ക്രി.മു. രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ബാക്ട്രിയയിൽ (ഇന്നത്തെ അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ, പാകിസ്ഥാൻ, മധ്യേഷ്യയുടെ ചില ഭാഗങ്ങൾ) ഭരണം നടത്തിയിരുന്ന ഒരു ഇൻഡോ-ഗ്രീക്ക് രാജാവായിരുന്നു അഗത്തോക്ലിസ് (Agathocles). അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഭരണകാലം ഏകദേശം ക്രി.മു. 190 മുതൽ 180 വരെയാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ചരിത്രത്തിൽ ഇദ്ദേഹം പ്രധാനമായും അറിയപ്പെടുന്നത്, പുരാതന ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരവുമായി ഗ്രീക്ക് സംസ്കാരത്തെ ബന്ധിപ്പിച്ച നാണയങ്ങളിലൂടെയാണ്. അഗത്തോക്ലിസ് പുറത്തിറക്കിയ നാണയങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഭരണകാലത്തെയും നയങ്ങളെയും കുറിച്ച് ഒരുപാട് വിവരങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ട്. ഇൻഡോ-ഗ്രീക്ക് രാജാക്കന്മാരിൽ ആദ്യമായി ബ്രാഹ്മി ലിപിയിലുള്ള നാണയങ്ങൾ പുറത്തിറക്കിയത് അഗത്തോക്ലിസ് ആണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ഈ നാണയങ്ങളിൽ ഗ്രീക്ക്, ഖരോഷ്ഠി ലിപികളോടൊപ്പം ബ്രാഹ്മി ലിപിയും ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു.

അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയമായ നാണയങ്ങളിലൊന്നാണ്, വാസുദേവ-ബലരാമൻ രൂപമുള്ള നാണയം. ഒരുവശത്ത് ചക്രവും ശംഖും കൈയിലേന്തി നിൽക്കുന്ന വാസുദേവനെയും (ശ്രീകൃഷ്ണൻ), മറുവശത്ത് കലപ്പയും മുസലവും കൈയിലേന്തി നിൽക്കുന്ന ബലരാമനെയും ഇതിൽ കാണാം. ഈ നാണയങ്ങൾ, ബാക്ട്രിയയിലും വടക്കുപടിഞ്ഞാറൻ ഇന്ത്യയിലും അക്കാലത്ത് ഭാഗവത മതം ശക്തമായി പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്നു എന്നതിൻ്റെ തെളിവാണ്. ഒരു വിദേശ രാജാവ്, തൻ്റെ രാജ്യത്ത് നിലനിന്നിരുന്ന പ്രാദേശിക മതവിശ്വാസങ്ങളെ അംഗീകരിച്ച് നാണയങ്ങൾ പുറത്തിറക്കിയത് വലിയൊരു സാംസ്കാരിക കൈമാറ്റത്തിൻ്റെ സൂചനയാണ്.

ഇതുകൂടാതെ, ഗ്രീക്ക് ഇതിഹാസങ്ങളിലെ ദൈവങ്ങളായ സീയൂസ്, ഹെർക്കുലീസ് എന്നിവരുടെയും രൂപങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ നാണയങ്ങളിൽ കാണാം. ഇത് ഗ്രീക്ക് സംസ്കാരത്തോടുള്ള അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അടുപ്പത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അഗത്തോക്ലിസ് തൻ്റെ പൂർവ്വികരായ അലക്സാണ്ടർ ദി ഗ്രേറ്റ്, അൻ്റിയോക്കസ് തുടങ്ങിയവരുടെ പേരിലും നാണയങ്ങൾ പുറത്തിറക്കിയിരുന്നു. ഇത്, ഗ്രീക്ക് സാമ്രാജ്യത്തിൻ്റെ മഹത്തായ പാരമ്പര്യം തൻ്റെ ഭരണത്തിലൂടെ തുടരുന്നുവെന്ന് സ്ഥാപിക്കാനുള്ള ശ്രമമായി കണക്കാക്കാം.

പുരാതന മതങ്ങളും ഇന്നത്തെ ഹിന്ദുമതവും

അങ്ങനെ ഗ്രീസിൽ പിറന്ന ഒരു മതം, കാലക്രമേണ സിന്ധു നദീതടങ്ങളിലെയും പഞ്ചാബിലെയും വൈഷ്ണവ മതങ്ങളുമായി ഇടകലർന്നു. ക്രി.മു. മൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ ക്രി.വ. നാലാം നൂറ്റാണ്ട് വരെയുള്ള കാലയളവിൽ, സിന്ധു-ഗംഗാ സമതലങ്ങളിൽ നടന്ന സാംസ്കാരിക കൈമാറ്റങ്ങളിലൂടെ വിവിധ മതങ്ങൾ ഒന്നായി ചേർന്നു. പുരാതന ഇന്ത്യയിൽ വിവിധങ്ങളായ മതങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും നിലനിന്നിരുന്നു. വൈദിക മതം (ബ്രാഹ്മണമതം), വസുദേവ മതം (ഭാഗവത മതം), വൈഷ്ണവ മതം, ശൈവ മതം എന്നിവ ഇതിൽ ചിലതാണ്. ഈ മതങ്ങളെല്ലാം ഇന്നു കാണുന്ന ഹിന്ദു, ക്രിസ്ത്യൻ, മുസ്ലീം മതങ്ങൾ പോലെ സ്വതന്ത്രമായ നിലയിൽത്തന്നെയാണ് അന്നു നിലനിന്നിരുന്നത്. എന്നാൽ, ഗുപ്തകാലഘട്ടത്തിൽ (ക്രി.വ. 4-6 നൂറ്റാണ്ടുകൾ) ഈ മതങ്ങളെല്ലാം കൂടിച്ചേർന്ന് ഒരു പുതിയ രൂപം പ്രാപിച്ചു.

ഗുപ്ത രാജാക്കന്മാർ ശക്തരായ വൈഷ്ണവ ഭക്തരായിരുന്നു. അവർ വിഷ്ണുവിനെയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവതാരങ്ങളെയും പ്രധാന ദൈവങ്ങളായി ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവന്നു. ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ പഴയ വേദങ്ങളിൽ പറയുന്ന ഇന്ദ്രൻ, അഗ്നി, വരുണൻ തുടങ്ങിയ ദൈവങ്ങളുടെ പ്രാധാന്യം കുറഞ്ഞു. പകരം വിഷ്ണു, ശിവൻ, ശക്തി തുടങ്ങിയ ദൈവങ്ങൾക്ക് മുൻഗണന ലഭിച്ചു. ഇതിനായി പുരാണങ്ങൾ, ഇതിഹാസങ്ങൾ, സ്മൃതികൾ എന്നിവ പുതുതായി രചിക്കപ്പെടുകയോ, നിലവിലുള്ളവയിൽ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തുകയോ ചെയ്തു. ഈ മാറ്റങ്ങൾ ആചാരങ്ങളിലും അനുഷ്ഠാനങ്ങളിലും പുതിയ മാനങ്ങൾ നൽകി.

ഉദാഹരണത്തിന്, ‘ഭഗവദ്ഗീത’ മഹാഭാരതത്തിന്റെ ഭാഗമായി രചിക്കപ്പെട്ടത് ഇതേ കാലഘട്ടത്തിലാണെന്ന് പണ്ഡിതന്മാർ കരുതുന്നു. ഭഗവദ്ഗീതയിലെ കൃഷ്ണൻ, പഴയ വസുദേവനിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി ഒരു പരമദൈവമായി ഉയർത്തപ്പെട്ടു. അതോടെ വസുദേവ-കൃഷ്ണ ആരാധനയെ വൈഷ്ണവ മതവുമായി പൂർണ്ണമായി കൂട്ടിച്ചേർക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. ഇങ്ങനെ, വിവിധങ്ങളായ വിശ്വാസങ്ങളും കഥകളും ആചാരങ്ങളും ചേർത്ത്, ഒരു വലിയ കുടക്കീഴിലാക്കിയാണ് ഇന്നത്തെ ഹൈന്ദവമതം രൂപംകൊണ്ടത്. ഈ വിഷയത്തിൽ റോമിലാ ഥാപ്പറിനെപ്പോലെയുള്ള പ്രമുഖ ചരിത്രകാരന്മാരുടെ പഠനങ്ങൾ ആധികാരികമായ വിവരങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ട്.

ഋഗ്വേദത്തിൽ വലിയ പ്രാധാന്യമില്ലായിരുന്ന വിഷ്ണുവും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അവതാരങ്ങളും ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ പ്രധാന ദൈവങ്ങളായി ഉയർന്നു വന്നു. മഹാഭാരതത്തിലെ ഭീഷ്മപർവ്വത്തിൽ നിന്ന് വേർതിരിച്ചെടുത്ത ഒരു ശ്ലോകം പിന്നീട് ഭഗവദ്ഗീതയായി രചിക്കപ്പെട്ടു. ഇത് പഴയ വസുദേവ കൃഷ്ണന് പുതിയ കാലത്തിന് അനുസരിച്ചുള്ള ഒരു ദൈവിക പരിവേഷം നൽകി. ഉത്തരേന്ത്യൻ നാടോടി കഥകളിലൂടെ കൃഷ്ണൻ ജനകീയനായ ദൈവമായി മാറി. കൃഷ്ണഗാഥകളും ഭജനകളും അദ്ദേഹത്തെ പ്രധാന ദൈവമായ വിഷ്ണുവിനെക്കാൾ പ്രിയങ്കരനാക്കി.

കേരളത്തിലെ ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രത്തിൻ്റെ ചരിത്രം

ഏകദേശം എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ അവസാനം തൊട്ടോ ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ ആരംഭത്തിലോ ആണു പഴയ പൊന്നാനി താലൂക്കിൽ ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രം നിലവിൽ വന്നതെങ്കിലും, മേൽപ്പത്തൂർ നാരായണ ഭട്ടതിരിയും പൂന്താനവുമാണ് ക്ഷേത്രത്തെ പ്രശസ്തമാക്കിയത്. രണ്ടാം സഹസ്രാബ്ദത്തിൻ്റെ തുടക്കത്തിൽ പൊന്നാനിക്ക് വടക്ക് ഭാഗത്തുള്ള തിരുനാവായ ക്ഷേത്രമായിരുന്നു കേരളത്തിലെ പ്രധാന ക്ഷേത്രം. പന്ത്രണ്ട് വർഷത്തിലൊരിക്കൽ നടക്കുന്ന മാമാങ്ക മഹോത്സവത്തിൻ്റെ വേദിയായിരുന്ന ഇവിടുത്തെ നിളാ മണൽപ്പുറം. ചേരമാൻ പെരുമാക്കന്മാരുടെ പിൻഗാമികളായ വള്ളുവനാട്ടിലെ വള്ളുവക്കോനാതിരിയാണ് മാമാങ്കത്തിൻ്റെ അധ്യക്ഷനായിരുന്നത്.

അങ്ങനെ പ്രസിദ്ധനായിരുന്ന തിരുനാവായയിലെ ‘നാവാമുകുന്ദനെ’ന്ന വിഷ്ണുവിനെ മറികടന്ന് ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടോടുകൂടിയാണ് ഗുരുവായൂരിലെ കൃഷ്ണൻ കേരളീയരുടെ ഇഷ്ട ദൈവമായി മാറിയത്. 14-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ എഴുതപ്പെട്ട തമിഴ് കൃതിയായ ‘കോകസന്ദേശം’ പോലുള്ള പുരാതന രേഖകളിൽ ‘കുറയൂർ‘ എന്ന ക്ഷേത്രത്തെക്കുറിച്ച് പറയുന്നുണ്ട്. ഇത് ഗുരുവായൂരാണെന്ന് പല പണ്ഡിതന്മാരും കരുതുന്നു. 17-ാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഗ്രന്ഥങ്ങളായ ‘നാരായണീയം’ (മേൽപ്പത്തൂർ നാരായണ ഭട്ടതിരി) , ‘ജ്ഞാനപ്പാന’ (പൂന്താനം) എന്നിവയുടെ രചനയോടെയാണ് ക്ഷേത്രം കേരളത്തിൽ പ്രശസ്തമായത്. വള്ളുവനാടും പൊന്നാനിയും കേരളത്തിലെ ബ്രാഹ്മണ്യം ശക്തമായിരുന്ന പ്രദേശങ്ങളാണ്. ആഴ്വാഞ്ചേരി തമ്പ്രാക്കൾ, പൂമുള്ളി, വൈദ്യമഠം തുടങ്ങിയ പ്രമുഖ നമ്പൂതിരി കുടുംബങ്ങളും, വേദ പാഠശാലകളായിരുന്ന കടവല്ലൂരും ഈ പ്രദേശത്താണ്. കോഴിക്കോട് സാമൂതിരിയുടെ കീഴിലായിരുന്നു അന്ന് ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രം. ടിപ്പു സുൽത്താനുമായുള്ള യുദ്ധത്തിൽ അധികാരം നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടും, നമ്പൂതിരി സമുദായത്തിൻ്റെ പ്രിയപ്പെട്ട രാജാവായിരുന്നു സാമൂതിരി. ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രത്തെ ഒരു ആചാര സംരക്ഷണ കേന്ദ്രമായി സാമൂതിരി മാറ്റി.

നേരത്തെ പറഞ്ഞതുപോലെ തിരുനാവായ ക്ഷേത്രമാണ് ഒരുകാലത്ത് കേരളത്തിൽ ഏറ്റവും പ്രാധാന്യമുള്ളത്. മാമാങ്ക മഹോത്സവത്തിന്റെ പേരിൽ ഈ ക്ഷേത്രം പ്രസിദ്ധമായിരുന്നു. തിരുനാവായയിലെ ‘നാവാമുകുന്ദൻ’ വിഗ്രഹമാണ് അന്ന് പ്രധാനം. ഈ പ്രാധാന്യം പിന്നീട് ഗുരുവായൂരിലേക്ക് മാറിയത് ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിലാണ്. ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രത്തിലെ പ്രധാന പ്രതിഷ്ഠ മഹാവിഷ്ണു ആണ്. ഈ വിഗ്രഹം ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ ബാല്യകാല രൂപമായതിനാൽ കൃഷ്ണനായിട്ടാണ് ഭക്തർ ആരാധിക്കുന്നത്. അതിനാൽ, ശ്രീകൃഷ്ണനാണോ മഹാവിഷ്ണുവോ പ്രധാന ദൈവം എന്നതിന് ഉത്തരം മഹാവിഷ്ണുവിന്റെ രൂപത്തിലുള്ള കൃഷ്ണൻ എന്നതാണ്.

അയിത്താചാരങ്ങൾ, നവോത്ഥാനം, ആധുനിക കേരളം

സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് മുൻപ്, ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ സവർണ്ണർക്ക് മാത്രമായിരുന്നു പ്രവേശനം അനുവദിച്ചിരുന്നത്. ക്ഷേത്രം നിർമ്മിച്ച ആശാരിക്ക് പോലും പ്രതിഷ്ഠ കഴിഞ്ഞാൽ ക്ഷേത്ര മതിൽക്കെട്ടിന് പുറത്ത്, മുപ്പത്തിരണ്ട് അടി അകലെ നിന്ന് മാത്രമേ തൊഴാൻ അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഈഴവനും പണിക്കനും മുപ്പത്തിരണ്ടുമുതൽ അറുപത്തിരണ്ട് അടി ദൂരത്തിലും, ചില ദളിത് വിഭാഗങ്ങൾ ക്ഷേത്രപരിസരത്ത് നോക്കിയാൽ പോലും അശുദ്ധിയാകുമെന്നുമായിരുന്നു വിശ്വാസം. മാറുമറച്ചെത്തിയ നായർ സ്ത്രീകളുടെ വസ്ത്രം ബലമായി മാറ്റിച്ച ബ്രാഹ്മണരുമുണ്ടായിരുന്നതായി രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇത്തരത്തിലുള്ള അനാചാരങ്ങളാൽ ദുഷിച്ച സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതിയാണ് അക്കാലത്ത് നിലനിന്നിരുന്നത്.

മാറുമറയ്ക്കാനുള്ള അവകാശവും നവോത്ഥാനവും

മാറുമറയ്ക്കൽ സമരം പ്രധാനമായും തിരുവിതാംകൂറിലാണ് നടന്നത്. ഇതിനെ ‘ചാന്നാർ ലഹള’ എന്നും പറയുന്നു. ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് മാറിയ ചാന്നാർ സ്ത്രീകൾക്ക് മാറുമറച്ച് നടക്കാൻ തിരുവിതാംകൂർ ഭരണകൂടം അനുമതി നൽകിയെങ്കിലും സവർണ്ണ വിഭാഗങ്ങൾ അതിനെ ശക്തമായി എതിർത്തു. ഈ എതിർപ്പിന്റെ ഭാഗമായി സ്ത്രീകൾക്ക് നേരെ ശാരീരികമായ അതിക്രമങ്ങൾ ഉണ്ടായി. ഇതിന്റെ തെളിവുകൾ ധാരാളം ചരിത്രരേഖകളിലും ബ്രിട്ടീഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ റിപ്പോർട്ടുകളിലും ലഭ്യമാണ്.

എന്നാൽ, ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്, അവിടെ നമ്പൂതിരി സ്ത്രീകൾ മാറുമറയ്ക്കുന്നതിന് നിയന്ത്രണം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇതിനെതിരെ നടന്ന സമരങ്ങൾക്ക് വ്യക്തമായ രേഖകളുണ്ട്. നമ്പൂതിരി സ്ത്രീകൾ വസ്ത്രം ധരിക്കുന്ന രീതികളെക്കുറിച്ചുള്ള രേഖകളും ലഭ്യമാണ്. വി.ടി. ഭട്ടതിരിപ്പാടിന്റെ ‘എന്റെ ജീവിതസ്മരണകൾ’ പോലെയുള്ള ആത്മകഥകളിൽ അന്നത്തെ സാമൂഹിക അവസ്ഥയെക്കുറിച്ച് വിശദമായി പറയുന്നുണ്ട്.

ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രപ്രവേശന സത്യാഗ്രഹത്തിന്റെ ഭാഗമായി സവർണ്ണർ നടത്തിയ ആക്രമണങ്ങൾക്കും അനാചാരങ്ങൾക്കും നിരവധി രേഖാമൂലമുള്ള തെളിവുകളുണ്ട്. ക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രവേശിക്കാൻ ശ്രമിച്ച പി. കൃഷ്ണപിള്ളയെയും എ.കെ. ഗോപാലനെയും തന്ത്രിമാരും സവർണ്ണരും തടഞ്ഞത് ചരിത്രത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഈ സംഭവങ്ങൾ മാധ്യമങ്ങളിലും അക്കാലത്തെ സാമൂഹിക രേഖകളിലും സജീവ ചർച്ചാവിഷയങ്ങളായിരുന്നു.

1947-ൽ സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ചതിന് ശേഷം എല്ലാ ക്ഷേത്രങ്ങളിലും അവർണ്ണർക്കും ദളിതർക്കും പ്രവേശനം അനുവദിച്ചപ്പോൾ ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രം അടച്ചിടാൻ സാമൂതിരിയും ചേന്നാസ് തന്ത്രിയും തീരുമാനിച്ചു. എങ്കിലും 1924-1932 കാലഘട്ടത്തിൽ നടന്ന വൈക്കം, ഗുരുവായൂർ സത്യാഗ്രഹങ്ങൾ പോലുള്ള നവോത്ഥാന പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ, ഇത്തരം അനാചാരങ്ങൾക്കെതിരെ വലിയ സാമൂഹിക മുന്നേറ്റങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചിരുന്നു. അത് അന്നത്തെ അവരുടെ ശ്രമങ്ങൾക്ക് തടയിട്ടു.

എന്നാൽ, ഇന്ന് നായകളും പൂച്ചകളും കടന്നുപോയ കുളത്തിൽ ഒരു മുസ്ലീം യുവതി പ്രവേശിച്ചതിന് ‘പുണ്യാഹം’ നടത്തേണ്ടിവന്നു. അതേസമയം, ഒരുകാലത്ത് ക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രവേശിക്കാൻ അവകാശമില്ലാതിരുന്ന പല സമുദായക്കാരും ഇന്ന് ക്ഷേത്ര ആചാരങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കാൻ മുന്നിട്ടിറങ്ങുന്നത് ആധുനിക കേരളത്തിലെ വൈരുധ്യമുള്ള കാഴ്ചയാണ്.

വിവാദവും പുണ്യാഹവും

ഇൻസ്റ്റാഗ്രാം ഇൻഫ്ലുവൻസറായ ജാസ്മിൻ ജാഫർ ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രത്തിലെ രുദ്രതീർത്ഥം എന്നറിയപ്പെടുന്ന കുളത്തിൽ കാൽ കഴുകുന്ന വീഡിയോയാണ് വിവാദത്തിന് വഴിയൊരുക്കിയത്. ഈ വീഡിയോ സമൂഹ മാധ്യമങ്ങളിൽ വ്യാപകമായി പ്രചരിച്ചതോടെ വലിയ രീതിയിലുള്ള പ്രതിഷേധം ഉയർന്നു വന്നു. ക്ഷേത്രക്കുളം പുണ്യകരമായി കരുതുന്ന ഭക്തർക്ക് ഇത് അവരുടെ വിശ്വാസത്തിന് നേരെയുള്ള വെല്ലുവിളിയായി തോന്നി.

തുടർന്ന്, ക്ഷേത്രത്തിലെ തന്ത്രിയുടെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം ദേവസ്വം അധികൃതർ കുളം ശുദ്ധീകരിക്കുന്നതിനായി ‘പുണ്യാഹ’ ചടങ്ങുകൾ നടത്തി. ഈ ചടങ്ങുകൾക്കായി രാവിലെ മുതൽ ഉച്ചവരെ ക്ഷേത്രത്തിൽ ദർശനം നിർത്തിവെക്കുകയും ചെയ്തു. ക്ഷേത്ര അധികൃതരുടെ വിശദീകരണമനുസരിച്ച്, ഒരു അഹിന്ദു കുളത്തിൽ പ്രവേശിച്ചത് ക്ഷേത്ര ആചാരങ്ങളുടെ ലംഘനമാണ്. അതുകൂടാതെ, ക്ഷേത്രപരിസരത്ത് വീഡിയോ ചിത്രീകരിക്കുന്നതിന് ഹൈക്കോടതി വിലക്ക് ഏർപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളതിനാൽ, നിയമലംഘനം നടന്നതായും അധികൃതർ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി.

വീഡിയോ വിവാദമായതിനെത്തുടർന്ന് ജാസ്മിൻ ജാഫർ വീഡിയോ നീക്കം ചെയ്യുകയും, ആരുടെയും വിശ്വാസങ്ങളെ വേദനിപ്പിക്കാൻ താൻ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് മാപ്പ് പറയുകയും ചെയ്തു.

ചരിത്രവും വിശ്വാസങ്ങളും

ക്ഷേത്രക്കുളങ്ങൾ പുണ്യജലത്താൽ നിറഞ്ഞവയായി ഹൈന്ദവ വിശ്വാസികൾ കണക്കാക്കുന്നു. ഇത്തരം കുളങ്ങൾ ആരാധന, ആചാരപരമായ ശുദ്ധീകരണം എന്നിവയ്ക്കായിട്ടാണ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്. എന്നാൽ, മൃഗങ്ങൾ ഉൾപ്പെടെയുള്ളവ ഈ കുളത്തിൽ പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ ശുദ്ധീകരണം നടത്താറില്ല. ഒരു മനുഷ്യൻ, പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു അഹിന്ദു പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ ശുദ്ധീകരണം നടത്തുന്നത് വിവേചനപരമാണെന്ന് ഒരു വിഭാഗം ആളുകൾ വാദിക്കുന്നു.

ഇത് കേരളത്തിലെ ആദ്യത്തെ സംഭവമല്ല. ഗാനഗന്ധർവ്വൻ യേശുദാസിന് ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രവേശനം നിഷേധിച്ചത് മതപരമായ വിശ്വാസങ്ങളുടെ പേരിലായിരുന്നു. അഹിന്ദുക്കൾക്ക് ക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രവേശനമില്ലാത്തതിനാൽ, ഗുരുവായൂർ ദേവസ്വം ഈ നിലപാടാണ് ഇപ്പോൾ ജാസ്മിൻ ജാഫറിന്റെ വിഷയത്തിലും സ്വീകരിച്ചത്.

എന്നാൽ, മുൻപ് നടന്ന സാമൂഹിക പരിഷ്‌കരണങ്ങൾ ഈ വിഷയങ്ങളെ എങ്ങനെയാണ് കണ്ടിരുന്നതെന്നതും ഇവിടെ പ്രസക്തമാണ്. വൈക്കം, ഗുരുവായൂർ സത്യാഗ്രഹങ്ങൾ പോലുള്ള മുന്നേറ്റങ്ങൾ, എല്ലാ വിഭാഗം ആളുകൾക്കും ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ പ്രവേശനം നൽകണം എന്ന ആവശ്യം ഉന്നയിച്ചായിരുന്നു. ഈ സമരങ്ങളിലൂടെയാണ് ഇന്ന് കേരളത്തിലെ പല ക്ഷേത്രങ്ങളിലും ജാതിയുടെ പേരിൽ ആർക്കും പ്രവേശനം നിഷേധിക്കാത്ത അവസ്ഥ ഉണ്ടായത്. എന്നിട്ടും, മതപരമായ വേർതിരിവുകൾ ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നുണ്ട്.

ഈ സംഭവം, ആധുനിക കേരളത്തിൽ പോലും വിശ്വാസങ്ങളുടെയും ആചാരങ്ങളുടെയും പേരിലുള്ള വേർതിരിവുകൾക്ക് ഇപ്പോഴും വലിയ പ്രാധാന്യമുണ്ടെന്ന് കാണിക്കുന്നു. സമൂഹമാധ്യമങ്ങളുടെ ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ ഇത്തരം വിഷയങ്ങൾ കൂടുതൽ വേഗത്തിൽ ആളുകളിലേക്ക് എത്തുകയും, വലിയ ചർച്ചകൾക്ക് വഴിയൊരുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.