിരീകരിച്ചു. ഈ തീയതി ഈ പ്രദേശത്തെ പുരാതന കാർഷിക രീതികളെക്കുറിച്ചും, പ്രത്യേകിച്ച് നെൽകൃഷിയുടെ പഴക്കത്തെക്കുറിച്ചും വിലപ്പെട്ട വിവരങ്ങൾ നൽകുന്നു.
സെറാമിക് സാമ്പിളുകൾ: സെറാമിക് സാമ്പിളുകളിൽ പ്രയോഗിച്ച OSL ഡേറ്റിംഗ് അവയുടെ പഴക്കം 3rd സഹസ്രാബ്ദം BCE വരെ വ്യാപിക്കുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിച്ചു, ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള സെറാമിക് സാമ്പിൾ 2459 BCE കാലഘട്ടത്തിലേതാണ്.
മൊത്തത്തിൽ, ശിവകല സൈറ്റിൽ നിന്ന് 11 തീയതികൾ ലഭിച്ചു, ഇതിൽ ആറെണ്ണം 2400 BCE-ന് മുമ്പുള്ളവയായിരുന്നു.
ഈ സ്ഥിരവും കൃത്യവുമായ ഫലങ്ങൾ തമിഴ്നാട്ടിൽ 4-ാം സഹസ്രാബ്ദത്തിന്റെ ആദ്യ പാദത്തിൽ തന്നെ ഇരുമ്പ് ഉരുക്കലും അതിന്റെ വ്യാപകമായ ഉപയോഗവും നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് ഉറപ്പിക്കുന്നു. ഇത് ഇരുമ്പിന്റെ പഴക്കത്തെ ഏകദേശം 5300 വർഷം പിന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകുന്നു.
ശിവകലയിലെ തീയതികളുടെ വിപ്ലവകരമായ സ്വഭാവം സ്വാഭാവികമായും സംശയങ്ങൾ ക്ഷണിച്ചുവരുത്തും. “കേടുപാടുകൾ സംഭവിച്ച സ്ഥലങ്ങൾ” അല്ലെങ്കിൽ “യഥാർത്ഥ ഇരുമ്പ് വസ്തുക്കളല്ലാത്ത” സാമ്പിളുകൾ എന്നിവ കാരണം വിശ്വാസ്യതയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന അഭിപ്രായങ്ങൾ ഈ ആശങ്കകൾക്ക് ഉദാഹരണമാണ്. ഈ റിപ്പോർട്ട് ഈ ആശങ്കകളെ നേരിട്ട് അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത്, “നൂതന ഡേറ്റിംഗ് ടെക്നിക്കുകൾ” (AMS14C, OSL) ഉപയോഗിച്ചതിലൂടെയും, അതിലേറെ പ്രധാനമായി, “പ്രമുഖ ഗവേഷണ സ്ഥാപനങ്ങളിൽ” നിന്നുള്ള സ്വതന്ത്ര വിശകലനങ്ങളും സ്ഥിരമായ ഫലങ്ങളും എടുത്തുപറഞ്ഞുകൊണ്ടാണ്. ഈ ബഹുമുഖ സ്ഥിരീകരണ സമീപനം കണ്ടെത്തലുകളുടെ ശാസ്ത്രീയമായ കരുത്ത് വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും, അസാധാരണമായ അവകാശവാദങ്ങൾക്ക് അസാധാരണമായ തെളിവുകൾ ആവശ്യമാണെന്ന തത്വം ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത് ഈ തീയതികളെക്കുറിച്ചുള്ള ഏതൊരു സംശയത്തെയും ഇല്ലാതാക്കി, ഈ കണ്ടെത്തലുകൾക്ക് ശക്തമായ ഒരു ശാസ്ത്രീയ അടിത്തറ നൽകുന്നു.
ചരിത്രപരമായ പ്രാധാന്യവും ആഗോള സന്ദർഭവും
ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെയും ആഗോളതലത്തിലെയും ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ കാലഗണനയെക്കുറിച്ചുള്ള നിലവിലുള്ള ധാരണകളെ അടിമുടി മാറ്റിയെഴുതുന്നു.
ഇന്ത്യൻ ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ കാലഗണനയെ പുനർനിർവചിക്കുന്നു
പരമ്പരാഗതമായി, ഇന്ത്യയിൽ ഇരുമ്പ് യുഗം 1500-2000 BCE കാലഘട്ടത്തിൽ ആരംഭിച്ചുവെന്നാണ് വിശ്വസിച്ചിരുന്നത്. ഉത്തർപ്രദേശിലെ മൽഹാർ , രാജസ്ഥാനിലെ അഹർ എന്നിവിടങ്ങളിലെ ഖനനങ്ങൾ ഇതിന് തെളിവായി ഉദ്ധരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ, ശിവകലയിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച 3345 BCE വരെയുള്ള തെളിവുകൾ, ഇന്ത്യയിൽ ഇരുമ്പിന്റെ ഉപയോഗം മുമ്പ് കരുതിയിരുന്നതിനേക്കാൾ 1000 വർഷം മുമ്പേ ആരംഭിച്ചുവെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
തമിഴ്നാട്ടിലെ മറ്റ് സൈറ്റുകളായ അടിച്ചനല്ലൂർ (2517 BCE), മയിലാടുംപാറൈ (2172 BCE വരെ), കിൽനമണ്ടി (1769 BCE) എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള കണ്ടെത്തലുകൾ തമിഴ് മണ്ണിൽ ഇരുമ്പിന്റെ ഉപയോഗം അതിപുരാതനമാണെന്ന് നേരത്തെ തന്നെ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു. ശിവകലയിലെ പുതിയ തീയതികൾ ഈ വാദങ്ങളെ കൂടുതൽ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു.
ആഗോള ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ ഉത്ഭവത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു
ഇതുവരെ, ഇരുമ്പ് ഉരുക്കലിന്റെ ഉത്ഭവം 1380 BCE-ൽ തുർക്കിയിലെ ഹിറ്റൈറ്റ് സാമ്രാജ്യത്തിലാണെന്നാണ് പരമ്പരാഗതമായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. എന്നാൽ, ശിവകലയിലെ 3345 BCE-ലെ തെളിവുകൾ ഈ ധാരണയെ നേരിട്ട് ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. ഇത് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും പുരാതനമായ ഇരുമ്പിന്റെ ഉപയോഗമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.
തമിഴ്നാട്ടിൽ ഇരുമ്പ് ഉരുക്കലിന്റെ സ്വതന്ത്ര വികസനം
തമിഴ്നാട്ടിൽ ചെമ്പ് യുഗം (Copper Age) ഒരു പ്രധാന ഘട്ടമായി നിലനിന്നിരുന്നില്ല, കാരണം ഈ പ്രദേശത്ത് വാണിജ്യപരമായി ഖനനം ചെയ്യാവുന്ന ചെമ്പ് അയിരുകൾ കുറവായിരുന്നു. വടക്ക് വിന്ധ്യൻ പർവതനിരകൾക്ക് വടക്കുള്ള സാംസ്കാരിക മേഖലകളിൽ ചെമ്പ് യുഗം നിലനിന്നിരുന്നപ്പോൾ, വിന്ധ്യന് തെക്കുള്ള പ്രദേശങ്ങൾ ഇരുമ്പ് യുഗത്തിലേക്ക് കടന്നിരിക്കാം എന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, തമിഴ്നാട്ടിൽ ഇരുമ്പ് ഉരുക്കൽ സ്വതന്ത്രമായി വികസിച്ചതാകാമെന്ന് ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നു. ഇത് ഒരു അതുല്യമായ സാങ്കേതിക വിപ്ലവത്തിന്റെ തെളിവാണ്.
ഇരുമ്പ് ഉരുക്കുന്നതിന് ആവശ്യമായ ഉയർന്ന താപനില നിലനിർത്താനുള്ള കഴിവ് പോലുള്ള മുൻകാല കണ്ടുപിടിത്തങ്ങൾ ഇതിന് ആവശ്യമാണ്. ലോഹനിർമ്മാണ സാങ്കേതികവിദ്യ ഒരു ഒറ്റ ഉറവിടത്തിൽ നിന്ന് വ്യാപിച്ചുവെന്ന പരമ്പരാഗത ധാരണകളെ ഈ സ്വതന്ത്ര വികസനം വെല്ലുവിളിക്കുന്നു. പകരം, പ്രാദേശിക സാഹചര്യങ്ങളും സാങ്കേതിക മുന്നേറ്റങ്ങളും കാരണം ഇരുമ്പ് ലോഹനിർമ്മാണം തമിഴ്നാട്ടിൽ സ്വതന്ത്രമായി വികസിച്ചിരിക്കാമെന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഇത് ആഗോള സാങ്കേതിക ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണമായ ഒരു ധാരണയെ പിന്തുണയ്ക്കുന്നു.
സിന്ധു നദീതട സംസ്കാരവുമായുള്ള സമകാലികത
ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, സിന്ധു നദീതട സംസ്കാരത്തിന് വടക്കൻ, വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ ഇന്ത്യയിൽ ചെമ്പ് യുഗം നിലനിന്നിരുന്ന അതേ കാലഘട്ടത്തിൽ തന്നെ ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ ഒരു ഇരുമ്പ് യുഗ നാഗരികത നിലനിന്നിരുന്നു എന്നാണ്. ഇത് പുരാതന ഇന്ത്യയിലെ നാഗരിക വികാസത്തിന്റെ ഒരു കേന്ദ്രീകൃത മാതൃകയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു.
ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെ നാഗരിക വികാസത്തിന്റെ ചരിത്രപരമായ വിവരണത്തെ ഇത് മാറ്റിയെഴുതുന്നു. ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ ഇരുമ്പ് യുഗവും സിന്ധു നദീതടത്തിലെ വെങ്കലയുഗവും ഒരേ കാലഘട്ടത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്നു എന്നത്, പുരാതന ഇന്ത്യയിൽ പുരോഗമിച്ച നാഗരികതയുടെ ഒന്നിലധികം, സമാന്തര കേന്ദ്രങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു. ഇത് വടക്ക് കേന്ദ്രീകൃതമായ ചരിത്രപരമായ കാഴ്ചപ്പാടുകളിൽ നിന്ന് മാറി, രാജ്യത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലെ സാംസ്കാരികവും സാങ്കേതികവുമായ നേട്ടങ്ങളെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ സമഗ്രമായ ഒരു ധാരണയിലേക്ക് നയിക്കുന്നു.
സാംസ്കാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ
ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ തമിഴ്നാടിന്റെ ചരിത്രപരമായ പ്രാധാന്യം പുനർനിർവചിക്കുക മാത്രമല്ല, സാംസ്കാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ വലിയ ചർച്ചകൾക്ക് വഴിയൊരുക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.
തമിഴ് സംസ്കാരത്തിന്റെ പുരാതനത്വം ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു
ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ തമിഴ് സംസ്കാരം ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെ ഏറ്റവും പുരാതനവും സങ്കീർണ്ണവുമായ സംസ്കാരങ്ങളിലൊന്നാണെന്ന് ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു. സംഗം സാഹിത്യത്തിൽ ഇരുമ്പിന്റെ ഉപയോഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പരാമർശങ്ങൾ ഈ ശാസ്ത്രീയ തെളിവുകളുമായി ചേർന്ന്, തമിഴ് സമൂഹത്തിന്റെ സാങ്കേതിക വൈദഗ്ധ്യത്തെ എടുത്തു കാണിക്കുന്നു [User Query]. “തമിഴ് മണലിനും കല്ലിനും മുമ്പേ നിലനിന്നിരുന്നു” എന്ന ദീർഘകാല തമിഴ് പഴഞ്ചൊല്ലിനെ ഈ പുരാവസ്തുപരമായ തെളിവുകൾ കൂടുതൽ ഉറപ്പിക്കുന്നു, ഇത് തമിഴ് ഭാഷയുടെയും നാഗരികതയുടെയും ആഴത്തിലുള്ള വേരുകളെ ഊന്നിപ്പറയുന്നു.
ഇന്ത്യൻ ചരിത്രത്തിന്റെ പുനർവ്യാഖ്യാനം
തമിഴ്നാട് മുഖ്യമന്ത്രി എം.കെ. സ്റ്റാലിൻ ഈ കണ്ടെത്തലുകളെ “ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ ചരിത്രം തമിഴ് മണ്ണിൽ നിന്ന് തുടങ്ങണം” എന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഇത് വടക്കേ ഇന്ത്യ കേന്ദ്രീകൃതമായ ചരിത്ര വ്യാഖ്യാനങ്ങളെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. “ആര്യൻ-ദ്രാവിഡൻ” സംവാദം പോലുള്ള ചരിത്രപരമായ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ എങ്ങനെ രാഷ്ട്രീയമായി ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ചും ഇത് ചർച്ചകൾക്ക് വഴിവെക്കുന്നു.
പുരാവസ്തു കണ്ടെത്തലുകൾ സാംസ്കാരിക സ്വത്വത്തിന്റെയും രാഷ്ട്രീയ സംവാദത്തിന്റെയും കേന്ദ്രബിന്ദുവായി മാറുന്നത് എങ്ങനെയാണെന്ന് ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നു. സ്ഥാപിച്ച ചരിത്രപരമായ ചട്ടക്കൂടുകളെ വെല്ലുവിളിക്കുന്നതിലും ദേശീയ ചരിത്രത്തിലേക്കുള്ള പ്രാദേശിക സംഭാവനകൾ ഉറപ്പിക്കുന്നതിലും ഇതിന് വലിയ പങ്കുണ്ട്. പുരാവസ്തുശാസ്ത്രം ഭൂതകാലത്തെ വെളിപ്പെടുത്തുക മാത്രമല്ല, വർത്തമാനകാലത്തിലെ സാംസ്കാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ ചർച്ചകളെ രൂപപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
സിന്ധു നദീതട ബന്ധം
ശിവകലയിലും മറ്റ് തമിഴ്നാട് സൈറ്റുകളിലും കണ്ടെത്തിയ ഗ്രാഫിറ്റി അടയാളങ്ങൾ സിന്ധു നദീതട സംസ്കാരവുമായി സാമ്യതകൾ കാണിക്കുന്നു. ഇത് ദക്ഷിണേന്ത്യയും സിന്ധു നദീതടവും തമ്മിലുള്ള സാംസ്കാരികവും വ്യാപാരപരവുമായ ബന്ധങ്ങളെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. തമിഴ് പ്രദേശത്ത് നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ മുദ്രകൾ, പ്രതിമകൾ, പാത്രങ്ങൾ എന്നിവ സിന്ധു നദീതടത്തിലെ കണ്ടെത്തലുകളുമായി സമാനതകൾ പങ്കിടുന്നു. ഇത് സിന്ധു നദീതട നാഗരികതയുമായി ഒരു ദ്രാവിഡ ബന്ധം നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന സിദ്ധാന്തങ്ങളെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു.
ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ പുരാതന ഇന്ത്യൻ നാഗരികതകളുടെ പരസ്പര ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ധാരണയെ വികസിപ്പിക്കുന്നു. ഒറ്റപ്പെട്ട നാഗരിക കേന്ദ്രങ്ങൾ എന്നതിലുപരി, ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലുടനീളം വ്യാപാരവും സാംസ്കാരിക വിനിമയവും നടന്ന ഒരു വിശാലമായ ശൃംഖല നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നു.
ഭാവി ഗവേഷണ ദിശകൾ
ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ പ്രാഥമികവും എന്നാൽ വിപ്ലവകരവുമാണ്. ഇരുമ്പ് ഖനന സൈറ്റുകൾ, ഉരുക്കൽ പ്രക്രിയകൾ, വ്യാപാര ശൃംഖലകൾ എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതൽ പഠനങ്ങൾ ഈ കണ്ടെത്തലുകളെ കൂടുതൽ ശക്തിപ്പെടുത്തും. ഇരുമ്പ് വസ്തുക്കളുടെ കൂടുതൽ ലോഹനിർമ്മാണ വിശകലനങ്ങൾ അവയുടെ ഘടനയും ഉപയോഗവും സംബന്ധിച്ച് കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ നൽകും. കർണാടക, ആന്ധ്രാപ്രദേശ് തുടങ്ങിയ മറ്റ് ദക്ഷിണേന്ത്യൻ പ്രദേശങ്ങളിലെ ഇരുമ്പ് അയിര് സമ്പന്നമായ സൈറ്റുകളിൽ തുടർച്ചയായ ഖനനങ്ങൾ ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ തീയതികളെ കൂടുതൽ പിന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാൻ സാധ്യതയുണ്ട്.
പുരാവസ്തുശാസ്ത്രപരമായ അന്വേഷണത്തിന്റെ തുടർച്ചയായ സ്വഭാവത്തെ ഇത് ഊന്നിപ്പറയുന്നു. നിലവിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ വളരെ പ്രധാനമാണെങ്കിലും, പുരാതന നാഗരികതകളുടെ സങ്കീർണ്ണതകൾ പൂർണ്ണമായി മനസ്സിലാക്കാൻ തുടർച്ചയായ ഗവേഷണവും വിവിധ വിഷയങ്ങളിലുള്ള സഹകരണവും ആവശ്യമാണ്.
കീഴടി പുരാവസ്തു ശേഖരം
ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ തമിഴ്നാടിന്റെ പുരാതന ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ധാരണയെ മാറ്റിയെഴുതുന്നതിൽ കീഴടി പുരാവസ്തു ശേഖരവുമായി അടുത്ത ബന്ധം പുലർത്തുന്നു. ഈ രണ്ട് സൈറ്റുകളും ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ പുരാതന നാഗരികതയുടെ സങ്കീർണ്ണതയും പഴക്കവും എടുത്തു കാണിക്കുന്നു. കീഴടി സൈറ്റിനെ പറ്റി മറ്റു രണ്ടു പോസ്റ്റുകളിലായി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
കീഴടിയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ: കീഴടി, മധുരയിൽ നിന്ന് 12 കിലോമീറ്റർ തെക്ക്-കിഴക്കായി വൈഗൈ നദിയുടെ തീരത്ത് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഒരു ഗ്രാമമാണ്. 2015 മുതൽ ആർക്കിയോളജിക്കൽ സർവേ ഓഫ് ഇന്ത്യയും (ASI) തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാന പുരാവസ്തു വകുപ്പും (TNSDA) ഇവിടെ നടത്തിയ ഖനനങ്ങൾ ഒരു പുരാതന നാഗരികതയുടെ നിലനിൽപ്പ് തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. കീഴാടിയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ മൂന്നാം സംഗം കാലഘട്ടത്തിലെ 3,000 വർഷം പഴക്കമുള്ള ഒരു നഗരത്തെയാണ് വെളിപ്പെടുത്തുന്നത്, ഇത് മൗര്യ സാമ്രാജ്യത്തിലെ നഗരങ്ങളേക്കാൾ പഴക്കമുള്ളതാണ്.
കീഴടിയിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ പ്രധാന പുരാവസ്തുക്കൾ ഇവയാണ്:
മൺപാത്രങ്ങൾ: മൺപാത്ര നിർമ്മാണ വ്യവസായം അവിടെ നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്ന ധാരാളം മൺപാത്രങ്ങൾ കണ്ടെത്തി.
തമിഴ്-ബ്രാഹ്മി ലിഖിതങ്ങൾ: തമിഴ്-ബ്രാഹ്മി ലിഖിതങ്ങളുള്ള നൂറുകണക്കിന് മൺപാത്ര അവശിഷ്ടങ്ങൾ ലഭിച്ചു. കീഴടിയിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച തമിഴ്-ബ്രാഹ്മി ലിഖിതങ്ങൾ 580 BCE കാലഘട്ടത്തിലേതാണെന്ന് കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്.
നെയ്ത്ത് വ്യവസായം: സ്പിൻഡിൽ വോർളുകൾ, ചെമ്പ് സൂചികൾ, ടെറാക്കോട്ട സീലുകൾ, നൂലിന്റെ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന കല്ലുകൾ, ടെറാക്കോട്ട ഗോളങ്ങൾ, ദ്രാവകം സൂക്ഷിക്കാനുള്ള മൺപാത്രങ്ങൾ എന്നിവ ഒരു നെയ്ത്ത് വ്യവസായത്തിന്റെ വിവിധ ഘട്ടങ്ങളെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
ആഭരണങ്ങളും മറ്റ് വസ്തുക്കളും: സ്വർണ്ണാഭരണങ്ങൾ, ചെമ്പ് വസ്തുക്കൾ, അർദ്ധ വിലയേറിയ കല്ലുകൾ, ഷെൽ വളകൾ, ആനക്കൊമ്പ് വളകൾ, ആനക്കൊമ്പ് ചീപ്പുകൾ എന്നിവ കീഴടിയിൽ നിലനിന്നിരുന്ന കലാപരവും സാംസ്കാരികമായി സമ്പന്നവുമായ ജീവിതശൈലിയെ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു.
വ്യാപാരം: ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ വൈവിധ്യമാർന്ന ജീവിതശൈലിയും അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ച സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയും വിപുലമായ ആഭ്യന്തര, ബാഹ്യ വ്യാപാരവും, റോമുമായും തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയുമായും ഉൾപ്പെടെ, നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
ശിവകലയും കീഴാടിയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം:
കാലഗണനയുടെ പുനർനിർവചനം: ശിവകലയിലെ ഇരുമ്പ് യുഗ കണ്ടെത്തലുകൾ (3345 BCE വരെ) കീഴടിയിലെ നാഗരികതയുടെ കാലഗണനയെക്കാൾ (6 നൂറ്റാണ്ട് BCE) വളരെ പഴക്കമുള്ളതാണ്. എന്നിരുന്നാലും, ഈ രണ്ട് സൈറ്റുകളും തമിഴ് മണ്ണിലെ നാഗരികതയുടെയും സാങ്കേതികവിദ്യയുടെയും ആഴത്തിലുള്ള വേരുകൾ സ്ഥാപിക്കുന്നതിൽ നിർണായകമാണ്. കീഴടിയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ തമിഴ്-ബ്രാഹ്മി ലിഖിതങ്ങളുടെ പഴക്കം 580 BCE വരെ പിന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോയപ്പോൾ, ശിവകലയിലെ മൺപാത്ര അവശിഷ്ടങ്ങളിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച തമിഴ്-ബ്രാഹ്മി ലിഖിതങ്ങൾ 685 BCE കാലഘട്ടത്തിലേതാണെന്ന് കണ്ടെത്തി, ഇത് തമിഴി ലിപിയുടെ അറിയപ്പെടുന്ന ചരിത്രത്തെ കൂടുതൽ പിന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകുന്നു.
സിന്ധു നദീതട സംസ്കാരവുമായുള്ള ബന്ധം:ശിവകലയിലുംകീഴടിയിലും ഉൾപ്പെടെ തമിഴ്നാട്ടിലെ 140 പുരാവസ്തു സൈറ്റുകളിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ ഗ്രാഫിറ്റി അടയാളങ്ങളിൽ 90% വരെ സിന്ധു നദീതട സംസ്കാരത്തിലെ അടയാളങ്ങളുമായി സാമ്യതകൾ കാണിക്കുന്നു. ഇത് ദക്ഷിണേന്ത്യയും സിന്ധു നദീതടവും തമ്മിൽ സാംസ്കാരികവും വ്യാപാരപരവുമായ ബന്ധങ്ങൾ നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. കീഴടിയിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച മുദ്രകൾ, പ്രതിമകൾ, പാത്രങ്ങൾ എന്നിവ സിന്ധു നദീതടത്തിലെ കണ്ടെത്തലുകളുമായി സമാനതകൾ പങ്കിടുന്നു. ഇത് സിന്ധു നദീതട നാഗരികതയുമായി ഒരു ദ്രാവിഡ ബന്ധം നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന സിദ്ധാന്തങ്ങളെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു.
ഇന്ത്യൻ ചരിത്രത്തിന്റെ പുനർവ്യാഖ്യാനം: ശിവകലയും കീഴടിയും പോലുള്ള സൈറ്റുകളിൽ നിന്നുള്ള കണ്ടെത്തലുകൾ “ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ ചരിത്രം തമിഴ് മണ്ണിൽ നിന്ന് തുടങ്ങണം” എന്ന തമിഴ്നാട് മുഖ്യമന്ത്രി എം.കെ. സ്റ്റാലിന്റെ പ്രസ്താവനയ്ക്ക് ശക്തി നൽകുന്നു. ഇത് വടക്കേ ഇന്ത്യ കേന്ദ്രീകൃതമായ ചരിത്ര വ്യാഖ്യാനങ്ങളെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. സിന്ധു നദീതടത്തിൽ ചെമ്പ് യുഗം നിലനിന്നിരുന്ന അതേ കാലഘട്ടത്തിൽ തന്നെ ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ ഒരു ഇരുമ്പ് യുഗ നാഗരികത നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഇത് പുരാതന ഇന്ത്യയിൽ പുരോഗമിച്ച നാഗരികതയുടെ ഒന്നിലധികം, സമാന്തര കേന്ദ്രങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു.
പുരാവസ്തു ഗവേഷണത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം: കീഴടിയിലെ ഖനനങ്ങൾ തമിഴ്നാടിന്റെ ചരിത്രപരമായ ഭൂപ്രകൃതിയെ മാറ്റിമറിച്ചു. ASI അവിടെ ഖനനം നിർത്തിവച്ചപ്പോൾ, തമിഴ്നാട് പുരാവസ്തു വകുപ്പ് ഏറ്റെടുക്കുകയും 2019-ഓടെ കീഴാടി തമിഴ് ചരിത്രത്തിന്റെ പുരാതന വേരുകളുടെ ഒരു രാഷ്ട്രീയ ചിഹ്നമായി മാറുകയും ചെയ്തു. ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ ഈ പ്രവണതയെ കൂടുതൽ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു, ഇത് പുരാവസ്തു ഗവേഷണത്തിൽ സംസ്ഥാനത്തിനുള്ള വർദ്ധിച്ച ശ്രദ്ധയും നിക്ഷേപവും വ്യക്തമാക്കുന്നു.
തമിഴ്നാട്ടിലെ തൂത്തുക്കുടി ജില്ലയിലെ ശിവകലയിൽ 5300 വർഷം പഴക്കമുള്ള ഇരുമ്പ് ഉരുക്കലിന്റെ തെളിവുകൾ കണ്ടെത്തിയത് പുരാവസ്തുശാസ്ത്ര ലോകത്ത് ഒരു സുപ്രധാന സംഭവമാണ്. ഈ കണ്ടെത്തൽ ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെ ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ കാലഗണനയെ മാത്രമല്ല, ആഗോള ഇരുമ്പ് ഉരുക്കലിന്റെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പരമ്പരാഗത ധാരണകളെയും അടിസ്ഥാനപരമായി പുനർനിർവചിക്കുന്നു.
എ. മണികണ്ഠൻ എന്ന പ്രാദേശിക ചരിത്രാധ്യാപകന്റെ അർപ്പണബോധത്തിൽ നിന്ന് ആരംഭിച്ച ഈ ഖനനങ്ങൾ, തമിഴ്നാട് സംസ്ഥാന പുരാവസ്തു വകുപ്പിന്റെ ചിട്ടയായ പ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെയും ഗണ്യമായ സർക്കാർ ധനസഹായത്തിലൂടെയും ആഗോള ശ്രദ്ധ നേടി. കത്തികൾ, അമ്പിന്റെ തലകൾ, വാളുകൾ തുടങ്ങിയ 85-ലധികം ഇരുമ്പ് ഉപകരണങ്ങൾ, നെല്ല്, മനുഷ്യന്റെ അസ്ഥികൂടാവശിഷ്ടങ്ങൾ എന്നിവ ഉൾപ്പെടെയുള്ള പ്രധാന കണ്ടെത്തലുകൾ ഒരു സങ്കീർണ്ണവും സാങ്കേതികമായി വികസിതവുമായ പുരാതന സമൂഹത്തിന്റെ തെളിവുകൾ നൽകുന്നു.
യുഎസ്എയിലെ ബീറ്റാ അനലിറ്റിക് ലബോറട്ടറി, ലഖ്‌നൗവിലെ ബിർബൽ സാഹ്നി ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് പാലിയോസയൻസസ്, അഹമ്മദാബാദിലെ ഫിസിക്കൽ റിസർച്ച് ലബോറട്ടറി എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ആക്സിലറേറ്റർ മാസ് സ്പെക്ട്രോമെട്രി (AMS) റേഡിയോകാർബൺ ഡേറ്റിംഗ്, ഒപ്റ്റിക്കലി സ്റ്റിമുലേറ്റഡ് ലുമിനിസെൻസ് (OSL) ഡേറ്റിംഗ് എന്നിവയുൾപ്പെടെയുള്ള നൂതന ശാസ്ത്രീയ വിശകലനങ്ങളിലൂടെയാണ് ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ സ്ഥിരീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഈ വിശകലനങ്ങൾ കരിയുടെ സാമ്പിളുകൾക്ക് 3345 BCE മുതൽ 2953 BCE വരെയുള്ള തീയതികൾ സ്ഥിരീകരിച്ചു, ഇത് ഇരുമ്പിന്റെ ഉപയോഗം ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള ഒന്നാണെന്ന് സ്ഥാപിക്കുന്നു.
ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ ഇന്ത്യയിലെ ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ ആരംഭം മുമ്പ് കരുതിയിരുന്നതിനേക്കാൾ ആയിരം വർഷത്തിലേറെ പിന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകുന്നു. കൂടാതെ, 1380 BCE-ൽ ടർക്കിയിലെ ഹിറ്റൈറ്റ് സാമ്രാജ്യത്തിലാണ് ഇരുമ്പ് ഉരുക്കൽ ആരംഭിച്ചതെന്ന ആഗോള ധാരണയെയും ഇത് ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. തമിഴ്നാട്ടിൽ ചെമ്പിന്റെ ലഭ്യത കുറവായതിനാൽ ഇരുമ്പ് ഉരുക്കൽ സ്വതന്ത്രമായി വികസിച്ചതാകാമെന്ന സാധ്യതയും ഇത് ഉയർത്തുന്നു. സിന്ധു നദീതട സംസ്കാരത്തിന്റെ വെങ്കലയുഗത്തിന് സമകാലികമായി ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ ഒരു ഇരുമ്പ് യുഗം നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു, ഇത് ഇന്ത്യൻ നാഗരികതയുടെ വികാസത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ധാരണയെ കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണമാക്കുന്നു.
സാംസ്കാരികമായി, ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ തമിഴ് സംസ്കാരത്തിന്റെ പുരാതനത്വത്തെയും സാങ്കേതിക വൈദഗ്ധ്യത്തെയും ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നു. രാഷ്ട്രീയമായി, ഇത് ഇന്ത്യൻ ചരിത്രത്തിന്റെ പുനർവ്യാഖ്യാനത്തിനും, വടക്ക് കേന്ദ്രീകൃതമായ വിവരണങ്ങളെ ചോദ്യം ചെയ്യാനും വഴിയൊരുക്കിയിട്ടുണ്ട്. തമിഴ്നാട്ടിലെ പുരാവസ്തു സൈറ്റുകളിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ ഗ്രാഫിറ്റി അടയാളങ്ങളും സിന്ധു നദീതട സംസ്കാരവുമായി സമാനതകൾ കാണിക്കുന്നത് പുരാതന കാലത്ത് ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലുടനീളം സാംസ്കാരികവും വ്യാപാരപരവുമായ ബന്ധങ്ങൾ നിലനിന്നിരുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
ശിവകലയിലെ കണ്ടെത്തലുകൾ പുരാതന തമിഴ് സമൂഹത്തിന്റെ സാങ്കേതിക വൈദഗ്ധ്യത്തിനും സാംസ്കാരിക നേട്ടങ്ങൾക്കും ശക്തമായ തെളിവാണ്. ഈ കണ്ടെത്തലുകൾ ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തെ മാത്രമല്ല, ആഗോള ഇരുമ്പ് യുഗത്തിന്റെ ഉത്ഭവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരണകളെയും പുനർനിർവചിക്കുന്നു. തമിഴ്നാട് സർക്കാരിന്റെ തുടർച്ചയായ ഖനന പ്രവർത്തനങ്ങളും ശാസ്ത്രീയ പഠനങ്ങളും ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തെ കൂടുതൽ വെളിപ്പെടുത്താൻ സഹായിക്കും. ഇരുമ്പ് ഖനന സൈറ്റുകൾ, ഉരുക്കൽ പ്രക്രിയകൾ, വ്യാപാര ശൃംഖലകൾ എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതൽ പഠനങ്ങൾ ഭാവിയിൽ ഈ കണ്ടെത്തലുകളെ കൂടുതൽ ശക്തിപ്പെടുത്തും.
ചുരുക്കത്തിൽ, ശിവകലയുംകീഴടിയും തമിഴ്നാടിന്റെ പുരാതന ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ധാരണയെ വികസിപ്പിക്കുകയും ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെ നാഗരിക വികാസത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതൽ സമഗ്രവും ബഹുസ്വരവുമായ ഒരു കാഴ്ചപ്പാട് നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ സൈറ്റുകൾ, തമിഴ് സംസ്കാരത്തിന്റെ പഴക്കവും സാങ്കേതിക വൈദഗ്ധ്യവും എടുത്തു കാണിക്കുന്നതിനൊപ്പം, പുരാതന ഇന്ത്യയിലെ വിവിധ പ്രദേശങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സാംസ്കാരികവും വ്യാപാരപരവുമായ ബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പുതിയ ഉൾക്കാഴ്ചകളും നൽകുന്നു.
ആത്മികയുടെ ജന്മദിനം
(2013 ആഗസ്റ്റ് 15 - 4:11 pm) കഴിഞ്ഞിട്ട് 6 ദിവസങ്ങൾ ആയി!
സവർക്കർ “ഫ്രീ ഇന്ത്യാ സൊസൈറ്റി” എന്ന സംഘടന രൂപീകരിച്ചു. ഇതിലൂടെ വിപ്ലവ ആശയങ്ങൾ പ്രചരിപ്പിക്കുകയും ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് നേതൃത്വം നൽകുകയും ചെയ്തു. ഇന്ത്യയിൽ തന്റെ സഹോദരൻ ഗണേഷ് സവർക്കർ സ്ഥാപിച്ച “മിത്ര മേള” എന്ന രഹസ്യ സംഘടനയെ പിന്നീട് 1904-ൽ “അഭിനവ് ഭാരത് സൊസൈറ്റി” ആയി പുനഃസംഘടിപ്പിച്ചു. ഇത് സായുധ വിപ്ലവത്തിലൂടെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണം അവസാനിപ്പിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ പ്രവർത്തിച്ച ഒരു രഹസ്യ സംഘടനയായിരുന്നു.
